Pesten is als probleem weer razend actueel. Een speciale themaweek op de televisie, theatervoorstellingen, films en boeken over het thema, zoals Spijt, over de desastreuze gevolgen bij degene die wordt gepest. In zekere zin is ook Carrie zo’n verhaal, maar wel eentje die wat anders is dan anders. Net als Carrie.
Carrie. Een musicaltitel die bij veel liefhebbers het bloed sneller laat stromen. De voorstelling de als grootste musicalflop op Broadway de boeken en de herinnering in ging, en een cultstatus kreeg en regelmatig clandestien werd opgevoerd door amateurgezelschappen. De rechten waren namelijk niet vrij. Want hoe kon dit zo mis gaan. Een prachtig verhaal, een score met een aantal verschrikkelijk aanstekelijke songs, en prachtige ballads; een paar jaar geleden trok iemand toch de stoute schoenen aan en zorgde voor een revival van deze musicalthriller. Het resultaat was een stuk succesvoller dan de eerste run, en inmiddels mag deze nieuwe versie van de voorstelling ook daadwerkelijk over de hele wereld worden gespeeld. Eerder dit jaar was Carrie nog als professionele show in een klein theater in Londen te zien, en nu in een nogal verstopt, maar schitterend vlakke vloer theatertje in het pittoreske Brugge, De Biekorf.
De voorstelling wordt uitgevoerd door de jongerengroep van KotéKoer, die eerder Seussical speelden. Erg veel groter kan het contrast niet zijn dan tussen deze schattige sprookjesachtige vertelling, en het confronterende Carrie, gebaseerd op het bekende verhaal van Stephen King.
Dat er iets goed mis is gegaan wordt in de voorstelling al snel duidelijk als tiener Sue wordt ondervraagd. Kennelijk heeft ze het al eerder verteld, maar wordt ze niet geloofd, dus doet ze het nog maar een keer, en wij als publiek zijn daar getuige van. En zo wordt in een aantal flashbacks het verhaal verteld van buitenbeentje Carrie. Ze is duidelijk het pispaaltje van de klas, ze wordt geduwd, de tas wordt afgepakt, en beschimpingen en andere pesterijen zijn schering en inslag. Ze ziet er dan ook anders uit. Ze is ook anders dan de andere meisjes; dat vindt in ieder geval haar moeder, een godsdienstwaanzinnige vrouw die haar dochter als het enige pure in de wereld ziet en haar wil beschermen tegen het kwaad, en ook onwetend houdt. Dat blijkt al als Carrie voor het eerst ‘haar regels heeft’ (ongesteld wordt) in de douches van de school, en helemaal in paniek raakt. Voer voor de pesters in haar klas onder leiding van Chris, die het incident filmen en online zetten. Bij thuiskomst is moeder weinig begripvol, maar ziet een naderend onheil in deze vloek van bloed. Niet alleen in huize Carrie zorgt het gebeurde voor spanning, ook tussen beste vriendinnen Sue en Chris ontstaat frictie, als Sue spijt heeft van wat er is gebeurd, en haar excuses wil aanbieden aan Carrie. Chris vindt dat belachelijk. Als de gymdocente alle meisjes dwingt om zich bij Carrie te verontschuldigen doet iedereen dat — de één een stuk geloofwaardiger dan de ander — behalve Chris, die voor deze weigering zwaar wordt gestraft. En terwijl Sue het probeert goed te maken door haar alles kunnende vriendje Tommy te vragen Carrie mee naar prom night te nemen, zint Chris, samen met haar domme vriendje Billy op wraak.
De belangrijke rollen worden sterk vertolkt. Joke Dumarey heeft als ondervraagde de taak het verhaal te vertellen, en tegelijkertijd de meest menselijke rol in het verhaal. Ze neemt je als toeschouwer volledig mee in haar ervaringen. Emma van Vooren zingt de rol van Carrie prachtig, en speelt het muurbloempje dat tot ontplooiing komt erg mooi. Enorm indringend is Lotte Cools als haar moeder Margaret, die aan de ene kant behoorlijk eng is, maar toch ook de bron van haar merkwaardige gedrag goed over het voetlicht brengt. Sofie De Schryver groeit in de voorstelling als de dominante Chris. Wesley van der Veken doet het prima als de sportieve, maar ook creatieve Tommy, al is het script voor zijn rol en zijn houding jegens Carrie erg lastig. Veel ensembleleden hebben een leuk momentje om even op te vallen en extra te stralen, en pakken dit dan ook goed op.
Een musical over een meisje met bovennatuurlijke krachten vraagt om speciale effecten, waar een big budget producent natuurlijk groots mee kan uitpakken. Een amateurproductie met een klein aantal voorstelling moet dat vooral creatief aanpakken, en dat is bij deze Carrie goed gelukt. Deels wordt het goed geacteerd, maar vanuit het midden van de zaal is de ‘hulp’ die je bij telekinese nodig hebt niet zichtbaar, en lijken de bewegingen echt vanzelf te gaan. Het eenvoudige decor, een witte achterwand met wat doorgangen en deuren, oogt verder in eerste instantie degelijk en effectief. Het tweede blijft, bij het eerste ontstaat twijfel als de twee booswichten hun plannetje voorbereiden. Dan verbuigt er al een stuk decor, en wordt er een constructie gebruikt, waarbij je de rest van de voorstelling een ‘als dit maar goed gaat’-gevoel houdt. Zeker als er iets later ook een ferme krak te horen is als iemand een afstapje gebruikt.
Minder goed pakt de kledingkeuze uit. De post apocalyptische uitstraling is een aardig idee op de tekentafel, passend bij een in flashbacks verteld dramatisch verhaal, maar het komt in een aantal scènes raar over. Het sporten in de gymzaal, en de avond van Prom night, alles wordt gespeeld in dezelfde gehavende ‘gewone’ kleren, die voor vrijwel iedereen ook nog eens vrij grauw van basiskleur zijn. Ook zijn de kledingstukken niet zodanig beschadigd dat het op de rijen verder naar achteren echt duidelijk overkomt. Het zijn details in een verder uitstekende voorstelling.
De naam KotéKoer staat al sinds voor de daadwerkelijke oprichting voor kwalitatief hoogstaande amateurproducties, en ook deze Carrie hoort in een erelijstje thuis. De aanstekelijkheid van de groepsnummers, de indringendheid van het intense spel in de cruciale scènes van het stuk zorgen ervoor dat je een bezoek aan Carrie nog lang zal bijblijven. De voorstelling speelt nog tot en met 4 oktober in De Biekorf in Brugge.
