Om de twee jaar, in de oneven jaren, wordt in het openluchttheater aan het Donkmeer (in de buurt van Gent en Lokeren) een groots musicalspektakel opgevoerd. Dit jaar is gekozen voor ‘The Story of Sacco & Vanzetti’. Het is een bewerking van de musical ‘Sacco en Vanzetti’(Koninklijk Ballet van Vlaanderen), die bijna 20 jaar geleden te zien was in Antwerpen, en die destijds gemengde kritieken kreeg. Maar we zijn twee decennia verder, en de makers van toen, Frank van Laecke en Dirk Brossé, hebben inmiddels een aantal topproducties achter hun naam staan, met name 14-18 en Daens. Allard Blom, ook betrokken bij die twee producties, is aangeschoven, wat deze herneming dus een geval van ‘een nieuwe ronde, nieuwe kansen’ maakt.
Helaas moeten we concluderen dat ‘The Story of Sacco & Vanzetti’ niet zÓ sterk uitpakt als de twee eerdergenoemde Studio 100 shows, die wel tot de top van de Vlaamse musical behoren. Er is zeker genoeg te zien en te genieten, maar van enige binding met de personages op het podium is geen sprake. Het medelijden met de twee mannen blijft uit, al is er zeker wel de verontwaardiging over de onredelijke en ongelofelijke gang van zaken.
De musical vertelt het waargebeurde verhaal over twee Italianen, die hun geluk willen beproeven in Amerika, en ontdekken dat dat geluk hen niet gegund is. Ze hebben anarchistische sympathieën. Als een medestander na een achtervolging ‘zelfmoord’ pleegt en zo een lijst van anarchisten in handen van de politie komt, willen de twee hun kameraden waarschuwen. Maar ze worden opgepakt, en beschuldigd van een overval met dodelijke afloop. Maar ondanks een totaal gebrek aan keihard bewijs en overduidelijk valse getuigenissen, worden ze toch veroordeeld, tot de dood.
De voorstelling wordt gespeeld als een soort terugblik. De vrouw van Sacco gaat met de inmiddels invalide rechter van toen (in een rolstoel) wandelen, en als ze op de pier zijn, krijgen we het gebeurde van toen te zien. Zo kent het verhaal weinig verrassende wendingen; de afloop is bekend. Dat er weinig binding met de karakters ontstaat zal een aantal oorzaken hebben. De afstand tot het podium is gigantisch. Prachtig voor een totaalbeeld, maar de mimiek van de spelers ontgaat je geheel. Tevens lijkt echt alle geluid op band te staan. Van orkest en soms ook de achtergrondzang zijn we dat inmiddels wel gewend, bij van solo’s en gesproken tekst komt het toch wat bevreemdend, en niet geheel natuurlijk over. Zo extreem als in menig pretparkshow is het niet, maar het voelt toch raar aan.
Prachtig zijn de massa-scenes, en ook aan speciale effecten is er geen gebrek. Vuurwerk bij het feest, een enorme vlammenzee zijn de hoogtepunten. Een echte klassieke auto komt voorbij, en uiteraard wordt er ook gebruik gemaakt van de waterrijke omgeving waar wordt gespeeld; het podium ligt in het meer. De vertelling loopt soepel. We zien de aankomst in Amerika, en de kennismaking tussen de twee heren. De tweede ontmoeting jaren later, met dezelfde tekst (op een later moment heerlijk wrang opnieuw gebruikt), het huwelijk van Sacco en natuurlijk ook de politieke activiteiten die ze ontplooien. Uiteraard moet dit met vlaggen en vaandels; het is tenslotte een musical. Als ze na de val van hun kameraad van het vrijheidsbeeld al snel worden opgepakt, is het vooral een rechtbankdrama, waarbij de effecten op het gezin van Sacco niet onderbelicht blijven. Tot dan zit de vaart er goed in. Dat tempo stokt tegen het einde van de voorstelling, als er nog te veel emotie moet worden afgewerkt, en je de ongepaste gedachte binnenschiet of ze die mannen niet nu op stoel kunnen zetten. Deels zal dat gevoed worden door de niet zeer comfortabele stoelen.
Met een aantal topacteurs en -zangers in de hoofdrollen verwacht de daar ook veel van, en de mannen en vrouw maken dit ook waar. Hans Peter Janssens speelde Vanzetti ook in de originele productie, en blijft natuurlijk, zeker vocaal, een topper. Jelle Cleymans straalt in rollen van de ontwapenende jongeman als sinds hij Kuifje vertolkte, en doet dat ook nu weer met verve. Deborah de Ridder als de vrouw van Sacco en Frans Maas als de rechter weten je meteen in het verhaal te zetten, en Peter van de Velde is opnieuw een sterke schurk. Want als procureur Katzmann wil hij een veroordeling, ondanks dat hij weet dat ze niet hebben gedaan waarvan ze beschuldigd worden. Goed gemotiveerd ook dit keer; de angst die hij voor de anarchisten heeft komt sterk naar voren, dus dat voor hem zijn doel deze middelen heiligt kunnen we zekere geloven.
Waar niet veel mensen last van zullen hebben, maar zij die aan de zijkant zitten, zoals wij, wel, is de omgeving. Pal naast de tribune wordt regelmatig gelopen (over een grindpad), gepraat, we horen een fietsbel en merken zelfs even dat er wordt gerookt. Dat is een nogal ongewenste afleiding, die je, mocht je nog keuze in plek hebben, beter kunt voorkomen.
The Story of Sacco & Vanzetti is vooral een plaatje om te zien, en zorgt zeker voor een onderhoudende avond, ondanks de ongemakken die horen bij een buitenvoorstelling zoals krappe zitplaatsen, beperkte sanitaire voorzieningen (die ook nog eens apart moeten worden afgerekend) en de soms storende omgevingsgeluiden. Het totaalbeeld is prachtig en de muziek en de uitvoering is uitstekend.
Scènefoto’s: Luk Monsaert
