Musicalreport

Een wild afscheid door FSA 3

Met de officiële première en tevens dernière van The Wild Party hebben de derdejaars studenten van de Frank Sanders’ Akademie voor Musicaltheater hun studie afgesloten<

Al sinds enige tijd is de Kleine Komedie de locatie waar de studenten van de Frank Sanders’ Akademie hun afscheidsvoorstelling spelen. Voorgaande jaren ging er een korte tour door westelijk Nederland aan vooraf, dit jaar zijn het drie voorstellingen in ditzelfde theater. Het is niet het enige verschil met voorgaande jaren: ditmaal gaat het niet om een zelf samengestelde voorstelling (vorig jaar werd niet de Howard Goodall versie van Midzomernachtsdroom gespeeld, maar een eigen), maar om een bestaande musical: The Wild Party, in de versie van Andrew Lippa. Deze musical was eerder te zien in het M-lab, en de strakke Nederlandse vertaling, die Koen van Dijk ervoor maakte, is dan ook overgenomen.

Als de voorstelling begint lijkt het even alsof we in de verkeerde zaal zijn beland. Een (kleine) kroonluchter, die op de grond is stukgevallen, gaat weer omhoog naar de oorspronkelijke plek. Dit moet een overduidelijke knipoog zijn naar een van de bekendste musicals aller tijden. Er lijken niet bewust verwijzingen naar andere musicals in te zitten, al kun je als je gaat zoeken wel staging- en dans-stukjes vinden die aan andere voorstellingen doen denken. Deze passen echter zo goed in de show, dat van opzettelijke verwijzingen geen sprake lijkt te zijn.

The Wild Party speelt zich af rond 1930. Er was heel veel passie in het huwelijk tussen de artiesten Queenie (danseres) en Burrs (komiek), maar die is inmiddels verdwenen. In plaats van spannend is het geweld van Burrs nu vooral onaangenaam. Queenie wil de boel weer op laten leven door een feestje te organiseren (genoeg gelegenheid om Burrs uit te dagen) en Burrs stemt ermee in. Een bonte stoet aan gasten arriveert: twee componistenbroers met een voorkeur voor elkaar, een lesbienne, een prostituee, een bokser en zijn niet zo heel snuggere vriendin, een danseres, een minderjarig meisje. Een extravagant gezelschap, maar de vlam slaat in de pan als Kate, een vroegere rivale van Queenie, met de onbekende en mysterieuze Mr Black op het feest arriveert. Er is wederzijdse interesse tussen Black en Queenie, en dat is iets wat Burrs natuurlijk niet kan waarderen. En terwijl de drank rijkelijk vloeit en de zeden verdwijnen, stijgt de temperatuur tot het kookpunt.
Als opleiding zou je natuurlijk het liefst elke student een gelijke kans en speeltijd geven, en dat wordt lastig als je een bestaand stuk opvoert; dan zijn er hoofd- en bijrollen. Hoewel in deze uitvoering elke student zijn of haar momenten heeft, zijn er toch wel duidelijk vier hoofdrollen te onderscheiden. Stef Pits mag los gaan in de rol van Burrs, en doet dit ook. Een onaangenaam karakter, maar wel ook met een heel aangenaam stemgeluid; we mogen van een prima visitekaartje spelen. Ook Queenie wordt fraai vertolkt. Pascalle Bergmans weet de essentie van haar karakter goed te pakken, en klinkt ook erg goed. Dat laatste kan zeker ook gezegd worden van Béla Becht, die Mr. Black voorziet van prachtige zangpartijen. Ruth Sahertian weet als beste haar rol extra leeftijd mee te geven; Kate is niet zo jong als de vertolkster zelf, en dat weet ze prima met prima acteren te laten zien. Naast een musical met een pittige inhoud is The Wild Party een echte dansmusical, en deze groep studenten weet met de choreografieën van Ivo Chundro de show te stelen. Op die momenten is dit wilde feestje ook een echt feestje; dan straalt er een enorme hoeveelheid energie van het podium de zaal in. De dans is strak en synchroon, en dat is nog al eens een kritiek punt in de Nederlandse musical, zoals Richard Groenendijk tijdens het verjaardagsfeestje van de oprichter van de akademie duidelijk liet blijken.
Tot slot is ook de begeleiding weer top. We weten van Hilmar Leujes dat hij toch altijd wel een klein rolletje in de voorstelling toebedeeld krijgt, en dat hij dat altijd erg charmant invult. Lang moeten we vrezen dat het bij zijn (overigens fantastische) pianospel blijft, tot hij tegen het einde toch nog even aan de slag mag.

