Het is geen carnavalsoptocht, bootjes vol mensen of een kermisterrein vol acts. De Parade van Wageningen is een opvoering van de Jason Robert Brown musical door Sempre Sereno, de oudste musicalvereniging van Nederland. Dat betekent ook dat het geen feestje wordt, want de musical gaat over een van de nare episodes uit het Amerikaanse verleden, toen gerechtigheid nog ondergeschikt was aan een hoop andere emoties. Zo zit deze musical in hetzelfde vaarwater als bijvoorbeeld The Scottsboro Boys of Sacco en Vanzetti.
De musical speelt zich af in Alabama, Georgia, iets meer dan honderd jaar geleden, in de nasleep van de burgeroorlog, die zij als confederatiestaat hebben verloren. Leo Frank, een Joodse manager op een potlodenfabriek, wordt verdacht van de moord op een 13-jarige medewerkster. Hij heeft toegegeven dat hij haar die avond nog heeft gezien — ze kwam haar loon ophalen, maar verder bewijs tegen hem is er eigenlijk niet. Maar de druk om deze zaak snel op te lossen, de aversie tegen deze Jood, die ook nog eens uit New York kwam, zorgt voor een sfeer dat er ineens genoeg getuigen zijn die hem op één of andere manier beschuldigen. En zo komt hij in een nachtmerrie terecht van antisemitisme en wraakzucht. In de musical wordt ook de relatie tussen Leo en zijn vrouw Lucille uitgelicht. Zij, wel oorspronkelijk uit Georgia, is de tegenpool van workaholic Leo, en de relatie tussen die twee is in het begin ook slecht. Maar deze omstandigheden zorgen niet alleen voor wrevel, maar doet ook de liefde weer opbloeien.
In de amateurwereld zie je een golfbeweging in stukkeuze. Dat er dit jaar misschien wel tien Spring Awakening’s worden opgevoerd maakt niet uit voor een regionaal publiek, maar voor mensen die bereid zijn wat verder te reizen is het leuk dat er ook verenigingen zijn die voor een apart stuk kiezen, Zoals deze Parade van Jason Robert Brown, wiens Last 5 Years erg populair is, maar van wiens hand verder nauwelijks iets in Nederland te zien is (geweest). Zijn muziek ligt niet altijd makkelijk in het gehoor, maar hij heeft voor deze musical een aantal pareltjes geschreven. Waar de agressie tot het kookpunt stijgt wordt het misschien wat minder mooi, maar wordt het alleen maar indrukwekkender. De muziek van Jason Robert Brown vergt behoorlijk wat van de cast en musici, en ook voor de mensen van Sempre Sereno blijkt de muziek een hele kluif. Over het geheel genomen klinkt het prachtig, al zijn er ook momenten dat het iets te hoog gegrepen is. Dat hoort natuurlijk ook bij een amateurvoorstelling. De inzet en inleving in de rollen is uitstekend, en ondanks dat het stuk vooral ernstig drama is, zijn er ook die kleine humoristische momentjes, die het uiteindelijk alleen nog maar harder laten aankomen. De koorpartijen zijn indrukwekkend, menig solo weet je te raken, en het orkest (professionals zouden de vingers aflikken bij zo veel musici) speelt vol overtuiging.
Het toneelbeeld is verrassend simpel maar zeer effectief. Een ‘valhek’ met tralies zorgt voor een cel, een boom wordt op doek uitgerold, en verder is het vooral twee etages, en open. Qua aankleding oogt het grotendeels authentiek, al is de keuze voor blauwe uniformen voor wat in mijn ogen soldaten van de confederatie moeten voorstellen opvallend; in de Blauwbloezen-strips zijn deze toch altijd grijs. En verder vraag ik me af of tijdens de Confederate Memorial Day de mensen inderdaad met vlaggetjes van de Verenigde Staten zouden wapperen. Het zijn wat ongelukkige keuzes in een stuk dat er verder prima uitziet. Zeer mooi is één van de laatste scenes, waarin blijkt dat je met licht in de duisternis een prachtig effect kunt sorteren.
Parade is nog tot en met zaterdag te zien in de Junushof in Wageningen. Met het verdwijnen van de planning van ‘Songs for a new World’ zou dit zomaar eens één van de laatste kansen kunnen zijn een prachtige Jason Robert Brown in Nederland te zien (niet zijnde The Last 5 Years).
