De rol van Lucifa wordt gespeeld door Nicole Hermans. Laat zij in de 1e akte meer haar opera stem naar voren komen, in de 2e akte blijkt al snel dat Nicole veel verschillende stijlen beheerst. Met nummers als ‘You love another women’, ‘The wedding song’, ‘Hungry for man blues’ en ‘Blood on the floor’ komt de kracht van haar stem goed naar voren. Jammer is wel dat in de 2e acte, als haar personage toch wat meer op de voorgrond treedt, Nicole te schreeuwerig overkomt in de gesproken teksten. Het is wel tijdens deze acte dat zij de scepter overneemt van Star en dus haar rol van leider heel sterk moet neerzetten, maar wellicht dat er andere manieren waren om hetzelfde effect te bereiken.
Naast Lucifa is er nog een slechterik in het verhaal: Detective Dick, gespeeld door Stephen Stephanou. Met maar 1 doel voor ogen, het ontmaskeren van de moordenaar om daarmee zijn carriere te helpen, kan Stephen zijn hele ziel en zaligheid in deze rol gooien. Stephen laat zien dat het heerlijk moet zijn om een slechterik te spelen want het enthousiasme straalde er vanaf. Werd er tijdens de pauze al gefluisterd dat Stephen kwalitatief erg goed was, tijdens de tweede acte overtuigt hij iedereen met het nummer ‘I’ll get my man’. Dat het Engels zijn moedertaal is, komt vooral zijn geloofwaardigheid tijdens de dialogen ten goede want het blijft voor Nederlanders moeilijk om accentloos te praten.
Naast de hoofdrolspelers is er nog een klein ensemble dat een erg goede prestatie levert. Vooral de choreografie is tijdens het nummer “I’ll get my man” vrijwel perfect, en het is dan ook niet meer dan terecht dat het ensemble tijdens “Everybody’s got a story” volop in de schijnwerpers wordt geplaatst.
Het decor van ‘Eternity’ is minimaal. Maar meer dan minimaal is ook niet nodig, want met zo’n enorm prominent aanwezig orkest zou het afbreuk doen aan de hele opzet van de musical. Wat wel jammer is, is dat de decors die wel gebruikt worden met iets meer creativiteit en financiele middelen beter bij het verhaal zouden passen. Het meest sprekende voorbeeld hiervan is het “Draaiorgel van de Dood” zoals ik het heb genoemd. Dit is het instrument om de musical naar een hoogtepunt te laten werken, maar mist daar toch een heel belangrijke slag. Het gemis aan decor wordt goedgemaakt met de uitbundige kostuums. De jurken van Nicole Hermans stralen elegantie uit en zijn tot in de details verwerkt met bijvoorbeeld edelsteentjes. Ook het ensemble wisselt vaak van kleding. Van strakke gothic kleren tot truttige journalisten pakjes, het is allemaal aanwezig en goed uitgewerkt.
Tot Slot
Wat Frank Freeman en Rik Elings voor elkaar hebben gekregen verdient alle lof. De musical steekt goed in elkaar, de muziek is soms betoverend mooi en de acteerkwaliteiten zijn ook erg goed. Desondanks is de musical niet perfect. Joke de Kruijff weet het als volgt te verwoorden: “Tijdens Eternity zegt Nicole Hermans ‘less is more’. Dat had Frank Freeman ook moeten toepassen met de regie”. Een typerend voorbeeld hiervoor is de hoeveelheid aan muziekstijlen. Ondanks dat het de kwaliteiten van de Koninklijke Luchtmachtkapel goed naar voren brengt, past bijvoorbeeld rap-muziek niet binnen deze musical. De band Eternity is een rock-band, het verhaal zelf vraagt om klassieke musicalmuziek en Rap-muziek past niet binnen dat totaalplaatje.
Eternity is al met al een musical die je als liefhebber gezien moet hebben. De combinatie van bovengenoemde aspecten maakt deze productie tot een unieke musical. We hopen dan ook meer te gaan horen en zien van Frank Freeman en van de Koninklijke Luchtmachtkapel want met Eternity is een goede basis neergelegd om verder te streven naar perfectie.
