Maar wat maakt deze voorstelling nou zo groots? Het is niet het verhaal dat daar substantieel aan bijdraagt. An American in Paris is een liefdesverhaal, niet meer en niet minder. We maken kennis met Jerry Mulligan, een Amerikaans militair die na het einde van de Tweede Wereldoorlog in 1945 besluit in Parijs te blijven om daar een leven als kunstenaar op te bouwen. De titel laat op het eerste gezicht niet veel aan de verbeelding over, al verwijst hij uiteindelijk niet naar de persoon van wie je dat zou verwachten. Jerry start met het maken van schetsen van het zo romantische Parijs. Zijn oog valt al gauw op Lise Dassin, een knappe jonge Parisienne. Vervolgens ontvouwt zich een tamelijk eenvoudige love story, inclusief de gebruikelijke hindernissen die een liefdesrelatie in de weg kunnen staan. Jerry heeft namelijk de aandacht van de rijke, eenzame dame Milo Davenport. En tegelijkertijd zijn er andere mannen die Lise begeren, waaronder ‘pianoman’ Adam Hochberg en Henry Baurel, die met zijn moeder Lise tijdens de oorlog onderdak heeft geboden en jegens wie Lise een soort van schuldgevoel heeft. Al snel ziet het ernaar uit dat de pianoman niet echt kans maakt om Lise’s hart te veroveren, waarna ‘de strijd’ lijkt te gaan tussen Henry en Jerry. Zal Lise met het hoofd of met het hart kiezen? Op zich een interessante vraag en een love story om bij weg te dromen, maar deze voorstelling zal daarmee geen prijs winnen voor originaliteit of diepgang.
De kwaliteit van deze voorstelling zit hem vooral in de uitvoering van de disciplines die musical zo kenmerken, waarbij dans — of beter gezegd: ballet - veruit de boventoon voert ten opzichte van zang en spel. Waar in de meeste voorstellingen dans ondersteunend is, is dat hier anders. Behoorlijke delen van het verhaal worden verteld middels dans. Dans als taalinstrument zou je kunnen zeggen, waarmee deze voorstelling zich behoorlijk onderscheidt. De opening van de show ‘Concerto in F’ is wat dat betreft meteen richtinggevend; het duurt even alvorens er in de voorstelling gesproken en gezongen wordt en omdat dat soort momenten vaker terugkomt vraag je je soms af of het predicaat musical wel helemaal de lading dekt. Wat dat betreft is de grande finale van de voorstelling ook kenmerkend, want die wordt gevormd door een gevoelsmatig eeuwig durend maar o zo imponerend ballet. Maar hoe de balans tussen zang, dans en spel ook is, het bomvolle Dominion kijkt ademloos toe. De balletten en overige danselementen worden dan ook fantastisch uitgevoerd. De twee hoofdrolspelers Robert Fairchild (Jerry) en Leanne Cope (Lise) zijn subliem gecast en hun rollen zijn hen op het lijf geschreven. Beiden hebben een fantastische uitstraling, hij uitermate charmant en sympatiek, zij begeerlijk mysterieus maar innemend. De spanning is voelbaar en de chemie bouwt zich mooi op. Spel en zang zijn al uitstekend maar voor de omschrijving van hun kunnen op het gebied van ballet en dans schieten werkelijk woorden tekort; Het is onwaarschijnlijk mooi wat de zaal hier wordt voorgeschoteld. Fairchild en Cope hebben beiden een topopleiding ballet genoten en kunnen zich volledig uitleven in de prachtige choreografieën van Christopher Wheeldon.
De rest van de cast is ook sterk, met o.a. de altijd degelijke Haydn Oakley (Book of Mormon, Women on the Verge, Side Show) en David Seadon-Young (Assassins). En ook het ensemble laat zich kwalitatief gelden, de ensemblestukken zijn een genot voor oog en oor.
De score is fijn met een aantal bekende songs als I got Rhytm, The man I love en They can’t take that away from me. Tenslotte, visueel is de voorstelling ook indrukwekkend. Middels decor panelen met projecties, prachtige belichting en mooie kostuums wordt telkens een passende sfeer gecreeerd. Dit alles draagt bij tot de conclusie dat veel, zo niet alles, ‘klopt’ in deze hartverwarmend mooie voorstelling.
An American in Paris is als een prachtig schilderij, dat ruim twee uur lang tot leven komt en vervolgens weer verstilt in schoonheid.
