Brouwers zingt Aznavour

Na een mooie voorstelling met het repertoire van Frans Halsema verzet Marijn Brouwers zijn bakens. In Beste meneer Halsema kon hij bogen op bestaande teksten en steunen op de interpretatie van deze prachtige zanger. En hoe luguber het ook klinkt: een dode zanger gaat het niet meer beter doen dan jij. Charles Aznavour is nog in leven, en heeft, ondanks een inmiddels broze gezondheid, vrij recent zelf nog opgetreden Een ziekenhuisopname vond een paar dagen voor de première plaats.
Bon Anniversaire is ook geen ode aan Aznavour; de man komt in de voorstelling niet echt voor. Wel zijn liedjes, waarvan sommigen een bekende vertaling hebben, maar soms ook van een nieuwe tekst zijn voorzien, Een duidelijk verhaal ontbreekt. We krijgen flarden van een bezoek aan Parijs, geplaatst als in een modern schilderij, in plaats van een gedetailleerde afbeelding.
Herman Finkers zong op zijn Twentse CD ooit: Ik zing Aznavour…. als Aznavour. Brouwers zingt niet als Aznavour, daarvoor ontbreekt een stuk melancholie die de Franse meester, waarmee zo vele bekende Nederlanders dwepen, in overvloed heeft, maar zijn eigen stemgeluid is aangenaam. Dat maakt de liedjes goed verteerbaar en lekker om naar te luisteren, maar tegelijkertijd kabbelt het ook een beetje door raakt het niet echt een gevoelige naar.  Deels is dat ook het gevolg van de wel erg nachtclub-jazzy arrangementen en deels komt het omdat de teksten samen ook niet echt een beeld vormen, niet van Aznavour en niet van Brouwers.  Tot ineens vlak voor het einde, als La Boheme klinkt, en we alsnog weggeblazen worden, en zo wordt het titelnummer van zijn CD ook het hoogtepunt van de voorstelling. Het is jammer dat dat voor die tijd niet wat vaker gebeurt.
Natuurlijk komen een aantal van de bekendere nummers langs. ‘She’ wordt ‘Jij’,  Yesterday when I was young (Hier encore) wordt ‘En opeens zie ik mij staan’ . Een bekende song als La Mamma houdt deze titel. ‘Wat maakt een man een man’  (Comme ils disent) is een sleutelnummer in de Rozettes-musical en maakt, wederom ondanks een feilloze uitvoering, duidelijk dat context ook een boel doet.
Ondanks dat de voorstelling valt onder ‘een aangenaam avondje’ verwacht je meer als de naam Charles Aznavour valt. Je kan zeggen dat Marijn Brouwers zich dus wat heeft vertild ditmaal. Toch blijven we benieuwd naar die jongen, die in de zoektocht naar Zorro al zo opviel, ondanks dat hij de race niet won.