Het werk van Brink, Sanders en Bokkinga lijkt in de vergetelheid geraakt. Waar we ieder jaar wel een revival of ode aan Annie MG Schmidt en Harry Bannink te zien krijgen, is het werk van deze drie theaterdieren nauwelijks te zien of te horen. Toch is de keuze van M-Lab voor dit repertoire te verdedigen; ze drukten met hun producties een grote stempel op de musicalcultuur in de jaren 80. Anne MG Schmidt was wel uitgeschreven en de import van de mega musicals uit Engeland moest nog plaatsvinden.
Jos Brink was een groot liefhebber van Broadway en West End. Waar de shows van Schmidt en Bannink voortkwamen uit de Nederlandse cabarettraditie, had Brinks werk meer gemeen met het werk van Cy Coleman, Kander en Ebb, Sondheim en Jerry Herman. Hij was niet vies van glitter en veren, maar koos vaak voor oer Hollandse onderwerpen voor zijn liedteksten. Henk Bokkinga schreef er lekker klinkende muziek bij.
In de voorstelling Broadway in de Polder koos regisseur Paul van Ewijk de sterkste nummers uit de shows die het duo samen maakte (Maskerade, Amerika Amerika, Evenaar, Madame Arthur, Max Havelaar, Revue Revue, Zzinderella en Sonneveld) en maakte een sobere, kale productie. Geen toeters en bellen zoals in de originele staging, maar een kaal podium, zwarte kostuums en de nadruk op de muziek en de teksten. In de cast vier sterke persoonlijkheden die allemaal de mogelijkheid kregen te stralen. Middelpunt is Lucie de Lange, die we met recht de leading lady uit het werk van Brink kunnen noemen. Naast haar Dick Cohen, Sabine Beens en Ara Halici die allen mooie momenten hebben. De tweede jaars studenten van de Frank Sanders Academie vormen het ensemble en vertolken samen wat mij betreft het mooiste nummer uit de voorstelling: “De Wond die Holland heet” (die nota bene de voorstelling Amerika Amerika nooit gehaald heeft!).
De voorstelling kent geen verhaal of rode draad. De nummers die vertolkt worden lijken lukraak achter elkaar geplakt en dat maakt de voorstelling nogal afstandelijk. Alles wat in vier minuten wordt opgebouwd wordt daarna onmiddellijk tenietgedaan door het volgende nummer. Broadway in de Polder wordt daarmee een revue van nummers die helaas niet allemaal even sterk zijn. Waar een avond Sondheim in Songs hoogtepunt na hoogtepunt kent, is de oogst van echt memorabele nummers hier nogal mager. Sabine Beens heeft een schitterende solo in “Een arm om je Heen” , Dick Cohen mag uitpakken in “Ik Geloof in Wonderen” en er is een ontroerend duet over het gemis van een vader en moeder (Halici en Beens), maar dat is het wel zo’n beetje. Niet dat de andere nummers slecht zijn, maar het lijken buiten de context van de show waarvoor ze geschreven zijn nogal vrijblijvende liedjes. Wat moet je met een nummer over een garderobe dame of een lied over de geneugten van het leven in 1980? Je kijkt ernaar, glimlacht en bent ze daarna meteen weer vergeten, hoe goed ze ook gezongen worden en begeleid door de uitstekende pianist Joni van Rossum.
Broadway in de Polder is met veel eerbied voor het werk van Brink en Bokkinga gemaakt. Misschien iets teveel eerbied. Het is jammer dat van Ewijk niet gekozen heeft voor iets meer houvast voor het publiek in de vorm van een verhaal of een introductie van de context. Nu blijft Broadway in de Polder een keurige, ongevaarlijke en brave avond in M-Lab die niet beklijft.
Foto’s: Bob Bronshoff
