Recensie

Boeiende blik in leven Dusty Springfield.

Een avond in het leven van Dusty Springfield. Dat is alles wat “Dusty”nodig heeft voor een uiterst boeiend portret van deze vrouw, haar manager en haar broer.

Terugkijkend in de popgeschiedenis zijn er een aantal artiesten met een enorm repertoire en een stapel hits, terwijl we er eigenlijk maar weinig over weten. Eén van die artiesten is ongetwijfeld Dusty Springfield. Senioren denken aan “Son of a Preacher Man”, iets minder senioren aan haar werk met de Pet Shop Boys, en de jongeren kennen haar werk misschien omdat de huidige generatie zangeressen als Duffy en Amy Winehouse schatplichtig aan haar zijn.
Onze kennis over Dusty is vooral gehuld in nevelen, en die mist trekt tijdens deze voorstelling op.
Dusty speelt zich af op een avond in een hotelkamer in Amsterdam. Ze heeft net gehoord dat ze borstkanker heeft (maar is zeker nog niet opgegeven). Haar manager Vicky is als vanzelfsprekend ook komen opdagen. Deze laatste heeft ook haar broer Dion ingelicht, en ook hij komt deze avond naar de hotelkamer. Een bijzondere gebeurtenis, want ze hebben elkaar zo’n 20 jaar niet gezien. Een fictieve gebeurtenis, waarin wel de authentieke geschiedenis van deze zangeres aan de orde komt. Inmiddels weten we dat ze de borstkanker niet overwon.

Het decor is de presidentiële suite; luxe bed, tafel en stoelen, kastje met drank. Als eerste komt Vicky binnen. De manager wordt gespeeld door Janke Dekker. Kritisch bekijkt ze de kamer, en belt de receptie om te vragen welke president er dan wel geslapen zou hebben. Tijdens het stuk zal Vicky vaker bellen, maar dan met haar vriendin. Op dat moment is er geen telefoon in de buurt, maar praat ze de zaal in. Haar vriendin is onhoorbaar maar overduidelijk niet blij dat ze weer spontaan achter Dusty is aangegaan. Gesprekken ook die extra informatie geven over de situatie.
Dan betreedt Dusty Springfield, gespeeld door Audrey Bolder, het podium. Ze heeft net de diagnose borstkanker gekregen, meldt Vicky terloops nog even dat ze nooit op haar viel, en dan komt haar broer ter sprake. Ze heeft hem niet gebeld. Omdat Vicky dat wel deed, zal hij ook die avond langskomen. Broer Dion, artiestennaam Tom Springfield en vertolkt door Casper Gimbrère, is in eerste instantie stug. En zo komt, terwijl de spanningen voelbaar en zichtbaar zijn, het verleden naar boven. Onder andere over de “Preacherman” die bij de ouders in bed lag, het opgroeien van Mary O’Brian (haar echte naam) in Ealing, de zelfmoordpoging, de repertoirekeuze, de breuk met de Springfields en haar broer, haar liefdesleven en de plek die haar manager daar niet in had. Prachtig overtuigend spel van Audrey, die de meeste van de stemmings- en onderwerpwissels inzet, maar ook van haar twee collega’s zorgt ervoor dat het een boeiende vertelling wordt. Veelal zeer cynisch, maar daardoor ook wel weer luchtig en grappig. Meest bizarre moment in de voorstelling is als Dusty haar broer zo ver krijgt Danny Larue na te doen. Op de melodie van What have I done to deserve this? doen ze een hilarisch dansje, met name door het uitspreken van de omschrijvingen van de beweging.

De spelscènes worden natuurlijk aangevuld met liedjes, die qua stemming meestal redelijk aansluiten op het verhaal in de voorstelling. Doordat in het Nederlands wordt gespeeld en in het Engels gezongen zijn dat momenten waar je als publiek even moet omschakelen. Vaak worden de songs door Dusty worden vertolkt, maar soms ook door Vicky en Dion. Een aantal keren ook samen. De ene keer dat het gedrieën moet gaat het even mis, en klinkt het vals, maar verder zijn de vertolkingen mooi, met name als de dames zingen. Casper Gimbrère is duidelijk geen zanger, maar slaat zich er wel doorheen.

Dusty is een fraaie eenakter waarin weinig actie zit, maar die door geweldig spel van de acteurs erg boeit. Ellende en liefde, cynisme en integriteit en een hoop frustratie wordt mooi gemengd met de songs van de artieste. Een enkele keer zit een song het verhaal een beetje in de weg, maar deze smaakt zeker naar meer.


