Dit jaar wordt in de professionele musicalwereld toch vooral teruggevallen op ‘veilige titels, bekende musicals als Evita in Vlaanderen, of The Lion King, Hair of A Chorus Line in Nederland. De musicalliefhebber die graag wat nieuws ziet, wordt zo afhankelijk van avontuurlijke keuzes in het amateurcircuit. Als je de lijst van de Nederlandse awards voor amateurs bekijkt zie je ook dat in die kringen veel bekende musicals worden opgevoerd. Voor een uitzondering kunnen we deze dagen afreizen naar Knokke, België, waar de keuze is gevallen op The Addams Family. The Addams Family stond vanaf 2010 ruim anderhalf jaar op Broadway, en een Amerikaanse nationale tour, en internationale volgde. In Europa werd de musical al gespeeld in onder andere Duitsland, Italië en Finland, maar deze voorstelling van Milo Productions is volgens mij de eerste opvoering in het Nederlands.
De musical is uiteraard gebaseerd op de bekende Addams Family, begonnen als strip, maar vooral bekend geworden dankzij de televisieserie uit de zestiger jaren (ondanks het zwart wit ook in de jaren zeventig nog herhaald), al zullen de meeste mensen in de zaal die de personages kennen, dit waarschijnlijk doen dankzij de films in de jaren 90. Dat maakt deze musical nog helemaal niet zo’n gemakkelijke onderneming, maar de spelers slagen met vlag en wimpel voor het neerzetten van de karakters, die zonder uitzondering uitstekend worden vertolkt. Al zijn er, getuige het misklappen tijdens de ouverture met de openingsmelodie van de serie, ook genoeg mensen in de zaal die waarschijnlijk nog nooit wat van The Addams Family hebben gezien.
Het beschrijven van de familie is voor iemand die hen niet kent nog een behoorlijke uitdaging, het verhaal van de musical daarentegen is vrij eenvoudig. De familie bestaat uit een bonte collectie personen. Het echtpaar Gomez en Morticia Addams is in alle opzichten anders. Ze genieten van alles wat een normaal mens zou verafschuwen. Hij heeft een sterk Spaans accent, houdt van schermen, en is kinderlijk enthousiast over alles wat hij leuk vindt. Zij heeft een gothic uiterlijk, oogt een stuk gereserveerder en praat ook op die manier. Belangrijk is dat ze geen enkel geheim voor elkaar hebben. Dochter Wednesday zouden we vanuit normaal perspectief waarschijnlijk een psychopaat vinden: ze heeft geen enkele moeite om bijvoorbeeld op dieren te schieten met haar kruisboog, of haar broertje te martelen (in de musical is hij jonger dan zij, in tegenstelling tot de televisieserie). Deze Pugsley kickt hier echter op, dus kwaadaardig kan dat laatste ook weer niet worden genoemd. Dan is er nog oma, een soort toverkol, en de vreemde oom Fester, een lijkbleke kale man met ingevallen ogen, die nogal dromerig is. De familie wordt bediend door butler Lurch, een reus van een vent, die alleen maar onverstaanbare geluiden uitstoot. In het verhaal blijkt Wednesday zo verliefd te zijn geworden, dat ze wil gaan trouwen. Probleem is wel dat haar aanstaande, Lucas, een gewone jongen is, zoon van een ambtenaar, en dat de ouders elkaar nog niet hebben ontmoet. Dat gaat binnenkort gebeuren. Wednesday neemt vader Gomez in vertrouwen over haar plannen, maar wil niet dat hij het Morticia vertelt. Wat voor Gomez een duivels dilemma oplevert, totale openheid is de basis van zijn huwelijk. Natuurlijk botst het tussen de ouders van Wednesday en die van Lucas, een saaie ambtenaar en een zweverige rijmende vrouw. Als Pugsley vreest dat zijn zus hem in de steek laat heeft hij een plan, maar of dit goed uit zal pakken?
Gomez wordt geweldig gespeeld door Nick Durivault, die Musicalworld eerder zag schitteren als voetveeg Mordred in Robin Hood van Event Team. Hij weet de karaktertrekken van zijn personage goed te vatten, zijn emoties prima te uiten, en heeft een goede klik met zijn vrouw Morticia. Zij wordt gespeeld door Sharon Slabbinck, die door stemgebruik en beweging gracieus, maar ook macaber over komt. Beiden zingen sterk, en dat kan zeker ook gezegd worden voor Bo de Laere als Wednesday. Zij heeft de lastige taak voor haar karakter toch bijzonder gedrag te vertonen, en doet dat prima. De rare oom Fester is een dankbare rol om te spelen: Stephan vanden Berghe doet het uitstekend, en wordt dan ook door het publiek in de armen gesloten. Dat geldt ook voor butler Lurch. Quinten De Smedt heeft vooral een comedy-rol, fysiek enigszins beperkt door enorme zijn lengte, en vocaal beperkt door zijn totaal gebrek aan verstaanbare woorden. Zijn verrassing aan het einde is zo extra indrukwekkend. Cato Goffin als Pugsley en Marleen Depaemelare als oma hebben belangrijke kleine rollen, en vullen deze goed in. Wednesday’s beoogde aanstaande, Lucas, een schattige knul, en Thomas Wartel geeft deze wat sukkelige, maar zeker niet achterlijke jongen de juiste toon. Zijn moeder Alice is eigenlijk ook behoorlijk (wereld)vreemd, en wordt lekker zweverig gespeeld door Hanne De Bree. Vader Malcolm staat voor nogal wat confrontaties, en Thomas Maes pakt deze goed op.
De tekst is zeer aktueel, en bevat bijvoorbeeld verwijzingen naar Trump en Clinton, en naar zaken in Vlaanderen (zoals Gert en K3). Meestal bekt deze lekker, al zitten er hier en daar wel wat vreemde klemtonen in (al kan dat soms ook een verschil tussen Vlaams en Nederlands zijn). De verstaanbaarheid is wel een klein probleem tijdens deze eerste voorstelling. Deels komt dat natuurlijk omdat ik als Nederlander wat meer moeite heb met het verstaan van Vlaams als deze snel met een vervormde stem of exotisch accent wordt uitgesproken (het knopje automatisch aanvullen in het hoofd werkt dan niet optimaal), en deels door de plotselinge problemen die met name in de loop van de eerste helft met de geluidstechniek ontstonden, waardoor niet iedereen optimaal werd versterkt.
De score van Andrew Lippa ligt makkelijker in het gehoor dan zijn overbekende The Wild Party, al lijkt er ook wel wat overlap met andere musicals. Stukjes melodie deden mij onder andere aan Legally Blonde en The Witches of Eastwick denken. Natuurlijk herkennen we melodieën uit de televisieserie: de ouverture begint met de televisietune met de bekende vingerknippen. De uitvoering door het orkest is prima, al gaat er op dit niveau natuurlijk wel een enkel nootje mis.
Het cultuurcentrum van Knokke-Heist is uiteraard geen Broadway, maar deze voorstelling behoort wel tot de bovenlaag van de amateurmusicals. Een prachtig decor, schitterende kostuums, en vooral een uitstekende uitvoering met goede hoofdrolspelers, en prima ensemble. Deze Addams Family is het zien dus meer dan waard. Wie nog in de gelegenheid is moet deze kans zeker aangrijpen. Ikzelf kijk na deze voorstelling in ieder geval uit naar de Engelse tourversie in 2017.
Padadadam knip-knip, padadam knip-knip, padadam padadam padadam knip-knip.
