Muziektheater, vermengd met een whodunnit, een soort Baantjer Live meets musical, dat is wat je bij de aankondiging van ‘Fuck, Hij is Dood’ verwacht. En toch pakt de voorstelling heel anders uit.
In de voorstelling draait het om de dood van Erwin. Hij is vermoord, dat is al snel duidelijk, en door middel van flashbacks krijgen we zicht op de eventuele motieven die zijn omgeving zou kunnen hebben om deze moord te plegen. De lesbische zus, die Erwin niet echt wilde accepteren, of misschien wel haar vriendin. Een van de ouders misschien, of zijn beste vriend, die seks had met het meisje dat Erwin op het oog had. Of misschien wel juist dat meisje, dat uit een bedenkelijk milieu komt, of het meisje dat zichzelf nog als de vriendin van Erwin beschouwt. Iedereen lijkt motieven te hebben, en zo wordt je als publiek een soort puzzeltje voorgeschoteld. En dit alles wordt zo nu en dan aaneengepraat door een hyperactieve verteller.
De vorm is echter allesbehalve ‘The Mousetrap’, en, hoewel er ook hier een moment is dat er in het publiek wordt geïnformeerd wie de dader in hun ogen is, evenmin Baantjer live. Dit komt omdat nogal veel van de rollen nogal grotesk worden gespeeld, en de vierde wand toch een aantal keer wordt doorbroken. Vaak levert dit komische momenten op, al hebben deze soms wel een serieuzere ondertoon (zoals de lading aan pot-woordspelingen).
De flashback-structuur is nogal fragmentarisch, wat zorgt voor veel wisselingen van sferen. Een discussie aan de keukentafel over schoolcijfers, dan weer een stukje feest, en dan weer een scene, nagenoeg in het donker. Het ene moment wordt er gedanst op bekende songs, dan weer wordt er een liedje gezongen begeleid door een simpele gitaar. En af en toe vormen filmbeelden een belangrijk onderdeel, zoals een opname op een mobiele telefoon van het laatste feestje waar Erwin was. De kleding is grotendeels zwart, waar Erwin, zodra hij meespeelt, met zijn witte shirt wel duidelijk in opvalt.
De jeugdige cast verdient respect. Ze vliegen vol energie de voorstelling in, en weten deze energie vol te houden. Zelfs tijdens de eerste voorstelling, waar de techniek hen in de steek liet, en er dus een show-stop moest worden ingelast, wordt deze vervolgens weer knap opgepakt. Extra vermelding verdient zeker Armand Rosbak, die de rol van Erwin heel goed vertolkt, maar ook de rol van ‘speler van Erwin’, waarin hij flirt met het publiek, ook erg overtuigend doet.
Fuck, Hij is dood is een wonderlijke mix van spel en filmbeelden, met soms zang, en dans. Van ernstigere thema’s en kolderieke figuren. Wie zich wil laten verrassen door deze voorstelling , en zich wil meten met de redacteur, die de dader wel had geraden, maar moeite had met een echt goed motief, kan vanavond nog terecht in het Polanen Theater in Amsterdam. Er zijn dan nog 2 voorstellingen.