The Wild Party is in een aparte musical. De voorstelling ontbeert sympathieke karakters waarmee je kunt meeleven. Daarmee wordt de show een kijkspektakel zonder dat je echt meevoelt. Je voelt wel de oplopende spanningen op het feestje en natuurlijk ben je wel nieuwsgiering hoe het afloopt, maar de climax zelf laat je onberoerd. Desondanks fascineert The Wild Party wel door de broeierige sfeer. Dat er ook nog eens veel te dansen en te acteren valt maakt deze voorstelling een goede keus als eindvoorstelling. Dat de uitvoering ook nog eens heel goed is, maakt het een mooie afsluiting voor deze klas, die spoedig zal uitwaaien. Stef Pits gaan we komend seizoen terugzien in de Carry Slee-musical Vals en Theater Terra’s Vliegende Hollander. Of en waar de anderen te zien zullen zijn is voor ons nog een raadsel. Een verdiepingsjaar, een andere opleiding; het kan allemaal.

The Wild Party werd gespeeld door: Béla Becht, Pascalle Bergmans, Simone ten Brinke, Lucas van den Elshout, Denise Huls, Sterre Pechler, Stef Pits, Megan Roele, Kylian de Rooij, Ruth Sahertian, Chris Schep en Charly Yntema.

21 June 2016
Première
Amsterdam
De Kleine Komedie
http://www.franksandersakademie.nl/

Over de auteur

Jeroen schreef dit artikel voor jou

Jeroen

Jeroen is sinds 2005 redacteur van Musicalworld. Hoewel Jeroen al jong in aanraking kwam met theater, is zijn passie voor musical pas deze eeuw tot volle bloei gekomen. Hij was zeer onder de indruk van de eerste voorstelling van Cats, en de Nederlandse versie van Oliver uit 1999, op basis van de film al een van zijn favorieten, was de eerste voorstelling die hij meermaals zag. Toch waren deze bezoeken eerder sporadisch dan frequent. Sinds hij redacteur is van Musicalworld bezoekt hij meer dan 100 voorstellingen per jaar. Jeroen is de Musicalworld-specialist op het gebied van familievoorstellingen en kindervoorstellingen. Hij is tevens de correspondent voor Vlaanderen. Ook in Duitsland en Engeland (Londen) is hij regelmatig te vinden. Hij doet ook verslag van amateurvoorstellingen die voor neutrale toeschouwers de moeite waard zijn. Tot zijn favoriete musicals behoren naast Oliver! meer musicals met kinderen in de hoofdrol. "Billy Elliot" is zijn all-time favorite, maar daarnaast moeten zeker "Whistle down the Wind", "Matilda" en "The Secret Garden" worden genoemd. Daarnaast zijn Chicago, Come from Away, Spamalot en Soho Cinders voorstelling met een ongelofelijke aantrekkingskracht. Hoogtepunten in het jukebox-genre: Our House, Ich war noch niemals in New York en Ich Will Spass? (en voorganger Doe Maar). Favoriete Nederlandse producties zijn: Ganesha (een Perfecte God), Lelies, Wat zien ik? en Kuifje. Naast het bezoeken van musicals is hij een frequent bezoeker van attractieparken. Favoriete park in Europa is Europa Park (met een uitgebreid entertainment programma). Naast deze tijdverslindende hobby is Jeroen ook nog werkzaam in de ICT.

Meer van Jeroen

Meer artikelen van Jeroen

Delen