DAPA Jaar 1: Delicatessen
Een merkwaardige film als Delicatessen als uitgangspunt, dat levert gegarandeerd ook een merkwaardige voorstelling op. Dat blijkt uit deze eerstejaars eindpresentatie. Een podium vol locaties, en her en der trappetjes. Als (of eigenlijk al voor) de voorstelling begint zien we de complete dorpsbevolking bezig met de dingetjes die ze doen. Op de voorgrond een woest uitziende slager met een grove motoriek. Als een zwerver via een kliko probeert te vluchten (waarom is nog volstrekt onduidelijk), wordt hij onderschept, en belandt deze als handelswaar in de slagerij (Oh, daarom dus). In dit dorp wordt dus mensenvlees gegeten: alleen van buitenstaanders natuurlijk, of de natuurlijke overlijdensgevallen uit het dorp. Buiten het dorp leeft een groep die strikt vegetarisch is, en uiteraard is er geen hartelijk contact tussen de twee groepen.
Als er weer een buitenstaander in het dorp arriveert (een artiest, gekleed als mime-artiest), wordt de dochter van de slager verliefd op hem. Zij probeert er dus van alles aan te doen om zijn naderende noodlot te stoppen. Je ziet in de voorstelling de vele dorpelingen met hun emoties, en voelen een ellendig einde naderen. Maar voor wie?
De toon van de voorstelling wisselt heel erg: de gruwel wordt behoorlijk ernstig en groots gespeeld, maar daartussendoor zitten vele elementen van slapstick. Een knullige ontvoering, of de vele mislukte zelfmoordpogingen van een dorpsbewoonster zijn daar een voorbeeld van.
In de voorstelling zitten Franstalige liedjes, waaronder een aantal bekende klassiekers, maar ook (voor mij) onbekendere nummers. De uitspraak is nogal Nederlands, wat het een (al dan niet bewust) vervreemdend effect geeft. Het meest authentiek klinkt J’aime la vie, maar bijvoorbeeld ook de Poppys-klassieker Non, rien a changé en Piaf’s Non, je ne regrette rien komen langs. Met vrijwel iedereen constant op het podium is Delicatessen een voorstelling waar continu wat te zien is en steeds wat gebeurt. Je weet soms niet waar je moet kijken. Wie hiervan houdt heeft een moordvoorstelling, hou je van een wat meer eenduidige structuur, dan wordt er toch wat meer van je verwacht dan je zou willen.
DAPA jaar 2: Huurschuld
Het tweede jaar put uit de populaire musical RENT; de laatste jaren barst het van de uitvoeringen van deze musical. Hier wordt er echter een geheel eigen draai aan gegeven, met gesproken tekst in het Nederlands en liedjes in het Engels, en met positieve en negatieve effecten.
Het eerste negatieve is een heel persoonlijke: als ik aan een verkorte Rent denk, is het eerste wat ik zou schrappen het tenenkrommende Over the moon met het koeiengeloei. Een mening die de creatives van deze voorstelling niet delen: ze beginnen er de voorstelling zelfs mee. Solo, voor een wand met verhuisdozen, waarachter overigens wel wat vocale ondersteuning plaatsvindt. Natuurlijk wordt de muur doorbroken, en het kraakpand, waar de voorstelling zich afspeelt, oogt meteen rommelig en chaotisch dankzij de grote stapels verhuisdozen tegen de achterwand. In de voorstelling wordt vervolgens fragmentarisch het verhaal verteld, maar ook à³ver het verhaal verteld, met links naar de situatie in het heden, spoilers in het verhaal met name rond het lot van Mimi en de opera waarop Rent is gebaseerd. Een groep vertelsters neemt deze taak op zich, en zorgt zo voor een zeer onderhoudend bindmiddel tussen de scenes. Vaan wat cynisch, soms een beetje katterig (als bijvoorbeeld Roger’s One Song Glory door één van hen saai genoemd wordt). Omdat de klas en rollen in het stuk niet echt matchen, wordt Benny gespeeld door een vrouw, is Mark vervangen door een vrouwelijke documentairemaker, en is de Angel-Collins-relatie (twee mannen) er nu eentje tussen een man (die als een vrouw kleedt), een vrouw (die als een man kleedt) en een derde vrouw. Het wordt er daardoor niet echt overzichtelijker op. De karakters krijgen nauwelijks diepgang, op Roger na, die misschien nog wel meer ruimte krijgt dan in het oorspronkelijke stuk. Vooral de verandering van Angel naar een handtastelijke travestiet doet het originele stuk ernstig tekort, maar bijvoorbeeld ook de relatie-ruzies tussen Joanne en Maureen krijgen geen body. Leuk is weer het gebruik van een echte camera waarvan een aantal keer de beelden op de achterwand worden geprojecteerd.
