Middenin het Brusselse Molenbeek staat een park met een kasteel. Op de binnenplaats van dit Chà¢teau du Karreveld vindt deze zomer opnieuw het Festival Bruxellons plaats: een bonte verzameling voorstellingen in de openlucht. Nadat afgelopen zomer Maria en de Von Trapp-familie te gast waren in Molenbeek met “La Mélodie du Bonheur” (The Sound of Music) is het nu de buurt aan “Evita”. Een bijzondere gelegenheid, want voor het eerst is deze musical van Andrew Lloyd Webber en Tim Rice in het Frans te zien.
De musical volgt het leven van Eva Perà²n (Deborah De Ridder) vanaf het moment dat ze in het kielzog van een tangozanger naar Buenos Aires trekt, tot haar dood in 1952. De manier waarop ze van derderangs actrice weet op te klimmen tot presidentsvrouw en een van de machtigste vrouwen ter wereld is fascinerend. De Ridder zet Eva neer als een jonge berekende vrouw die goed weet wat ze wil, en een duidelijk plan heeft dat te bewerkstelligen. Ze komt soms nogal arrogant over. In een Nederlandse vertaling zou het niet zo opvallen dat ze “Argentina” steevast met een harde G uitspreekt. In het Frans des te meer, waardoor het Zuid-Amerikaanse temperament bij momenten flink wordt uitvergroot. Toch laat ze in haar scènes met haar man Juan Perà²n (Philippe d’Avilla) ook een zachte kant zien. De chemie tussen beiden is mooi, maar toch voel je soms wat medelijden met Perà²n: laat hij zich niet veel te veel in de luren leggen door Eva?
Af en toe is de voorstelling vrij gedetailleerd wat de politieke situatie van Argentinië betreft. Vooral verteller Che, prachtige vertolking van Steven Colombeen, die voortdurend op cynische wijze de goede bedoelingen van Eva in twijfel trekt, draagt hier aan bij. Maar nergens voelt de musical als een geschiedenisles met liedjes. Daarvoor blijft het mysterie rond Eva te groot. Wie is ze en waarom doet ze wat ze doet? Moeten we van haar houden? Die vragen blijven je de hele voorstelling intrigreren. Eva, Che en Juan Perà²n dragen met zijn drieën het grootste deel van de voorstelling. Met name de eerste twee staan bijna continue op toneel. Knap hoe zij prima om weten te gaan met de partijen van Lloyd Webber.
De live gespeelde muziek is soms behoorlijk ingewikkeld, maar toch prettig om naar te luisteren: een mix van Broadway en Latijnse invloeden. De Argentijnse muziek komt voornamelijk terug in de krachtige ensemblescenes. Wanneer Eva aankomt in Buenos Aires verandert het toneel prompt in de drukke broeierige stad die het hoort te zijn. Maar de meeste energie is terug te vinden het nummer waarin het liefdadigheidsfonds van Evita wordt bezongen. De swingende Zuid-Amerikaanse klanken en dans komen hier perfect samen. Hier is choreografe Joëlle Morane op haar best en zorgt ze dat het ensemble het publiek volledig inpakt.
Maud Hanssens tenslotte, is te zien als maà®tresse van Juan Perà²n, die door Eva zonder pardon buiten wordt gezet. Het is een beetje een vreemde rol. De maà®tresse zien we de rest van de voorstelling niet meer terug en je zou je dus kunnen afvragen waarom een personage dat voor het verhaal niet van grote betekenis is zo’n solo krijgt. Maar wanneer je tussen al het drukke geweld van Buenos Aires ineens mag luisteren naar dit prachtige klein gehouden liedje weet je waarom Rice en Lloyd Webber deze keus maakten. Hanssens heeft precies twee minuten de tijd je kippenvel te bezorgen, en dat lukt: een pareltje.
“Evita” is t/m 27 augustus te zien op het Festival Bruxellons. Van 21 t/m 26 augustus wordt de voorstelling voorzien van Nederlandse boventiteling.