Annie: In gesprek met Maike Boerdam

Je bent niet alleen in Nederland en België te zien geweest, ook in Duitsland. Als je dan in Legoland bent…(red: Maike Boerdam maakte een paar jaar geleden deel uit van de cast tijdens één van de musicalavonden)
Was je daar? O wat grappig. Dat wat heel erg leuk om te doen. Dat je samen met een band op het podium staat. Ik kan wel zingen, maar ik voel me niet echt een zangeres, want ik ben actrice van opleiding. Dat zijn heerlijke dingen om te doen, ook al was ik doodnerveus.
Je hebt ook een CD gemaakt. Zijn er nog meer plannen naast Annie?
Ik ga op het Zeelandia festival (Zeeland Nazomer Festival) zingen. Het hele festival duurt een week, of nog wat langer. Twee jaar geleden heb ik het ook gedaan, toen met Cor Bakker. Op de zondagmorgen, brunchtijd, kopen de mensen dan een tafel op het marktplein, en nemen ze zelf hun ontbijt of brunch mee. Daarna is dan het concert, en dat is een meezingconcert. We moesten dan ook alle teksten die we zouden gaan zingen uitprinten, en daar werd dan een boekje van gemaakt. En iedereen zingt dan ook uit volle borst mee. Dat is zo ontzettend gaaf. Toen waren het vooral liedjes uit oudere musicals, veel Nederlands zoals Annie MG Schmidt en Willeke Alberti, maar ik heb ook Ich gehör nur mir uit Elisabeth gezongen. Het was toen verschrikkelijk slecht weer, plensbuien, maar iedereen pakte zijn plu, en zong gewoon door. Welk repertoire het nu gaat worden weet ik niet. Er is nu een andere band. Het is het laatste weekend van augustus, in Middelburg. Het is ver weg, maar de moeite waard.
Wat is ver? We staan nu in Kerkrade. Gisteren was ik nog in Dokkum, vanwege de première van Bonifatius de avond ervoor.
Ik zou daar in meespelen, maar dat kon niet meer vanwege Miss Saigon, maar ik het met Wouter Braaf wel een single ingezongen. Maar het is wel een heel eind. Ik had die dag de hele dag lesgegeven in Tilburg en zou ’s avonds naar Dokkum rijden, om de volgende ochtend vroeg in te zingen. Ik heb de vrouw van het hotel een aantal keren aan de lijn gehad: ‘ja, het wordt nog iets later.’
Ik heb echt met pijn in mijn hart die rol moeten laten schieten ten behoeve van Miss Saigon. De producent is een schat van een man en ze hebben het met zo veel overgave gemaakt. Regisseur Mark Crohn is een goede vriend van mij, dus daar wilde ik heel graag mee samenwerken. Dat was echter maar een maand werk, en Miss Saigon was veel langer. En bij de oorspronkelijke audities van Miss Saigon ging het tussen Brigitte Heitzer en mij. Dus die rol wilde ik heel graag alsnog spelen.

Studio 100 heeft de laatste jaren een aantal musicals in de reprise gedaan, en daarbij zien we veel dezelfde gezichten. Maar geen Maike
Nee, maar dat is geen bewuste keuze. Als zij iets zouden doen zou ik zo voor hun werken. Het zijn fijne mensen, en ze leveren goede dingen af. Het zal ooit wel weer eens komen.
Mochten ze ooit tijdens een of ander festival hun oude TV-series weer eens op het podium zouden brengen en ze vragen je om nog een keer Betsy te spelen. Zou je dat doen?(red: Big & Betsy was een vroege Studio 100-serie met een winderig varken en baasje Betsy)
Natuurlijk ja. Ik heb daar zo veel aan te danken. Ik zat nog op school, in het derde jaar, en ik speelde de titelrol in Assepoester, en in Big & Betsy. En dan probeer je ook nog af te studeren. Dat is wel gelukt. Cum laude zelfs.
Dat staat mooi op je CV of in de programmaboeksamenvattingen
Oh nee, dat staat er niet op. Omdat het niet zo belangrijk is. Ik vind het belangrijker dat er staat wat ik heb gedaan. En wat ik denk ik het leukste vind, maar dat halen ze er altijd af, is dat ik mama ben van een fantastisch zoontje.
Dit werk met veel van huis zijn en moeder zijn lijkt me lastig
Dat is zwaar. Ik heb het voordeel dat ik de dingen die ik wilde doen al jong heb kunnen doen. Ik was 25 toen ik Elisabeth speelde. Dat is ongelofelijk. Na die anderhalf jaar denk je echt, wat nu. Zoiets hoop je te doen als je in de dertig bent. Dan is het minder moeilijk om een stapje terug te doen. Ik ben ook een stuk rustiger geworden. Mijn kind is nummer één, maar het is mooi dat je wel je vak kunt blijven uitoefenen.
Zijn er desondanks nog dromen op werkgebied?
Ik zou wel weer eens wat voor televisie willen doen. Dat mis ik wel. Die specifieke manier van werken. Wat voor soort programma maakt niet zo veel uit. Als ik mijn ei er maar in kwijt kan, en er wat van kan leren. Het dramatische ligt me over het algemeen wat meer dan het komische, hoewel ik het komische ook wel kan. Maar een soap lijkt me ook leuk. Dat heb ik nog nooit gedaan.
GTST kan je bellen volgend jaar.
Ja, als jij dat nu even regelt…….
red: Mocht GTST-casting dit lezen, hierbij dan…