Veel eigen producties en soms een bewerking van een bestaande. Een voorstelling waarin talent een kans krijgt. Talent dat soms uitgroeit tot de nationale of internationale top, maar daarover later meer, bij het verslag van het jubileumconcert dat afgelopen maandag plaatsvond.
De Buytenpark productie van dit jaar is, na een aantal jaar van eigen titels, weer een bekende titel. Jesus Christ Superstar. Een voorstelling die uitnodigt tot avontuurlijke regiekeuzes, als we afgaan op een aantal voorstellingen uit het verleden. De professionele tour, met de Klaagmuur bijvoorbeeld, of recenter een voorstelling in een grote berg met zand. Beiden avontuurlijk, en beiden in mijn ogen artistiek gedoe zonder enig toegevoegd positief resultaat. Maar het stuk bleek sterk genoeg deze aanvallen door de regisseur te weerstaan. Of neem de versie in het Regent Park in Londen van vorig jaar, die ook bijzonder was, maar in de tweede akte ook echt ging leven, en indruk maakte, en zelfs dit jaar in reprise ging. Nu is het Buytenpark geen Regents Park, en zijn deze castleden geen professionals. Ook hier zijn soms keuzes gemaakt, die niet helemaal te volgen zijn, maar irriteren doen ze allerminst.
Deze voorstelling kent een valse start. Er is iets mis met het geluid, dus zodra Judas vol overgave inzet, horen we als publiek nagenoeg niets. Na een korte showstop is het probleem verholpen, en kan de voorstelling worden voortgezet. Het intro toont meteen de meerwaarde van een live orkest. Het knalt erin, en speelt fantastisch. De geluidsbalans is uitstekend, want ook de zangers en zangeressen zijn prima te verstaan. Tijdens deze ouverture zien we Judas (hij blijkt het te zijn), die al bij binnenkomst op de grond lag, op de been gebracht worden door een groep meiden, om vervolgens door Jan en alleman mishandeld te worden. Later zien we hem veelvuldig gekust worden, uiteraard een verwijzing naar wat komen gaat. Johannes Eichwald laat meteen een goede indruk achter als hij de voorstelling vocaal opent. Luid, en vol emotie. Jesus Christ Superstar is natuurlijk een stuk waarin het standpunt van Judas vermenselijkt wordt, en waarschijnlijk zelfs begrip weet op te roepen, en het spel van Eichwald zorgt daar mede voor. Het contrast met de zachte Jesus is goed, al vliegt hij natuurlijk ook behoorlijk uit zijn slof, zoals wanneer de tempel wordt misbruikt. Nick Dijkstra kleurt dan ook opvallend rood, waarschijnlijk het gevolg van zijn vocale inspanning, maar zeer toepasselijk bij de situatie. Mooi is ook de solo van Pontius Pilatus (Jeroen Balk), wiens droom je aan zijn lippen doet hangen. En natuurlijk mogen de vermeldingen van Frank van Putten als Simon en Geertje Chappin-Peeters als Maria Magdalena niet ontbreken. Ook zij zingen hun nummers fantastisch. In de tweede akte is het opnieuw Jeroen Balk die indruk maakt, en heeft Kevin van der Leeuw de kans Herodes een gemeen gezicht te geven.
Er is deze keer vrij weinig decor. Een toren met een trap, en verder is het vooral een hekwerk dat de speelvlakte omringt, en van waarachter soms castleden met rekwisieten vandaan komen. Het podiumbeeld is doorgaans helder en overzichtelijk, dankzij bijvoorbeeld het gebruik van freezes. Tenzij het natuurlijk niet overzichtelijk moet zijn, zoals in de tempel scène. Toch gebeuren er ook dingen die niet zo helder zijn, of wat overbodig lijken. Het ophangen van blauwpaarse doeken tegen de tot dan toe rode achterwand, bijvoorbeeld, of het omhangen van een om de nek van Judas. Of tgen het einde van de show de bloederige handen op een wit doek. Af en toe treedt de dansgroep op de voorgrond, en wordt de fijne muziek nog eens goed geaccentueerd.