Na afloop spraken we kort met “Dusty” Audrey Bolder:
We wilden natuurlijk graag weten waar het idee voor deze voorstelling vandaan kwam.  Ze heeft het idee zo’n twee jaar geleden met producent Harry Kies bedacht. Waar komt de belangstelling voor Dusty Springfield vandaan?
Ik ben te jong om haar bewust te hebben meegemaakt. Ik ken haar eigenlijk pas vanaf de Pet Shop Boys; toen was ik in de puberteit. De laatste jaren ben ik veel meer muziek gaan luisteren van zangeressen als Amy Winehouse, Duffy en Adele, die goed naar haar sound hebben geluisterd en die muziek weer onder de aandacht brachten. Ook door het album van Shelby Lynne, die een prachtig album heeft gemaakt met covers van Dusty Springfield ben ik naar haar muziek gaan luisteren, die muzikaal gezien weer zo actueel is.
Door gesprekken met de producent kwam ik er achter dat deze vrouw zo’n interessant leven heeft geleid, en dat er zo veel is dat mensen niet van haar weten, een leven dat zo theatraal was. Daar moest gewoon een voorstelling van worden gemaakt; we waren eigenlijk verbaasd dat er in Nederland nog geen voorstelling over was.
En zo is dus deze voorstelling ontstaan. De nacht waar het over gaat is fictief; ze is nadat ze te horen heeft gekregen dat ze borstkanker had, nooit naar Amsterdam gevlogen waar haar manager en haar broer erbij zijn gekomen, maar alle feiten die in het stuk zitten zijn allemaal waar. De zaken die je over haar jeugd hoort inclusief de priester, de moeizame relatie met haar broer, die ook echt muzikaal was. Het nummer wat Dusty op de gitaar speelt, Morning please don’t come, was een nummer van een album van hem uit eind jaren zestig.
Danny LaRue is ook een echte persoon die Dusty heeft geadopteerd. Al die gebaren van haar die komen daar wel vandaan. Zij was vrij lomp, en wist eigenlijk niet goed wat ze met dat lijf moest.

En hoe heb je je die gebaren eigen gemaakt. Is er nog veel materiaal beschikbaar?
Er is echt heel veel op You Tube te vinden; ik heb ook heel veel dvd’s met live-optredens bestudeerd en ben clipjes gaan kijken. En samen met de choreograaf hebben we het helemaal uitgeplozen.

Scenefoto’s: Boy Hazes

09 March 2010
Première
Leiden
Leidse Schouwburg
http://www.dustyspringfield.nl
premiere, recensie, dusty, dusty springfield, janke dekker, audrey bolder, casper gimbrere, tom springfield, you don't have to say you love me, son of a preacher man, what have I done to deserve this, dick van den heuvel, musical, leiden

Over de auteur

Jeroen schreef dit artikel voor jou

Jeroen

Jeroen is sinds 2005 redacteur van Musicalworld. Hoewel Jeroen al jong in aanraking kwam met theater, is zijn passie voor musical pas deze eeuw tot volle bloei gekomen. Hij was zeer onder de indruk van de eerste voorstelling van Cats, en de Nederlandse versie van Oliver uit 1999, op basis van de film al een van zijn favorieten, was de eerste voorstelling die hij meermaals zag. Toch waren deze bezoeken eerder sporadisch dan frequent. Sinds hij redacteur is van Musicalworld bezoekt hij meer dan 100 voorstellingen per jaar. Jeroen is de Musicalworld-specialist op het gebied van familievoorstellingen en kindervoorstellingen. Hij is tevens de correspondent voor Vlaanderen. Ook in Duitsland en Engeland (Londen) is hij regelmatig te vinden. Hij doet ook verslag van amateurvoorstellingen die voor neutrale toeschouwers de moeite waard zijn. Tot zijn favoriete musicals behoren naast Oliver! meer musicals met kinderen in de hoofdrol. "Billy Elliot" is zijn all-time favorite, maar daarnaast moeten zeker "Whistle down the Wind", "Matilda" en "The Secret Garden" worden genoemd. Daarnaast zijn Chicago, Come from Away, Spamalot en Soho Cinders voorstelling met een ongelofelijke aantrekkingskracht. Hoogtepunten in het jukebox-genre: Our House, Ich war noch niemals in New York en Ich Will Spass? (en voorganger Doe Maar). Favoriete Nederlandse producties zijn: Ganesha (een Perfecte God), Lelies, Wat zien ik? en Kuifje. Naast het bezoeken van musicals is hij een frequent bezoeker van attractieparken. Favoriete park in Europa is Europa Park (met een uitgebreid entertainment programma). Naast deze tijdverslindende hobby is Jeroen ook nog werkzaam in de ICT.

Meer van Jeroen

Meer artikelen van Jeroen

Delen