Het is een traditie aan het worden. Na Kuifje — De Zonnetempel, Mamma Mia! en Cats is er ook deze zomer weer een musical te zien in Oostende. Dit jaar is het de beurt aan de Engelse tourproductie van Evita, die twee weken lang te zien is in de immense Kursaal.
Tijdens de eerste voorstelling in Oostende, tevens de première, is de zaal nagenoeg vol. Het geeft ons de gelegenheid de voorstelling vanaf grote afstand te bekijken (rij 25), en dan blijkt toch dat de voorstelling niet op deze afstanden is gemaakt. Hoewel er vocaal genoeg te genieten valt en er ook genoeg fraais te zien is, wordt je geen moment meegezogen in het verhaal van de voorstelling.
Er is een tijd dat vrijwel alles wat Andrew Lloyd Webber en Tim Rice maakten een enorm succes opleverde. Veel van de producties uit die periode beleven revival na revival. Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat, Jesus Christ Superstar en Cats keren overal in de wereld regelmatig terug, en ook Evita is nu weer te zien.
Evita gaat over het leven van Eva Perà³n, en is een kritische blik op het leven van het arme meisje, dat zich met het kiezen van juiste partners tot in de hoogst haalbare kringen wist te begeven. Toentertijd was dat niet een beroepsvoetballer, maar een president. In de rol van presidentsvrouw is ze razend populair bij het gewone volk, de elite verfoeit haar, en het leger kijkt met argusogen naar haar invloed. Ze krijgt het hoog in de bol, maar haar gestel blijkt minder stevig. Het levensverhaal van Evita wordt van commentaar voorzien door Che, die qua uiterlijk erg lijkt op Che Guevara (maar volgens Rice niet Che is).
Evita kent twee echte hoofdrollen in Evita en Che. Juan Perà³n is dan een stevige bijrol. Geen van allen weet met spel de achterste rijen te bereiken. Dat is vooral opvallend bij Che, wiens bijtende commentaar daardoor totaal in het niet valt. Dit maakt dat de meest indrukwekkende scènes de groepsscènes zijn. Fraai is bijvoorbeeld het moment als de elite en de soldaten samen op het podium staan, indrukwekkend is e en van de eerste scène waarin een het lot van politieke tegenstanders aan bod komt. Voor een tourproductie is het decor zeker indrukwekkend. Een simpele basis met een aantal bogen wordt tot allerlei locaties omgevormd, met uiteraard het klassieke balkonbeeld, de scene die er altijd wordt uitgelicht zodra Evita moet worden geparodieerd. Toch blijkt ook de kwetsbaarheid van het decor. Het schiet in storing in de tweede akte, zorgt voor een show stop van ongeveer een half uur, om vervolgens zonder decorbeweging de voorstelling uit te spelen, omdat de beveiligde stand niet meer te overrulen valt.
Het orkest lijkt even op gang te moeten komen. De eerste twee nummers lijken een aantal instrumenten structureel te laat, een euvel dat zich gelukkig oplost, zodat daar waar het echt uitmaakt, ze als een klok klinken. Madalena Alberto zingt haar Evita-partijen zuiver en krachtig, al kan er wel een beetje meer van haar emotie in de stem worden getoond. Natuurlijk zijn de versies van Don’t cry for me Argentina hoogtepunten in de shows, maar de topper wordt gezongen door de minnares. Sarah McNicholas pakt haar ene moment en steelt de show met een prachtige uitvoering van Another suitcase in another hall. De mannen overtuigen vocaal minder. Andrew C Wadsworth is als zanger nogal onopvallend, al moeten we ons natuurlijk realiseren dat Perà³n zelf ook niet echt een charismatisch leider was. Een vocaal sterk optreden als Roberto de Groot destijds in de Nederlandse versie liet zien zou je in die redenatie als minder passend bij de rol kunnen zien.
Mark Powell is aanvaardbaar als Che, maar is in zijn zang nogal vlak. Er mist een stukje dynamiek. In de Engelse tourproductie werd de rol gespeeld door Marti Pellow, die dit najaar in Londen ook weer de rol zal vertolken. Voor Oostende is hij dus tijdelijk vervangen. Mark Powell mag de rol dan wel eerder als understudy hebben gespeeld, het is te hopen voor de bezoekers van die voorstellingen dat Pellow er meer weet uit te halen. Het Dominion Theatre aldaar is ook een fiks theater.
Evita in Oostende stelt dus wat teleur. Uiteraard is er het uitstekende songmateriaal, wordt er prima gezongen en is er genoeg fraais te zien, maar indruk maakt de voorstelling slechts op enkele momenten. Het heet wel wat van een circus, om in thema te blijven. Het ziet er leuk uit, maar raakt je nauwelijks. Een bezoek niet echt een verloren avond, maar evenmin eentje die je lang zult bijblijven.