Hoewel mijn voorkeur uitgaat naar een originele eigen productie, is deze vertolking van het overbekende Jesus Christ Superstar meer dan de moeite waard. De voorstelling speelt tot en met 9 juli, dus wie zelf wil kijken moet er heel snel bij zijn.
20 jaar Buytenpark
Twintig jaar voorstellingen, dat levert een hoop ex-spelers op. En een concert op basis van deze 20 voorstellingen (de 3 middagvoorstellingen speciaal voor familie en met een grote rol voor roofvogels daargelaten) dus een hoop mogelijke zangers. Een aantal ervan hebben inmiddels in professionele Nederlandse producties gestaan, en het leuke was dat velen van hen er deze avond bij waren. Zoals Milan van Weelden, die speciaal uit Hamburg kwam waar hij met de internationale tour van Billy Elliot staat. Of Jeffrey Italiaander, genomineerd voor Doorbraak van het jaar bij onze eigen Musicalworld Awards, voor zijn hoofdrol in Hair, maar die ook internationaal al menig productie speelde. Maar ook bijvoorbeeld Michael de Vriend (Little Voice, Soldaat van Oranje), Bart van der Meer (Kruistocht in Spijkerbroek, Oorlogswinter), Ingrid van Houwelingen (Je Anne, Kruistocht in Spijkerbroek) en Kevin van der Leeuw (Joe, Hans & Grietje) zijn op diverse Nederlandse podia te zien geweest. Of Jeroen Verheij, die al jarenlang met speciale acts het publiek in de Efteling entertaint (naast regulier werk op de ontwerpafdeling in hetzelfde park). En dan is er nog een groep die minder in het zicht ook nog steeds goed bezig is, al dan niet bij deze Buytenpark-producties. Want niet alleen de bekende namen zijn gegroeid sinds de originele shows, ook de anderen klinken deze avond verbluffend goed.
Zo veel toppers op het gras maakt het voor een eerste bezoek leuk, al is het natuurlijk ook de nostalgie van iedereen die meerdere voorstellingen zag die een rol speelt. Wat de eerste groep zal opvallen is dat er toch wel erg fraaie nummers voorbij zijn gekomen. Niet alleen de songs uit West Side Story of Cyrano, ook de eigen songs, voornamelijk uit de koker van Sebastiaan Smits en Tjeerd de Haas, mogen er zeker zijn. De anderen zullen ongetwijfeld zoals ik terugdenken aan een aantal prachtige voorstellingen, zoals De Vliegende Hollander en Macbeth, die ruim vertegenwoordigd zijn, en voor deze gelegenheid vaak in bijzondere samenstellingen. Twee hoofdrolspelers die als duet een oorspronkelijke solo zingen bijvoorbeeld. Of een van de oudste songs als prachtig duet tussen de oudere en jongere garde. Horen we een prachtige versie van Somewhere, na eerder al genoten te hebben van Zo een als hij (A boy like that) uit dezelfde musical. Natuurlijk zijn de regionale toppers als bijvoorbeeld Rianne Veenstra, Renate Sonneveld en Jeroen Jansen (formidabel stukje uit Don Giovanni) van de partij.
Dat deze voorstellingen een kweekvijver zijn geweest voor vocaal talent mag duidelijk zijn, al zijn velen van hen gegroeid sinds ze hun voorstellingen deden. Het belangrijkste blijft het enthousiasme, de energie en uiteraard om het beste eruit te halen wat erin zit, en dat hoeft niet altijd van wereldklasse te zijn. Dat laatste geldt bijvoorbeeld voor de dansgroep, dat vooral enthousiasme ten toon spreidde.
Bij dit jubileum worden de liedjes sec gebracht, zonder inleiding of rode draad. Dat levert soms wat vreemde overgangen op. Laten we hopen dat we over 5 jaar weer een dergelijk concert kunnen bijwonen. En dan zou ik het toch wel leuk vinden als er tussen de overgangen, waar nu soms een gat viel, wat beelden te zien zouden zijn van die oude producties. De decors van de eerste voorstellingen, waarvan ik alleen de verhalen ken, maar ook die van de latere, die soms prachtig waren, mogen best als korte dia/powerpoint/wat er over 5 jaar hip is, flitsen voorbij mogen komen.
Foto’s: Fred Roland
