Recensie

Boy 7 houdt tieners in spanning ⭐⭐⭐

Een spannend verhaal is omgezet naar een spannende voorstelling. Boy 7 heeft een ietwat oppervlakkige, maar wel geslaagde theatertransformatie gekregen.

De boeken van Carry Slee zijn al meermaals bewerkt tot theatervoorstellingen, maar zij is niet de enige hedendaagse schrijver die populair bij de jeugd. Ook Mirjam Mous wordt veel gelezen, en met name Boy 7 is erg populair. De verfilming is over een paar weken in de bioscopen te zien, maar in het theater kun je nu al terecht voor ‘Boy 7 — Live On Stage’,

Boy 7 vertelt het verhaal van een jongen zonder geheugen, ergens eenzaam op de vlakte. Hij heeft een shirt aan met Boy 7 erop. In zijn rugzak vind hij een mobiele telefoon en een folder van een Pizza Hut. Op zijn mobiel staat een berichtje, waarin hijzelf hem vertelt zelf op zoek te gaan, en vooral niet naar de politie te gaan. Een meisje dat langskomt en hem wil helpen wordt dan in eerste instantie ook vijandig benaderd. Maar hij gaat toch mee met deze Lara, die hem brengt naar de Bed & Breakfast van Bobby, waar ze werkt. Hier ontmoet hij ook Jones, die behulpzaam lijkt, maar wel bij de politie werkt. En had hij zichzelf daar niet voor gewaarschuwd.

De voorstelling begint met een film over experimenten met het met radiostralen beïnvloeden de hersenen, zo’n 50 jaar geleden. Experimenten op dieren (een stier in dit geval) en voor de mensen die het verhaal nog niet kennen, ongetwijfeld een hint naar waar de voorstelling over gaat. Filmbeelden spelen een belangrijke rol in de voorstelling. Door middel van deze beelden krijgt onze hoofdrolspeler langzaam (weer) te weten wat er allemaal is gebeurd. Het \zijn de beelden zoals hij ze op zijn scherm ziet, of, als het perspectief op het toneel is veranderd, hoe hij ze maakt. Het is een effectieve keuze, hoewel je soms wel het gevoel bekruipt iets te lang naar filmbeelden te kijken. Het podium is verder vooral leeg; met een paar rekwisieten wordt van de ene naar de andere locatie gesprongen. Het is effectief.
Ook effectief is de muziek. Nogal freaky, met een jaren 80 feel, zijn de gezongen fragmenten, die niet zozeer iets aan de inhoud toevoegen, maar wel de geestesgesteldheid van onze Boy 7 weten weer te geven.
De vertelling zelf is gejaagd, waardoor de vaart er wel in blijft, maar ook de diepgang van de personages verloren gaat. De gebeurtenissen en ontdekkingen stapelen zich zo wel in een hoog tempo op.

De jonge acteurs schitteren. Dat geldt voor Sanne Franssen als Lara en Guillermo Hilversum als Louis, maar eerst en vooral Baue van Leyden. Hij grijpt, je als Boy 7 vanaf de eerste minuut en pas zon 80 minuten later weer loslaat. Sterk in zijn acteerwerk overtuigt hij in actie en reacties. Eva van den Dam is vooral leuk als de vrouw van de pizza hut, maar acteert verder degelijk, ook als tante Bobby. Mike Reus kan als Jones niet helemaal overtuigen, en lijkt af en toe uit zijn rol te raken.

Voor leerlingen van de onderbouw van het voortgezet onderwijs is dit een fijne voorstelling. De eenakter duurt niet de lang, en weet de aandacht vast te houden. Wie het verhaal niet kent zal echt in spanning zitten; de anderen zullen ongetwijfeld elementen uit het boek missen. De voorstelling heeft de actie van de zoektocht als uitgangspunt genomen. Het valt te hopen dat het publiek ook na de release van de film deze voorstelling nog weet te vinden.

23 January 2015
Reguliere voorstelling
Leiden
Leidse Schouwburg
Boy 7 - Live on Stage

Over de auteur

Jeroen schreef dit artikel voor jou

Jeroen

Jeroen is sinds 2005 redacteur van Musicalworld. Hoewel Jeroen al jong in aanraking kwam met theater, is zijn passie voor musical pas deze eeuw tot volle bloei gekomen. Hij was zeer onder de indruk van de eerste voorstelling van Cats, en de Nederlandse versie van Oliver uit 1999, op basis van de film al een van zijn favorieten, was de eerste voorstelling die hij meermaals zag. Toch waren deze bezoeken eerder sporadisch dan frequent. Sinds hij redacteur is van Musicalworld bezoekt hij meer dan 100 voorstellingen per jaar. Jeroen is de Musicalworld-specialist op het gebied van familievoorstellingen en kindervoorstellingen. Hij is tevens de correspondent voor Vlaanderen. Ook in Duitsland en Engeland (Londen) is hij regelmatig te vinden. Hij doet ook verslag van amateurvoorstellingen die voor neutrale toeschouwers de moeite waard zijn. Tot zijn favoriete musicals behoren naast Oliver! meer musicals met kinderen in de hoofdrol. "Billy Elliot" is zijn all-time favorite, maar daarnaast moeten zeker "Whistle down the Wind", "Matilda" en "The Secret Garden" worden genoemd. Daarnaast zijn Chicago, Come from Away, Spamalot en Soho Cinders voorstelling met een ongelofelijke aantrekkingskracht. Hoogtepunten in het jukebox-genre: Our House, Ich war noch niemals in New York en Ich Will Spass? (en voorganger Doe Maar). Favoriete Nederlandse producties zijn: Ganesha (een Perfecte God), Lelies, Wat zien ik? en Kuifje. Naast het bezoeken van musicals is hij een frequent bezoeker van attractieparken. Favoriete park in Europa is Europa Park (met een uitgebreid entertainment programma). Naast deze tijdverslindende hobby is Jeroen ook nog werkzaam in de ICT.

Meer van Jeroen

Meer artikelen van Jeroen

Delen