Het zal als een mokerslag zijn aangekomen: nul op het rekest bij de aanvraag van de subsidies. Het zorgde ervoor dat twee van de drie Theater Terra producties voor dit jaar zijn geschrapt. De enige overgebleven show beleefde dit weekend de officiële première. Het gaat om de Kabouter, een voorstelling voor kinderen van 4 jaar en ouder.
Er zal een tijd zijn geweest dat deze titel meteen geassocieerd werd met het prentenboek van Rien Poortvliet, wat in de wereld meer dan 4 miljoen keer over de toonbank ging, en waarschijnlijk is er nog een generatie die dat nog steeds doet. Dat zal niet gelden voor een groot gedeelte van de doelgroep, wat deze voorstelling op meerdere niveaus een uitdaging maakt.
Voor die ouderen moet het prentenboek wat ze goed kennen tot leven worden gebracht, en daarin is deze voorstelling goed geslaagd. De poppen van Joris van Veldhoven & Kathelijne Monnens zijn prachtig, en precies wat ze moeten zijn: de tekeningen die tot leven zijn gewekt. Voor de jongeren moet er een leuk en boeiend verhaal worden verteld, en ook daarin is deze voorstelling uitstekend geslaagd. Het encyclopedische prentenboek wordt gebruikt als handvat voor een reis en een zoektocht van een kabouter en een kind.
In de voorstelling draait het om Lise. Haar kater ‘Poes’ is ziek, en als buurman Rien dat hoort, heeft hij het over de kabouters, die wel raad zouden weten. Deze kunstenaar heeft er een boek over gemaakt, maar Lise gelooft niet in kabouters. Als Rien kabouter Klaas ziet, en Lise niet, doet ze toch haar best, en is hij ook voor haar zichtbaar. Maar Klaas weet geen raad met Poes. Hij kan niet met haar praten, omdat hij de lange reis naar Lapland, die hij op zijn 75e had moeten maken, nooit gemaakt heeft, en hij is nu 110 jaar oud. Maar niemand heeft hem dat ooit verteld, want omdat niemand meer in kabouters gelooft, is de kabouterstand in Nederland vrij beperkt, dus wie had het hem moeten vertellen. En dus gaat hij alsnog, en gaat Lise met hem mee, het boek in, en beleven zo een leuk avontuur, waarin ze zowel vrienden en gevaren tegenkomen.
Leuk in de voorstelling is het gebruik van de tegenstelling tussen jong en oud. Met name het gebruik van de mobiele telefoon speelt hier mooi op in. Soms is zo’n ding best handig, om te navigeren bijvoorbeeld, maar het is evengoed wel fijn als je dat ook zonder telefoon kunt doen als je geen bereik hebt. Staar je de hele tijd naar je scherm, of kijk je rond. Natuurlijk zit de voorstelling vol grappen en grapjes. Een gans die Wil heet (waarbij de meesten ‘m pas begrepen toen hij werd uitgesproken) bijvoorbeeld, of een voor Theater Terra wel heel ondeugende als kabouter Klaas, bij het zien in het boek dat kabouters 15 centimeter groot zijn, hij toch zeker wel 21,5 meet.
De laatste tijd worden de decors van de Theater Terra voorstellingen grootser en fraaier. Ook bij de Kabouter is weer uitgepakt, met een prachtig interieur voor het huis van buurman Rien, en natuurlijk een enorm boek met projecties als achtergrond bij de reis. Van de gans zien we slechts het hoofd, maar de mond beweegt heel duidelijk als de gans aan het woord is. Wat minder duidelijk is dat bij de vrouwelijke kabouters, die betrekkelijk kleine monden hebben, zeker ten opzichte van de mannelijke kabouters.
In de cast vinden we twee bekende Theater Terra gezichten terug. Dick Feld is er al sinds de start van het gezelschap bij en heeft zich ditmaal een ruime grijze baard aangemeten om een Rien Poortvliet-look te krijgen. Deze ‘vaderrol’ speelt hij leuk, al kan hij nog meer zijn ei kwijt bij de vreemdsprekende kabouter Mirko. Wesley de Ridder kennen we van ‘kinder’rollen als Hazeltje en Kikker, maar speelt nu de 110-jarige Klaas, een mengeling van jeugdigheid en volwassenheid, van wie je makkelijk gaat houden. Zijn aversie tegen het neusje-wrijven speelt hij ook erg leuk. Het kind in deze voorstelling is Lise, gespeeld door Linda Korevaar. Lise is duidelijk een kind van deze tijd; de bekende instelling in combinatie met kennis van de hedendaagse techniek. Marije Konings verzorgt de rollen van Wil de Gans (voor wie de woordspeling eerder in dit stukje niet had begrepen) en kabouter Eva. Met zijn vieren leveren ze een uitstekende teamprestatie.
De muziek van Fons Merkies is duidelijk herkenbaar en past prima. Een enkel lied lijkt behoorlijk te putten uit zijn eigen oude doos, maar als de muziek aanstekelijk is, hindert dat eigenlijk ook niet. CD-waardig is het nog steeds, al blijkt de tijd dat je van nagenoeg elke voorstelling de cd kon krijgen, helaas voorgoed verleden tijd.
De voorstelling is duidelijk een eerbetoon aan Poortvliet’s Kabouter, maar heeft niet de ambitie historisch juist te zijn. De tekenaar/schilder is al 20 jaar overleden, en door een opmerking aan het einde van het stuk over het maken van meer boeken zou het zich dan begin jaren tachtig moeten afspelen, een tijd waar een mobiele telefoon nog een telefoon met een heel lang snoer was.
De Kabouter is een mooie en leuke voorstelling geworden, en laat zien dat Theater Terra met de tijd mee gaat, zonder de eigen creativiteit en kwaliteitsnormen uit het oog te verliezen. Een genot voor jong en oud, en vooral voor de mensen die het boek ooit verslonden hebben. Zij zullen waarschijnlijk, net als Rien in de voorstelling, bij thuiskomst de laag stof er vanaf blazen om toch weer even te neuzen.
