Column

Een dynamisch avontuur

Lees hier de eerste gastcolumn van Jonathan Demoor over zijn avonturen bij Love Story.

Op 13 april 2014 sloten we in het charmante Oude Luxor in Rotterdam met cast, crew & creatives van Joop van den Ende Theaterproducties de musical “Love Story” af. Ik kan gerust zeggen dat dit theater de laatste halte was van een behoorlijk dynamisch avontuur. Een rollercoaster die ik van tevoren niet had ingepland. Had ik het geweten…dan was ik nog steeds in het karretje gestapt, want deze productie had ik voor geen goud willen missen.
“Slagveld, de musical” was misschien een betere titel geweest, want we hebben heel wat afwezigheden wegens blessures en ziektes moeten doorstaan. Dit alles heeft geresulteerd in dertien verschillende versies van “Love Story”, gebracht door een twaalfkoppige cast. Maar er is één versie die me natuurlijk het meeste bij zal blijven…en dat is de versie waarin ik opging als Oliver Barrett IV.

Het begon allemaal op een zonnige try-outdag in de Haarlemse schouwburg. Er werd ons ’s middags, door regisseur Paul Eenens, verzocht te verzamelen op het toneel. Dit was geen ongebruikelijke actie. We kwamen zo vaak samen op toneel om nog wat aanpassingen of ‘notes’ door te spreken. En aangezien we de avonden ervoor succesvolle try-outs hadden gespeeld en de volgende avond de première zouden hebben, stond er een bruisende groepskring op de theaterplanken te wachten op het nieuws. En dat nieuws was niet zomaar een bericht…Nee…er werd ons gemeld dat het fysiek niet zo goed ging met onze mannelijke hoofdrolspeler, Freek Bartels. En nog voor deze mededeling kon aarden in onze gedachtegang, stapte Freek uit de coulissen het toneel op…strompelend en duidelijk zichtbaar aangeslagen. Zijn rugzenuw was immers afgekneld. Van een feestelijke dag was er geen sprake meer. Onze première werd uitgesteld.

Het was zielig. Voor Freek en voor de groep. Maar veel tijd om hierbij stil te staan had ik niet, want ik was me er meteen van bewust dat ik als understudy van Oliver Barrett IV zo snel mogelijk klaargestoomd zou worden om de try-outs als hoofdrol over te nemen. Zo kon Freek tot aan de uitgestelde première rust krijgen. Ik, daarentegen, het tegenovergestelde. Ik kreeg drie dagen, waarvan twee repetities, de tijd om zijn hele rol in te studeren. En “Love Story” was een eenakter van 1 uur en 50 minuten. Een hele klus dus.

N.v.t.