Chapeau voor Robin Hood.

Robin Hood is de meest grootschalige familiemusical uit de Studio 100 catalogus. Een aantal andere musicals gingen al eerder in reprise, maar ondanks herhaalde geruchten bleef die van Robin Hood uit. Tot nu. De musical met de meest interessante soundtrack, gecomponeerd door Johan vanden Eede is eindelijk weer te zien. Een musical die voorbehouden bleef aan degenen die hem ooit zagen, omdat er geen DVD van verschenen is. Ook dat gat wordt nu goedgemaakt, al wordt er gezegd dat de dvd niet in de winkels terecht zal komen.
Het zijn moeilijke tijden in de theaterwereld. Producenten gaan failliet, zalen zitten niet vol. Toch komt juist nu Robin Hood terug in de theater, een gedurfde onderneming. Maar als de bezoekersaantallen bij deze voorpremière een graadmeter zijn, een goede gok. Zij die gekomen zijn hebben een goede keuze gemaakt. De voorstelling is een waar spektakel. Zowel door het fraaie decor, als door de eerder genoemde verrukkelijke soundtrack, maar ook door de mooie mix van spanning en humor voor de kleinere bezoekers, en ook wat meer volwassen grappen.
Robin Hood is een bekend verhaal en er zijn betrekkelijk weinig opvallende vrijheden genomen in deze Studio 100 bewerking. Uiteraard zijn er wel wat (komische) karakters toegevoegd, maar de rode draad blijft wel hetzelfde. Robin Hood verschuilt zich in de bossen van Sherwood voor koning Jan. Deze heeft de troon overgenomen van koning Richard, die op kruistocht is gegaan. Maar koning Jan is een tegenpool van zijn populaire broer, en onderdrukt het volk met hoge belastingen, die ze nauwelijks tot niet kunnen opbrengen. Hij wordt hierbij geholpen door de wrede sheriff van Nottingham. Als op een dag kleine Robin bij het kamp aankomt en vertelt dat zijn ouders zijn meegenomen naar het kasteel, en ook het kamp van Robin Hood steeds voller wordt met vluchtelingen en het eten steeds schaarser wordt, besluit Robin Hood tot een overval op het kasteel. Diep in de nacht overvalt en berooft hij koning Jan. Dan wordt hij betrapt door lady Marianne, die hem vervolgens verbergt voor de wachters die naar hem op zoek zijn. Een romance ontstaat. Maar als zij hem volgt naar het bos, maar daar niet mag blijven van de manschappen van Robin Hood, en zij dus weer terug moet naar het kasteel, wordt zij in een moeilijke positie gebracht. John wil haar al uithuwelijken aan de sheriff, maar als hij er achter komt dat ze verliefd is op Robin Hood, smeedt hij een plan.
Een groot deel van de hoofdrollen wordt gespeeld door bekende Studio 100 gezichten, waarvan het merendeel zich al wel eerder in musicals heeft bewezen. Zo zien we in deze musical (de stem van) Samson, van Leemhuyzen en Alberto uit Samson en Gert, Mega Mindy zelf, Piet Piraat zelf en Kabouter Lui uit Kabouter Plop. Sommigen zijn vrijwel onherkenbaar, anderen juist wel heel herkenbaar. In één geval is het zo duidelijk zelfs, dat er mee gedold wordt. Als Broeder Tuck aan het werk wordt gezet horen we hem zeggen: “Ik word daar zo moe van”, dé uitspraak van kabouter Lui, ook vertolkt door deze Chris Cauwenberghs.
