Als we de zaal betreden zien we twee heren op het podium al lekker bewegen. Ze kletsen wat met publiek, dollen met de muzikanten en meteen herkenbaar zijn ze ook: Stanley Burleson en Freek Bartels hebben er duidelijk zin in. Het gebeurt natuurlijk ook niet zo vaak dat je met z’n tweetjes een hele avond mag vullen en alle talenten die je hebt kunt laten zien. Beide heren hebben hun strepen al ruimschoots verdiend in het musicalvak en ze bewijzen maar weer eens waarom ze tot de absolute top behoren.
From Sammy with Love is een van oorsprong Zweedse voorstelling over het leven van Sammie Davis Jr., de eerste zwarte artiest die het lukte om door te breken naar een blank publiek. De jonge Sammy begon zijn carrière op piepjonge leeftijd, toen hij samen met zijn vader en oom de verschillende Amerikaanse revues afliep en zijn talent liet zien aan wie het maar wilde. Hij was vier jaar. De weg naar succes was hard en meedogenloos. Als zwarte artiest werd Sammy vaak gedwongen om dezelfde achteruitgang te nemen als het vuilnis, vooral uit het zicht van de mensen die zich net nog aan hem hadden vergaapt.
Maar Sammy knokt voor succes en schuwt de confrontatie niet. Als hij al een ster is, trouwt hij met de Zweedse May Britt, een huwelijk dat in veel staten nog verboden is.. Bommeldingen in elk theater zijn het gevolg en de Kennedies, op dat moment oppermachtig in Amerika, houden hem op gepaste afstand, omdat ze niet met hem geassocieerd willen worden. Maar Davis Jr. laat zich niet muilkorven en blijft zichzelf. Een grootse prestatie in de woelige wereld waar hij zich in bevindt.
De voorstelling vertelt het verhaal van Sammy chronologisch. Dit is bij een jukeboxmusical als deze altijd een beetje gevaarlijk als je iets van de hoofdpersoon weet. Maar de vorm van de voorstelling verrast genoeg om ons bij de les te houden. Als snel in de voorstelling spreken Bartels en Burleson af dat ze allebei de rol van Sammy gaan spelen: wie de bolhoed op heeft, is hem op dat moment. In een verder simpel decor van staal en wat foto’s weten de heren de beklemmende omstandigheden van het Amerika van toen te schetsen, terwijl ze ondertussen een heerlijk partijtje zingen en dansen. De eerste tien minuten met Once in My Lifetime zijn om op te vreten, maar daarna slaat de sfeer vaak om. Er volgen gruwelijke scenes rond Davis’ diensttijd en pijnlijke momenten van discriminatie. Er zit misschien minder muziek in de voorstelling dan je zou wensen, als Bartels in de tweede helft What Kind of Fool am I inzet en zijn tapschoenen laat klinken zou je willen dat er meer van dat soort momenten in de show zaten.
Behalve het spelen van het verhaal van Sammy zijn Burleson en Bartels ook vaak zichzelf en vertellen over hun eigen leven. Hoe ze omgingen met “anders” zijn dan de roomblanke Nederlanders waar ze tussen opgroeiden. Deze toevoeging is soms raak, maar vaker wat gekunsteld. De vertelvorm van de voorstelling wordt er wel helder door, maar erg veel schokkends hebben de heren niet te vertellen. Dat geeft ook niet, laat ze maar dansen. Burleson is qua bewegen en stem het meest verwant aan de figuur Sammy Davis Jr. Bartels is gezegend met één van de mooiste musical tenor stemmen die er zijn, maar voor het croon-repertoire dat vanavond klinkt is dat niet altijd een voordeel, maar hij beweegt en acteert fantastisch.
Regisseur Jonna Nordenskiöld smeedt er met deze twee heren en een geweldige band een mooie theateravond van. Niet wereldschokkend misschien, maar het is een genot om anderhalf uur in het gezelschap te zijn van deze twee mooie musicalmannen.
