Musicalreport

Far Pavilions, The

The Far Pavilions is gebaseerd op het gelijknamige boek (1978) van M.M. Kaye, een internationale bestseller die bijna 1000 bladzijden telt. De makers dachten waarschijnlijk 'wat de makers van Les Miserables hebben gedaan wil ik ook', maar helaas kunnen ze het niet.

Het epische verhaal is gesitueerd in Noord India en Afghanistan en begint (rond 1857) veelbelovend met een portret van koningin Victoria waar, als de huislichten dimmen, bloed overheen vloeit. Net als Les Mis heeft Pavilions heel wat personages met elk hun persoonlijke dramas. Centraal staat echter het liefdesverhaal tussen een Britse officier, Ashton Pelham-Martyn, met een geheim verleden en de Indiase prinses Anjuli. Helaas weten de componist en tekstschrijver dit centrale paar muzikaal niet tot leven te brengen, waardoor de musical je nooit in haar grote emoties meesleept.

De zwakste schakel van de show is dus de tekst en muziek. De musical is doorgecomponeerd, maar componist Philip Henderson kan dit helemaal niet waar maken. Geen enkele melodie blijft hangen laat staan dat het drama creeert. In theorie had de muziek een spannende mix kunnen opleveren, omdat het gaat over de botsing tussen twee culturen: de Indiase en Engelse. De protagonist, Ashton, is een mix van beide wat hem spannend materiaal had kunnen opleveren. Helaas is dit niet het geval en moet hij het doen met slappe aftreksels uit Les Mis.

De liedteksten van Stephen Clark zijn zelfs nog slechter dan de muziek en maken het verhaal en de karakters zo plat en nietszeggend als het maar kan.

In de show zitten enkele getalenteerde acteurs opgescheept met dit slappe materiaal. Hoofdrolspeler Hadley Fraser (Ashton), Simon Gleeson als Ashton’s beste vriend Walter en Sophiya Haque als de slechte Janoo Rani, komen het beste uit de verf. Gayatiri Lyer als de princes Aunjulie, Dianne Pilkington als Brenda (de blanke vrouw die vecht om Ashton’s liefde) en David Burt als de slechte, eendimensionale Britse officier Harkeness, weten het materiaal echter niet te onstijgen.

image
Hadley Fraser & Gayatri Lyer

De musical zit bomvol met cliches, zoals vermeld heel wat afkomstig uit Les Mis: de draaischijf op de vloer blijft constant draaien, er is een driehoeksverhouding a la Les Mis (Marius, Eponine & Cosette), Saigon (Chris, Kim & Ellen) en alle Frank Wildhorn musicals en het daarbij behorende vrouwenduet, een slow motion scene waarin Britse officieren worden neergeschoten a la de doden op de barricaden in Les Mis, zelfs diverse acteurs en crew die voor Les Mis gewerkt hebben zijn verbonden aan deze productie m.n. Fraser, Burt, Gleeson, de kostuumontwerpster en arrangeur.

Het beste aan de voorstelling is de vormgeving van Lez Brotherston, maar het heeft echter geen eigen identiteit. De personages en sets worden op dramatische manier belicht door Peter Mumford. In zijn werk zit meer drama dan in de hele show. De choreografie is, net als het materiaal, cliche en ongeinspireerd.

De Australische regisseur Gale Edwards (Jesus Christ Superstar, Whistle Down the Wind) heeft een talent voor het creeeren van mooie speelruimtes op toneel en dramatische houdingen voor de acteurs. Zonder inhoud en oprechte emotie heeft dit echter weinig effect op mij.

Als er enig gerechtigheid is zal dit stuk weer gauw verdwijnen uit het Shaftesbury theater en hopelijk een einde maken aan middelmatig doorgecomponeerde musicals (vooral in Londen), die nog steeds proberen de successen van de jaren ‘80 te kopieeren.

image
Sophiya Haque

Reguliere voorstelling
Londen
Shaftesbury Theatre