Robin Hood wordt gespeeld door Jelle Cleymans, een rol die op zijn lijf is geschreven, en duidelijk in het verlengde ligt van Kuifje en vooral ook Jan in Daens. Een charmante knul waar weinig kwaad in te ontdekken valt. Net als deze eerdere rollen speelt hij ook Robin Hood weer voortreffelijk. Met zijn warme stemgeluid klinken de liedjes prachtig, met ‘Ik ben Robin Hood’ als hoogtepunt. Free Souffriau was in Daens zijn tegenspeler, en ook nu is zij zijn love interest, lady Marianne. Met zo veel onderlinge romantische podiumervaring zal het hen weinig moeite hebben gekost dit opnieuw overtuigend in beeld te brengen. Het duo van het kwaad wordt gespeeld door Koen Crucke en Peter Thyssen. Koen Crucke zagen we al eerder als koning (en vertolkte deze rol ook in de oerversie van deze musical), maar deze is, ondanks ook nu weer een verwend-kind-trekje, toch wel een engerd. Peter Thyssen is, mede door zijn woeste uiterlijk en grove taalgebruik (soms wat te grof voor een familieshow) nog wat enger. Koen Crucke is ook duidelijk een zanger van origine, en zingt zijn partijen moeiteloos. Peter Thyssen is dat duidelijk niet. Hij gaat een keer vreselijk de mist in, en de rest is hoogstens ‘aanvaardbaar’.
Na twee schurken (Bill Sykes in Oliver! en Schmidt in Daens) is er voor Peter van de Velde nu weer een rol in het goede kamp weggelegd. Kleine Jan is wel weer eentje van het ruwe type, Een verrassend grote rol is er weggelegd voor kleine Robin, tijdens deze voorstelling gespeeld door de 10-jarige Remi de Smet, die op een gegeven moment in zijn eentje op het podium staat te zingen. Vertederen doet dat al snel, maar de prestatie van deze jongen verdiende het grote applaus dat hij na afloop kreeg.
En dan de komische noot. In de voorstelling zitten twee karakters die voor een komische noot zorgen. Simpele Joe in het kamp van Robin Hood, zoals de naam al zegt een totale malloot, die vooral veel reactie krijgt van de jongste bezoekers als hij weer eens gek loopt te doen, en de wachter John. Deze wachter is een enorme nicht, en zijn softe reacties op orders en gebeurtenissen zorgen voor veel gelach. Vaak scoort hij alleen, soms ook in samenspel met collega-wachter Ron, die wat meer mannelijk is, maar ook geen held. Opvallend is bijvoorbeeld als ze Robin en Marianne betrappen, dat John het vooral over de uiterlijkheden van Robin heeft, en Ron het over Marianne. Zowel John als Joe worden vertolkt door Walter Baele, een meester in typetjes.
Het podiumbeeld is indrukwekkend. Twee belangrijke decors zijn enorm: het bos van Robin Hood en het kasteel. De torenkamer van het kasteel, waar Marianne leeft, is dan ook nog eens draaibaar. Dan zijn er nog wat kleinere decors als de schietbaan of de kerkers. Natuurlijk wordt je nieuwsgierig naar hoe het meesterschot van de sheriff, en later Robin Hood in beeld wordt gebracht, en dat is overtuigend. Als je goed kijkt zie je wel hoe het gaat, maar dat maakt natuurlijk niets uit. Het is geen illusie-show.
De muziek is, zoals eerder gezegd, lekker. Sommige nummers hebben folk-invloeden,maar de meeste zijn gewoon lekker in het gehoor liggende songs, waarvan je als je later de titel ziet, een groot gedeelte kan zingen of neuriën. Giet de wijn uit het vat, Ping pingeling, Houd de dief, Kleine Robin en Ik ben Robin Hood. Allemaal even aanstekelijk,
Hier en daar is de voorstelling wel iets te lang. De gevechtscène missen net dat spectaculaire om zo lang te blijven boeien, en één van de twee dansscènes in het bos is er ook één te veel. Ander punt van kritiek betreft het taalgebruik van de sheriff: hij zou zijn beledigingen wat beter kunnen afstemmen op de ook erg jonge theaterbezoekers, waarvoor ‘teef’ toch niet echt een voorbeeldwoord is. Het zijn twee kanttekeningen bij een fantastische show, die volwassenen en kinderen twee en een half uur lang kan boeien. Dat is doorgaans voor kinderen aan de lange kant. De woordspeling ligt iets voor de hand om als titel te gebruiken, maar past wel als slot: Robin Hood is een schot in de roos.