Soms wil je weten waar spelers zijn gebleven als ze uit de schijnwerpers van de grote producties zijn gestapt. De alternate Mrs Danvers uit de fantastische voorstelling Rebecca bijvoorbeeld. Een van de producties waarin Femke Soetenga dit jaar te zien is is Dracula, in Pforzheim.
Duitsland houdt wel van een beetje duistere musicals. Tanz der Vampire bijvoorbeeld is nergens zo succesvol, en deze Dracula trekt ook volle zalen. Wel moet gezegd worden dat we als Nederlandse bezoeker meestal de grote producties bezoeken en daar valt deze Dracula niet onder. Een zaal van ongeveer vijfhonderd plaatsen, en een show met beperkte financiële middelen. Als illustratie: waar in Rebecca het hele trappenhuis in vlammen opgaat, is het hier slechts een kruis wat iemand in zijn handen heeft. Toch hoeft dat voor de ware liefhebber geen probleem te zijn. We zien een aantal mooie effecten en podiumbeelden in deze Dracula. En de prijzen zijn er ook naar: zo’n 30 euro voor de beste rang, waar je voor de megashows onder de 100 euro geen topkaart krijgt.
Dracula is een populaire titel voor een musical. De bekendste twee versies zijn van Karel Svoboda, die we in 2005 nog in Antwerpen hebben kunnen bewonderen, de andere is van Frank Wildhorn, en die is nu in Pforzheim te zien. Maar ook was het recent nog het onderwerp van een Franse show.
Frank Wildhorn is onder het grote publiek niet heel bekend, al is zijn “This is the Moment” als los nummer wel een klassieker. Dat nummer komt niet uit deze Dracula, maar is wel kenmerkend voor het repertoire van deze componist. Hij is niet vies van een paar ballads, al schuwt hij ook de bombast zeker niet. Fraaie composities die het verdienen om gehoord te worden, en alleen al daarom zou je als Pforzheim bereikbaar is, deze voorstelling moeten beluisteren. Want de cast klinkt als een klok.
In Dracula krijgt de bloedzuigende graaf bezoek van Jonathan Harker, die hem het verkoopcontract van een verblijf in Londen wil laten tekenen. Als hij vervolgens een foto ziet van de verloofde van Harker, raakt hij in extase. Hij bijt Jonathan, die maar ternauwernood en erg verzwakt weg kan komen naar Budapest. Mina is haar verloofde nagereisd, en ze trouwen in het klein in de Hongaarse hoofdstad. Dit in schril contrast met de vriendin van Mina, Lucy, die in Londen een grote feest viert vanwege haar bruiloft met Arthur Holmwood.
Dracula is inmiddels ook in Londen aangekomen, en maakt Lucy tot zijn slachtoffer. Ze wordt een ondode, die uiteindelijk wordt gedood door vampierjager Van Helsing, twee voormalig aanbidders van Lucy, en de uiteraard weifelende echtgenoot.
Intussen raakt Mina in de ban van de graaf, een goede reden om hem op te sporen voor het te laat is. In een sanatorium zit een man opgesloten, die Dracula vereert, en die hen per ongeluk uiteindelijk op het spoor zet van de vampier, iets wat hem duur komt te staan.
Zoals gezegd is de cast vocaal erg sterk. Het acteerwerk doet daar bij een aantal spelers wel iets aan onder. Met name Chris Murray als Dracula mist de aantrekkingskracht die Mina op hem moet laten vallen, al helpt het kostuum op het cruciale moment ook niet erg mee. Een weinig verleidelijk plaatje. Femke Soetenga doet het wel fantastisch. Een prachtige stem, en overtuigend spel maken haar de ster van de voorstelling. Ook Yvonne Luithlen (Lucy) is een vocaal zeer indrukwekkend.
De scènes worden gemaakt met een minimum aan decor. Soms wordt er gebruik gemaakt van frames (zoals bijvoorbeeld ook in Kuifje te zien was, al is het hier weer wat primitiever), wat tot een fraai effect leidt. Ondanks een overschot aan liedjes blijft het tempo er hierdoor wel in.
Minder geslaagd waren enkele vreemde regiekeuzes. Tijdens een ballade even een man die met drie vrouwelijke vampiers vecht, een koddig beeld, laten zien is vreemd. Ook sjokken soms mensen over het podium waarvan je je afvraagt wat het nut ervan is. Ook is een special effect (zoals een uit de lucht dalende Dracula) eerder lachwekkend dan indrukwekkend. Wat verder opviel was dat het orkest vaak lang wachtte met de start, maar dat kwam waarschijnlijk omdat de vaste dirigent ziek was.
Al met al is Dracula vooral het horen, maar zeker ook het zien wel waard. Verre van perfect, maar zeker aangenaam. De verbazing over een applaus voor het acrobatische dansclubje na de eerste akte, omdat ze in de tweede niet meer terug komen bijvoorbeeld. Of het applaus halen van de hoofdrollen door vanachter het doek naar voren te komen. Deze manieren zijn wij in de Nederlandse musicalwereld niet gewend.
Dracula is nog te zien op 11 mei (uitverkocht), 20 mei en 31 mei. Ook in het nieuwe theaterseizoen zijn nog een aantal voorstellingen gepland. Voor kaarten is het dan wel opletten: deze worden ongeveer een maand voor aanvang pas vrijgegeven.
Een verslag van het gesprek dat we na de voorstelling met Femke Soetenga hadden volgt later.
Scenefoto’s: Sabine Haymann.
