Ook het sprookje Sneeuwwitje is weer stevig aangepakt bij deze bewerking tot theaterstuk. De redenen daarvoor liggen voor de hand De cast is te klein om voor zeven dwergen te zorgen, en het oorspronkelijke sprookje heeft niet de uitbundige clown die essentieel is bij een Van Hoorne sprookje. Principe is ook dat het sprookje niet bloederig mag worden, maar daar is bij Sneeuwwitje sowieso niet echt sprake van, op het einde na dan, waar hier voor een mooi eufemisme is gekozen.
Zo horen we nu dus jager Jonathan vertellen dat de ouders van Sneeuwwitje gestorven zijn, en dat ze bij haar tante woont: koningin Adora. Zij is vooral bezig met de mooiste van het land te zijn, en wil ook niets anders horen. Gelukkig meldt haar toverspiegel, die altijd de waarheid spreekt, dat dit zo is, ook al denkt het personeel en haar man hier zichtbaar anders over. Haar man, koning Constantijn, zit behoorlijk onder de plak bij haar, maar is ook een flap-uit. Als de spiegel het bestaan onthult van een schoonheidskruid wordt de koning op zoektocht gestuurd, over de bergen. Zo belandt hij bij het huisje van de dwergen, Twee zijn er thuis, de rest is op vakantie. Hij krijgt van hen een drankje mee, maar het blijkt niet te werken. En dus krijgt de koning de opdracht Sneeuwwitje in het bos achter te laten. Natuurlijk kan hij het niet, en laat Sneeuwwitje bij de dwergen achter. Maar dit plan is natuurlijk snel doorzien.
Omdat iedereen het sprookje wel kent is ook deze bewerking goed te volgen, en is er ruimschoots de tijd voor eigen verhaallijnen en zijsprongen. Het verhaal kent daardoor wel twee zwakke punten. Waarom zegt de spiegel dat deze blauwharige koningin de mooiste is, terwijl we allemaal kunnen zien dat dit niet zo is, en al helemaal niet als echte schoonheid aan de binnenkant zit. En waarom doet Adora zoveel moeite als ze kennelijk een spiegel heeft die mensen in bijvoorbeeld zou kunnen veranderen.
Een aantal inspiratiebronnen zijn duidelijk te herkennen. Allereerst is dat natuurlijk de musical Shrek. De manier van bewegen van de dwergen is identiek als die van Lord Farquaad. Daarnaast blijkt Disney altijd een inspiratie te zijn zodra van het sprookje door hen een tekenfilm is gemaakt. In dit geval herkennen we de invloed in het kostuum van Sneeuwwitje, en in de dieren die we (kort) in het huisje zien. Verder lijkt het decor van het paleis geïnspireerd door Frozen te zijn. Verder zien we vleugjes Studio 100, die misschien minder bewust zijn. De love-interest die een gewone jongen is en Jonathan heet bijvoorbeeld had Studio 100 in hun versie van Doornroosje en in de ouverture van deze voorstelling kunnen een stuk van het liedje Sokken Wassen uit hun Sneeuwwitje meezingen. En uiteraard wordt er voortgeborduurd op het eigen werk, zowel muzikaal als in de karakters.
Geert Hoes is de jager, die af en toe ook de rol van verteller heeft. De rol is niet zo heel groot, maar er is ook niets op aan te merken. Maud Mulder speelt de rol van Sneeuwwitje. Geheel volgens de Disneylijn is zij een vrij passief en naïef karakter. Maud zorgt voor een prima vertolking, vooral op zanggebied. Dat laatste geldt ook voor de spiegel. Anne-Fleur van den Berg krijgt zelfs de gelegenheid in een glitterjurk te schitteren. Laura ter Horst is als hofdame Anne vooral de voetveeg van de koningin. De dwergen zijn erg leuk. Ze hebben de voortbeweging op de knieën goed onder de knie, en weten hun stereotype en tegenstelde karakters met grappige stemmetjes goed te spelen. Aron Bruisten is als Stoffel de mopperpot, en Robbert van Unnik als Mik de blije optimist.
Sandra Dijkstra is als koningin Adora heerlijk slecht. Ze heeft een stem die onversterkt al de achterste rijen weet te bereiken, dus met versterking blaast ze iedereen van het podium af. De juiste tegenspeelster voor Michael van Hoorne, die als koning Constantijn (Contje) de clown uithangt. Hij is een spraakwaterval, en een tornado op het podium. Voor veel volwassenen (waaronder ondergetekende) en sommige kinderen zal het allemaal nog steeds wat te veel zijn, maar het is goed om te zien dat hij toch wat meer gedoseerd te werk gaat, dat het gemiddelde niveau van de grappen behoorlijk hoog ligt, en dat er meer variatie in zit. Het meeste is nog steeds van-dik-hout-zaagt-men-planken, maar af en toe is het zelfs subtiel Hij heeft in ieder geval de lachers op zijn hand
Het decorconcept is bekend. Een draaipodium met het paleis aan de ene kant (een voornamelijk blauw decor, die met de spiegel en een liftje enige speciale effecten herbergt. Aan de andere kant is het huisje van de dwergen, dat uit kan klappen zodat er in het interieur kan worden gespeeld. De muziek is vrolijk, en vooral de country/folk achtige klanken bij de dwergen maakt stilzitten lastig.
Sneeuwwitje is een voorstelling die zich totaal richt op kinderen, met veel herhaling en veel eenvoudige humor. Toch lijkt steeds meer rekening te worden gehouden met volwassenen door er ook voor hen wat grappige dingen in te stoppen. Een hé ho begroeting die overduidelijk verwijst naar de tekenfilm, of enkele momenten van zelfspot. Het komt de voorstelling ten goede.
