Waar Koen van Dijk bij zijn aantreden als artistiek leider koos voor een Nederlandse bewerking van Sondheim’s ijzersterke Into the Woods, gooit zijn opvolger Sieta Keizer het over een hele andere boeg. Haar eerste productie is een kleine, intieme muziektheatervoorstelling die geheel is opgezet rond Jamai Loman. Het script van De Winnaar (geschreven door Henk Rijks) is gebaseerd op de ervaringen van Loman als eerste winnaar van een grote talentenjacht. Iedereen die zijn carrière heeft gevolgd kan ongeveer voorspellen wat er in de voorstelling gaat gebeuren: de plotselinge roem, de gladde foute manager, de druk, de liefde, het verlangen iets anders te doen dan met een muziekband langs feestzalen trekken…..; echt inhoudelijke verrassingen telt De Winnaar niet. Maar Keizer heeft een paar troeven in huis die ze trefzeker inzet.
Zover bekend is De Winnaar de eerste voorstelling waarbij social media een bepalende rol spelen in de voortgang van de voorstelling. Het publiek krijgt vooraf de gelegenheid “vriend” te worden op het Facebookprofiel van de hoofdrolspeler of hem te volgen op Twitter. Tijdens de voorstelling worden de reacties van het publiek geprojecteerd op de achterwand. Hierdoor ontstaat een interactieve dialoog met de mensen in het donker die soms zelfs mogen bepalen welk nummer Emile Louwers (het karakter dat Loman speelt) zal zingen. Een mooie vondst.
Jamai Loman heeft de zware taak om Emile Louwers als personage kleur te geven. Hij speelt natuurlijk nadrukkelijk NIET zichzelf, maar feit is dat de ontwikkeling van het karakter dusdanig dicht bij hemzelf ligt dat Jamai nooit echt “The Real Emile” wordt. Loman laat zien dat hij qua acteren en vertolken de afgelopen jaren een ongelooflijke groei heeft doorgemaakt en hij blijft redelijk overeind naast de twee andere acteurs. Loman zingt fantastisch (ondanks het feit dat zijn stem tijdens de première niet optimaal leek) en weet een aantal maal vocaal grote indruk te maken. Maar je zit toch te kijken naar Jamai die probeert Jamai na te doen….heel verwarrend allemaal….
Thomas de Bres is de absolute ster van de avond. Deze acteur, die vooral bekend is van zijn samenwerking met de briljante regisseur Dirk Tanghe speelt een ongekende gladjakker van een manager. Met zijn zalvende woorden en slijmerige gebaartjes zie je Emile Louwers zo de val in lopen. “Trap er niet in!” ben je geneigd te roepen (of in dit geval te Twitteren), maar natuurlijk vallen hij en zijn moeder (gespeeld door Christine van Stralen) als een blok voor zijn gekunstelde act. De Bres overtuigt volledig; zelfs in een stukje ongemakkelijke rap. Jammer dat hij niet kan zingen (of wel?).
Christine van Stralen speelt ook nog Louwers chauffeur, die hem vergezelt van de ene feesttent na de andere, om daar “Let Me Entertain You” te zingen. Van Stralen heeft een aandoenlijk soort naturel, wat scherp afsteekt tegen de gemanierde de Bres. De tegenstelling tussen deze twee acteurs tillen het stuk naar een hoger plan.
Het script van Henk Rijks moet het vooral hebben van de scherpe dialogen. Er valt genoeg te lachen, al blijft het geheel wat aan de oppervlakte. We komen niet de zaal uit met een andere blik op het winnen van een talentenjacht. Ja, je wordt geleefd. Ja, er wordt misbruik van je gemaakt. Ja, je verliest jezelf. Maar wisten we dat vooraf ook niet al?
De show wordt vocaal geheel gedragen door Jamai Loman. Hij zingt alles; meestal gezeten naast pianist Frans Heemskerk op een kruk recht achter. En dat is soms een gemiste kans. De gebruikte nummers schieten alle kanten op; van Michael Jackson (Man in the Mirror) tot Justin Bieber (het eerdergenoemde rapnummer van de Bres). Van Nessun Dorma van Puccini tot Half as Good as Life uit Promises Promises. Het lijkt alsof Loman zijn verlanglijstje mocht opgeven; het is slechts zelden dat de muziek het verhaal echt verder brengen. Het hoogtepunten wat dat betreft zijn “Breakeven” van The Script (waanzinnig mooi gezongen!) en het terugkerende “My Declaration” van Tom Baxter. Dat maakt De Winnaar als musical misschien onbevredigend, maar misschien wil de voorstelling wel helemaal geen musical zijn.
De Winnaar is een kleine, warme, sympathieke voorstelling die je niet van je stoel zal doen vallen. Maar ga vooral kijken naar drie waanzinnig getalenteerde mensen die, onder begeleiding van een interessante nieuwe regisseur, iets willen maken wat je raakt!