Muzikaal wordt er niet alleen uit Rent geplukt (en zijn er dus klassiekers volledig of nagenoeg geheel geschrapt): de prachtige tango-versie van Roxanne wordt geleend uit Moulin Rouge, en zelfs Elton John’s Your Song komt ook voorbij. Klassieke klanken zijn ook te horen: Mimi van hen zingt zelfs een aria.
Dat de dans er bij deze groep al goed in zit blijkt wel heel duidelijk uit de voorstelling. Het acteerwerk komt door de vorm van het stuk minder uit de verf. Met uitzondering dan van “Roger” Robin de Weert, maar van zijn acteertalent weten we al sinds Icarus. Qua zang is hij zeker gegroeid. Net als veel van de andere solos klinken de zijne al behoorlijk goed.
NME: Kids In Training - Assepoes
Voordat de DAPA-studenten hun vaardigheden laten zien, was het eerst de beurt aan de Kids In Training groep (onder NME vlag). De zaal in het Koorenhuis is helaas niet helemaal vol, maar de jonge spelers hebben er zin in. Ze spelen Assepoes, een bewerking van het bekende Assepoester-sprookje. Een goedbedoelende Petemoei blijkt toch niet helemaal perfect als ze voor een eenzame vader een nieuwe vrouw tovert, en voor haar dochter een paar leuke speelkameraadjes. Ze blijken allen namelijk wat minder charmant uit te pakken. De immer vriendelijke Assepoes krijgt het zwaar te verduren met haar nieuwe stiefzusters en stiefmoeder. Ze maken misbruik van haar vriendelijkheid. In het paleis heeft een prins het ook niet heel gemakkelijk met een wel erg dominante moeder, die hij daarom maar altijd gelijk geeft. Dus ook als zij een bal organiseert om een geschikte huwelijkskandidaat te vinden, waarop alle meisjes worden uitgenodigd. Natuurlijk mag ook Assepoes hier niet mee, regelt Petemoei dat ze toch kan, ook al gaat het in eerste instantie nog fout met het beoogde vervoermiddel, en moet ze met een gouden bus.
Assepoes is dus een stuk met een vette knipoog. Soms zijn de teksten wel wat ingewikkeld, maar er zitten een paar leuke vondsten in. Helemaal logisch is het soms niet helemaal: als de koningin bijvoorbeeld bij de keus van de prins ineens de afkomst belangrijk vindt had ze beter de uitnodigingen kunnen reguleren. Het biedt echter wel een mooie kans om de koningin een verheven toon mee te geven.
De muziek in de voorstelling is geleend: de opening is de opening van Aïda, en verder komen onder andere Marry you van Bruno Mars en Tonight Again van Guy Sebastian voorbij. Vrij eigentijds dus allemaal (al is Vengaboys’ We like to Party als dansnummer in de gouden bus voor de spelers zelf natuurlijk al een Oldie. Een aantal beeldende projecties zorgen ervoor dat je weet waar de scenes zich afspelen. De kostuums hebben veel kleur, en passen zo goed bij het stuk.
Natuurlijk is bij een groep van 8 jaar en ouder de spelkwaliteit wisselend, maar het enthousiasme van de spelers maakt de voorstelling toch erg leuk om naar te kijken. Zeer opvallend is de opening van petemoei: wat een volume, wat een stemgeluid en wat een binnenkomer. Binnen het stuk zelf heeft vooral de koningin een erg leuke rol. De manier van praten lijkt ook behoorlijk op hoe Beatrix dat doet, wat het een leuke extra laag geeft.
Huurschuld en Delicatessen zijn vanavond (29 juni) nog te zien in het Koorenhuis in Den Haag: aanvang 19.30
