De vraag of je bij de juiste voorstelling zit wordt in de eerste minuut beantwoord. De quasi-feestelijke pose met ballon van de poster en flyer wordt door de acteurs aangenomen, en een tekstueel sprankelende tekst uitgesproken. Het blijkt een duidelijke botsing tussen vorm en inhoud; de tekst wordt technisch perfect gelijk uitgesproken. Die botsing tussen het visuele en het inhoudelijke keert regelmatig terug, in een programma dat een aantal sketches combineert met visuele onderdelen, en iets wat het best te vergelijken is met bandparodie. Het verklaart ook het decor van grote Lego blokken (spreek uit Lé-kà³), die ook nog op handige wijze in de sketches zijn verwerkt.
Sanne Franssen en Christian van Eijkelenburg zijn twee Genesiuspenning-houders. Dat betekent dat ze niet alleen alumni zijn van de Frank Sanders’ Akademie voor Musicaltheater, maar dat ze ook de aanmoedigingsprijs van hun jaar hebben gekregen. Sanne Franssen is in dit seizoen ook te zien in de musical “De Prinses op de Erwt”, Christian van Eijkelenburg speelde onder andere in “De Kleine Kapitein”, maar is al een bekende voor Musicalworld sinds het interview met een van de jongerencasts, waar hij deel van uitmaakte. Als “De Fransse Eijkel” namen ze deel aan het Amsterdams Kleinkunstfestival, waar ze de publieksprijs wonnen. Een finalistentour volgde, en nu is er de volledige voorstelling, die voor het overgrote deel nieuw is. Wie verwacht dat er met hun achtergrond veel liedjes in de voorstelling zullen zitten komt bedrogen uit. Het enige wat de musicalachtergrond zou kunnen verraden is de keuze voor een bekend jukebox-musical fenomeen als afsluiting van de voorstelling: de megamix.
Inhoudelijk is de voorstelling zeer amusant, met een paar duidelijke uitschieters. Briljant is de act waarin beiden Tommie en Annika spelen op de geluidsband van de originele (Nederlandstalige) Pippi Langkous. De brave stemmen en het gedrag van de twee kinderen botsen op een hilarische manier. Ook de twee dames, die al 23 jaar vriendinnen zijn, en vervolgens botsen, en niet erg veel blijk geven elkaar echt te kennen, leveren een paar prachtige scenes op. De hippe hedendaagse wereld lijkt ze heel bekend met een aantal telefoongesprekken (met visueel jaren tachtig telefoons) tussen twee mensen, Jouke & Meike, die elkaar op een festival zoeken; namen die afgekort natuurlijk de nodige spraakverwarringen opleveren. Wonderlijk zijn de momenten waarop ons wordt verteld de 3D-bril op te zetten, die we uiteraard niet hebben, waarna we toch een soort 3D ervaring krijgen, al is de tweede keer misschien toch een keertje te veel.
In Nederland zijn de diverse theatervormen qua bemensing nog veelal gescheiden. ‘Serieuze’ toneelacteurs zie je zelden in musicals tenzij deze geregisseerd worden door mensen die het geen musical willen noemen, en een musicalacteur zie je vrijwel nooit terug in een gesubsidieerde toneelvoorstelling. Soms heeft dat met ideeën en oordelen te maken, soms met uitgaan van eigen kracht. Het is daarom opvallend dat twee musicalacteurs de stap hebben genomen om een cabaret duo te beginnen, en daar een eigen vorm in te ontwikkelen. In een tijd dat cabaret vooral steeds harder, grover en directer wordt, kiezen ze voor een meer theatrale benadering, maar wel binnen het tijdsbeeld van hun generatie. Een voorstelling waarbij weinig mensen zich gekwetst zullen voelen, behalve misschien hondstrouwe fans van Claudia de Brey. Met deze eerste, nog korte, avondvullende voorstelling tonen Sanne Franssen en Christian van Eijkelenburg aan dat naast het spelen in musicals ook daar een kracht zit, en we zijn zeer benieuwd hoe dit tweetal zich verder ontwikkelt.
Foto’s: Thijs Maas
