Bart Chabot heeft nog nooit een theatertekst geschreven. Victor Löw heeft nog nooit een regie gedaan. Toch staan beide heren aan het roer bij de nieuwe muziektheaterproductie CHEZ BROOD van Bos Theaterproducties. Nogal een gok dus van deze altijd interessante producent. Zowel in programmaboek als voorstelling zelf wordt verkondigd dat dit vooral geen mjoe-si-kul is (dat is volgens Chabot maar “fladderkunst”) maar feit blijft dat hier personages op het podium staan die bij tijd en wijle in rock-‘n-roll gezang uitbarsten. Hoe musical wil je het hebben?
De voorstelling vertelt op fragmentarische wijze over het leven van Herman Brood. Zijn laatste jaren staan centraal, toen hij al kapot van de drank en drugs langs de schouwburgen van Nederland trok met Jules Deelder en Bart Chabot, maar ook zijn eerste ontmoeting met latere echtgenote Xandra komt aan bod. Brood is hier vooral de zanger en performer. De kunstenaar komt veel minder aan bod en dat is jammer. De voorstelling schiet van gebeurtenis naar gebeurtenis en lijkt af en toe overvol, zonder dat er echt dramatische spanning is. Voor een groot deel is dat te wijten aan de twee belangrijkste bijfiguren op het toneel. Chabot (Owen Schumacher) en Deelder (Tibor Lukács) worden op een razendknappe manier geïmiteerd, maar blijven platte typetjes die vooral worden ingezet om commentaar te geven via snedige opmerkingen of absurde gedichten. Zij zouden de twee vrienden moeten zijn die je met andere ogen naar Brood laten kijken, maar eigenlijk is hun rol na tien minuten wel uitgespeeld en worden ze als joker ingezet om het publiek aan het lachen te krijgen.
Gelukkig staan er naast deze twee heren veel interessantere personages op het toneel, te beginnen met een griezelig levensechte Brood door Stefan Rokerbrand. Elke stembuiging, lichaamshouding en blik is raak en zijn personage, hoe verward, doorgesnoven of wanhopig ook, blijft spannend om naar te kijken. Een bewonderenswaardige rol. Anne Lamsvelt maakt ook grote indruk als Xandra Brood; een echt lekker wijf met ballen die prachtig tegenspel biedt aan het soms verlegen, maar onuitstaanbare vogeltje dat Brood was. Ze dubbelt samen met Rosa Reuten (die Broods moeder speelt in twee scènes) als Bombata’s in het achtergrondkoor van Broods Wild Romance. Het is jammer dat Chez Brood geen “musical” wil zijn, anders hadden we vast kunnen genieten van prachtige solonummers van deze dames.
In plaats daarvan krijgen we veel gezang van bandleider Jan Rot, die ook als spreekstalmeester van de avond optreedt. Waarom zijn rol nou zo uitgebreid is, valt eigenlijk niet te verklaren, want we willen vooral Brood horen (zeker als die zo wordt gezongen door Stefan Rokebrand)! Zo blijft dit een beetje rare avond die af en toe behoorlijk uit balans is. Muziektheater maken behoort tot de moeilijkste regie klussen die er zijn en het heeft er hier alle schijn van dat regisseur Löw niet goed wist wat hij nou wilde. Er ontbreekt een dosis theatraliteit die dit interessante materiaal tot een echt goede voorstelling had kunnen maken. Maar misschien was het inhuren van een goeie choreograaf wel te “musical”. Jammer.
CHEZ BROOD wint wel met glans de trofee voor het meest raadselachtige decor in jaren. Waar we nou precies naar hebben zitten kijken blijft vaag. Een metalen afdekplaatje? Een stalen traptree? En wat moesten die jojoënde kartonnen Elvis (?) figuren nou precies uitbeelden? Decorontwerper Ascon de Nijs wilde vast iets met de kunst van Brood laten zien, maar dit riep vooral heel veel vragen op. Misschien ook voor lichtontwerper Coen van der Hoeven die af en toe hopeloos de weg kwijt leek.
Als je iets hebt met de muziek of de figuur Brood heb je ongetwijfeld een leuke avond. Maar hier lag een kans om hem als theaterpersonage onvergetelijk te maken. En dat lukt, op de onvergetelijke performance van Rokerbrand na, voor geen meter.
