Homemade heeft al een serie voorstellingen rond jeugdproblematiek gemaakt. Een aantal daarvan waren op basis van de boeken van Carry Slee. Ditmaal is gekozen voor een script op basis van een film: Fataal. Homemade was ook betrokken bij het maken van die film, die gaat over zinloos geweld.
De film, nog op veel plaatsen te krijgen op DVD, is zeker geslaagd. Helaas geldt voor de voorstelling dat de bedoelingen beter zijn dan het resultaat.
In Fataal gaat het om Milan, vertolkt door Abel Leemans. Hij is een dromer met een bittere vader (Lucas Schilperoort), die die dromen niet zo ziet zitten, en een gewone baan voor hem geregeld heeft. Maar Milan zet door, en weet een club op te zetten. Met wat hulp van zijn beste vriend Ferhane (Samir Hassan). En, hij wil trouwen met zijn vriendin Sophie (Vera de Koster), die nog wat bedenkingen heeft om zo jong al die verplichting aan te gaan. Maar alles verandert als op een dag drie gasten, die door Milan uit de club zijn gezet, later verhaal halen met een ijzeren staaf, en hem niet alleen het ziekenhuis in slaan, maar er zo ook voor zorgen dat hij blijvend in een rolstoel belandt. En dat is niet het enige: Milan verandert van een spontane, joviale jongen, naar een sombere, bittere knul, zonder dromen.
Fataal vertelt een aangrijpend verhaal, maar de keuze om dit verhaal met continue tijdsprongen te vertellen komt de emotie niet ten goede. De bittere Milan is er te snel, zodat je je als publiek nog niet echt aan hem hebt kunnen hechten. Een rare scene aan het ziekbed van Milan, waarin Ferhane en Sophie een soort van lollig doen, maakt hen evenmin sympathiek. En uit de rolbeschrijving van vader blijkt dat hij evenmin een fijne kerel is. Waar je je in het begin nog kunt vasthouden aan Milan om te weten waar in de tijd we zitten: lopend is voor de klap, liggend of in een rolstoel duidelijk erna, maar ook dat blijkt later niet helemaal meer te kloppen en is de verwarring daar. Het pittige einde is zo eufemistisch uitgebeeld, dat er in het publiek genoeg mensen zich afvroegen of ze wat hadden gemist.
Misschien hebben we hier met een generatiekloof te maken: de voorstelling is uiteraard bedoeld voor het jongerenpubliek, en het is mogelijk dat zij de tijdsprongen wel maken. Dat zij zich wel herkennen in de karakters: Laten we het hopen. Misschien is datzelfde verschil in leeftijd wel de oorzaak dat juist vader de meeste indruk achterlaat. Het kan ook zijn dat dat komt door de verklaring die het stuk aan zijn gedrag geeft. Maar laten we het er vooral op houden dat het komt omdat deze rol echt voortreffelijk wordt gespeeld door Lucas Schilperoort.
Het decor is sober, draait vooral om een aantal rode blokken en vereist de nodige fantasie. Het ene moment wordt hier heel creatief mee omgesprongen, en zien we een theatraal prachtige tijdsprong, het volgende moment is het minder duidelijk wat er nu precies de bedoeling is. Dat laatste geldt ook voor de bewegingen die worden gemaakt. De score van Jeroen Sleyfer is prettig, al laat de cast vocaal hier en daar wel een steekje vallen.
Soms kun je met tijdsprongen prachtige effecten bereiken, en soms is het chronologisch vertellen van een verhaal de beste oplossing. In dit geval zouden wij voor de tweede optie hebben gekozen. Gezien de immer belangrijke boodschap tegen zinloos geweld hopen we desondanks dat het doelpubliek hier minder moeite mee heeft.
