Domino-effect krijgt nieuwe betekenis.

Clouseau is inmiddels een stukje Vlaamse muziekgeschiedenis.  De band had er vrijwel continu succes, en met vlagen ook scoorde de band ook in Nederland. De keuze om rond de nummers van deze band een musical te maken mag toch zeker verrassend worden genoemd.  Het zijn tot nog toe vooral de wereldwijd bekende artiesten die zorgden voor voorstellingen als Mamma Mia!, Buddy of We will rock you.
In Domino staan de bewoners uit een straat van de Antwerpse volkswijk Swentibold centraal. Domino (of eigenlijk Dominique) komt er wonen nadat ze weg is gegaan bij haar vriend Marc. Hij ging vreemd met zijn secretaresse. Ze ontmoet daar een aantal andere bewoners. De norse zeur Bernard en het homostel Alex en Roland. De volkse Anne met haar vier kinderen en haar man Francois, de achter alles aanzit waar een gat in zit. En het kinderloze al wat oudere echtpaar Geert en Linda. En natuurlijk buurjongen Sam, die net uit de bak is vanwege een inbraak,  en die Domino wel heel erg ziet zitten.
Het deel voor de pauze wordt vooral gebruikt om het beeld te schetsen. Het verhaal kabbelt wat voort, zonder echt te verrassen. Tot de pauzefinale, als allerlei verhaallijnen ineens losbarsten. Na de pauze het verhaal echt los, met een flink aantal komische momenten, maar ook enige dramatische. En waar in de eerste akte vrijwel alles te voorspellen viel, is dat in de tweede totaal anders. En is het einde uiteindelijk toch nog verrassend.
Hoewel Domino de titelrol is, is de musical niet alleen haar verhaal. De ontwikkelingen van de andere mensen in de straat krijgen voldoende aandacht. De karakters zijn, hoewel soms clichématig, allemaal wel interessant en echt. En maken keuzes die soms wel, en dan weer niet helemaal te begrijpen zijn. De feestmomenten spatten van het podium, en de kleine, subtiele grapjes zijn leuk om te zien, en een verkleedpartij zorgt voor een hilarische scène.  Het dramatische element weet je echt te roeren.
De voorstelling werd op Nederlandse manier in de markt gezet, namelijk met een televisie-zoektocht op de commerciële zender VTM. Het werd geen kijkcijferhit, en de reeks werd ingekort, met een versnelde finale, die werd gewonnen door musical-leek Alexander Metselaar. Minder afleveringen betekent ook dat hij zich niet week in week uit heeft kunnen bewijzen op de televisie, maar het publiek heeft een goede keus gemaakt. Hoewel Sam ’een verleden’ heeft, pakt hij het publiek moeiteloos in met zijn charme. Hij zingt zijn nummers voortreffelijk, en het moet wel heel raar lopen als we na deze musical niets meer van hem zouden horen. Een opmerkelijk musicaldebuut.
Deborah de Ridder heeft haar talent al in meerdere musicals laten zien en horen, en ook als Domino doet ze het uitstekend. De rol mist in het begin wel wat diepgang, zeker waar het de emoties rond haar verleden met Marc (Mark Tijsmans) betreft. Marijn Devalck is lekker op dreef als de mopperpot van de straat. Vol negatieve en conservatieve clichés, maar meestal niet echt boosaardig. Overtuigend zijn ook Anne (Maaike Cafmeyer) ,de hyperactieve huisvrouw en moeder, en man Francois (Jurgen Delnaet), actief op heel ander gebied. Anne-Mie Gils speelt opnieuw een sterke rol als Linda. Haar menselijke kant, de onderliggende tragiek en de komische kant zorgen dat deze weinig excentrieke rol weer van begin tot einde boeit. Ivan Pecnik versterkt dat als haar man Geert. De uitbundige homo Roland wordt vertolkt door James Cooke. Hij was te zien in veel recente Vlaamse musicals, maar is nu helemaal op zijn plaats als de verzorger, die ook in travestie optreedt. Zijn wat meer terughoudende en wat onbeholpen vriend Alex, gespeeld door Jeroen Maes, contrasteert hier mooi mee, al is er duidelijk liefde tussen de twee. Het ensemble zorgt voor energie in de ensemblenummers, en leuke bijrollen als de ober van het tweesterren restaurant. En de twee jonge jongens doen waar kinderen van die grootte vaak erg goed in zijn: vertederen.
Voor de regie is de beste regisseur van Vlaanderen aangetrokken. Frank van Laecke zorgt ervoor dat het verhaal duidelijk wordt verteld. Ook vanaf het balkon oogt de voorstelling goed, en wordt de diepte goed gebruikt. Het decor is prachtig. De indrukwekkende straat met de huizen, die vanaf achteren naar voren kan worden geschoven, maar ook de interieurs die via de zijpodia naar het midden verschuiven. Alleen het houten plankje dat nodig op bij de opkomst van de brommer ziet er dan weer een beetje knullig uit.
Omdat het zich in een volkswijk van Antwerpen afspeelt, spreekt niet iedereen ABN, of moeten we zeggen ABV. Er wordt regelmatig in dialect gesproken, wat het voor Nederlandse bezoekers soms wat lastiger maakt letterlijk te volgen wat wordt gezegd. Vanaf het balkon is het door de vervorming van het geluid nog iets lastiger, al is de strekking doorgaans wel duidelijk.
Voor een Nederlander is de soundtrack van deze musical niet een opeenvolging van bekende hits. De sterkste nummers zijn de bekendste ballads. ‘Ik wil niet dat je weggaat’begint mooi klein, maar eindigt in fraaie bombast, maar ook de liedjes die klein blijven, als ‘Laat me nu toch niet alleen’ is een pareltje in de show. Ook ‘Have I told you lately that I love you?’ van Van Morrison is een prachig lied, waarvan mij niet bekend was dat Clouseau ere en cover van had gemaakt. ‘Domino’wordt handig gebruikt als het nummer dat Sam voor zijn geliefde schrijft, en ook ‘Anne’ heeft een prima plek in de voorstelling gekregen.
De voorstelling eindigt zoals elke musical die gemaakt is met nummers van een popgroep, met een megamix. Een feestje op het podium, en een feestje in de zaal. Hoewel dan ook opvalt dat sommige van de uptempo hits wel erg standaard zijn. Maar voor een dansje maakt dat op dat moment ook niet meer uit.  Normaal levert het Domino-effect een ravage van omgevallen stenen op, maar het effect van deze Domino is vooral blijheid, ondanks het verre van mierzoete einde die de musical heeft.