Een dagje Burger’s Zoo is natuurlijk een belevenis voor het hele gezin. Zeker als je van ver buiten Arnhem met het openbaar vervoer komt, en je voor het eerst een trolleybus ziet. Natuurlijk is de dierentuin ook een van de mooiste van ons land, en wordt er hard gewerkt om de nieuwe Mangrove-omgeving open te krijgen. Maar er is een reden om dat misschien niet af te wachten. Voor de tweede keer presenteert de dierentuin een musical.
De bouw van de Mangrove omgeving in de zoo was eerder al een mooie aanleiding voor de televisieserie Zoë & Silos. Zoë wil graag in de dierentuin komen werken, terwijl Silos, die er al werkt, graag als ranger naar de echte Mangrove in Belize zou gaan. Zijn vader werkt daar ook. In de serie krijgt iemand uit de zoo uiteindelijk de kans dit te doen, door middel van het als beste doen van een aantal opdrachten. Beelden uit deze serie zorgen ook voor de inleiding van de musical, wat als nadeel heeft dat wie de reeks nog niet zag en nog wel van plan is te gaan kijken (de website van het park linkt door naar de afleveringen), wel weet hoe het afloopt. Want dat is het uitgangspunt van de voorstelling.
Zoë gaat slapen, en droomt dat SIlos haar om hulp vraagt. In een droom is de reis natuurlijk een peulenschil, en zo ontmoet het tweetal een aantal Mangrove-dieren: Mikey, de blauwe morphovlinder, een wenkkrab met de naam Knars en Cecilia, de zeekoe. Alle drie kunnen ze praten en zingen, en hebben ze hun eigen karakter. Zo leren we terloops een hoop feitjes over de drie diersoorten. Natuurlijk is er zo nu en dan publieksinteractie, om de kinderen bij de les te houden.
De voorstelling wordt gespeeld door de twee acteurs uit de televisieserie. Het is even wennen aan de twee uitsteeksels rond hun hoofden, die ze er een beetje buitenaards uit doet zien, maar een praktische functie hebben. Zo worden hun gezichten verlicht, en kun je deze herkennen in het duister, dat verder nodig is voor deze black light show. De drie dieren lichten zo mooi op. Opvallend is dat de dieren niet op ware grote zijn: alle drie zijn ze ongeveer even groot. Ze bewegen natuurlijk, passend bij de stemmen die bij de dieren natuurlijk niet live zijn, en op een enkel moment na, zijn de bedieners ervan niet in zicht. Omdat dit geen officieel persmoment is waarop er groepsfoto’s worden geschoten, krijgen we deze hardwerkende mensen zelfs helemaal niet te zien. Dat is bij Zoë en Silos, die na de serie hun rollen zo te zien kunnen dromen, wel te zien. Met hen kun je na de voorstelling in het restaurant aan de overkant van de uitgang van de zaal ook nog op de foto.
De liedjes zijn vrolijk en aanstekelijk, en het refrein is snel mee te zingen. Het maakt van de voorstelling een aangename onderbreking van het dagje dierentuin. Natuurlijk liggen de wetenswaardigheden er wat dit bovenop, maar het is meestal best interessant en het stoort zeker niet. Zoals bij elke parkshow ben je wel afhankelijk van het publiek om je heen, en mag je wel hopen dat rond je heen niemand besluit het broodje pindakaas juist dan op te eten, of het huilende kind ter plekke probeert te sussen, in plaats van de zaal te verlaten. Dit soort fatsoen is klaarblijkelijk niet bij iedereen de normaalste zaak van de wereld.
De route naar de voorstelling staat goed aangegeven met speciale bordjes. Als je deze bordjes volgt tot de groots aangegeven entree kan het niet missen (waarbij je dus in sommige gevallen dus wel langs de uitgang van de zaal komt, en daar gewoon moet doorlopen.
Leuk voor thuis is dat ook deze voorstelling weer op CD is te krijgen (je krijgt er de CD van de vorige voorstelling gratis bij). Wel jammer is dat deze “vrolijke meezing CD” op de hoes heeft staan, maar slechts van een lied de volledige tekst is bijgevoegd en er een karaoke versie op staat. Er is, zou je zeggen, ruimte voor meer.
