Interview

Ganesha: de heren aan het woord

Na de [url=http://www.musicalworld.nl/artikel/de_cast_van_ganesha_aan_het_woord/]dames[/url] zijn nu de heren aan de beurt. Een week voor de première van de voorstelling Ganesha spraken we met Sébastien De Smet en Timo Descamps.

Een week voor de premiere spraken we met de twee heren uit de cast. Sébastien De Smet speelt Ganesha, de godheid die een serene rust uitstraalt. Timo Descamps speelt de overleden zoon van Karin, Wouter. Hij heeft last van een onverwerkt verleden, vooral met zijn moeder.

Sébastien De Smet
Hoe is het om een god te spelen
Dat is lastiger dan ik van tevoren had gedacht. Niemand weet hoe het is om een God te zijn. Ganesha als god is heel empathisch, en je betrapt jezelf er op onwillekeurig toch een oordeel te geven terwijl dat niet de bedoeling is. Het is dus lastig om de juiste toon te vinden.
Hoe vind je die toon dan toch
Je moet je zo veel mogelijk verdiepen in waar Ganesha voor staat. Je probeert ontspannenheid te houden, ook als je niet bezig bent met tekst, en moet betrokkenheid met de personages tonen. Ik hoop en denk dat dat wel gelukt is. Allard Blom (bewerker/tekstschrijver) en Rhody Matthijs (componist)waren er vanmorgen bij en waren heel ontroerd. Allard vond dat de toon heel juist zat, zowel op de luchtige momenten als de emotionele. Een week voor de premiere, zo net voor je het weekend ingaat is dat een serieuze opsteker. Want de zenuwen beginnen wel op te spelen.
Heeft het veel moeite gekost om de balans goed te vinden
We hebben er heel veel over gepraat, vanaf de eerste lezing. Ervaringen die belangrijk waren in ons persoonlijk leven. Maar het blijft balanceren op het slappe koord.. Daarin moet je elkaar ook enorm vertrouwen. We hebben een heel leuke groep.
In de voorstelling speel je een aantal karakters. In hoeverre staan deze los van Ganesha?
Ganesha zit overal in. Het zijn andere personages waardoor je Ganesha toch blijft zien. Hij is bij wijze van spreke vermomd om als dat personage emoties los te weken. Daar is het weer het juiste evenwicht zoeken tussen het tonen dat het om een ander karakter gaat, maar dat toch Ganesha daar een rol speelt. Gelukkig hebben we ook de kostuums die daar bij helpen, maar ook je eigen inleving zorgt dat je die dualiteit behoudt. Ik draag de hele voorstelling hetzelfde kostuum, alleen komt daar af en toe een andere cape of een ander jasje over, zodanig dat je puur op kostuum blijft zien dat het Ganesha is. Maar een kostuum alleen maakt natuurlijk geen personage. Zelf moet je zoeken in welke zin of in welk woord je duidelijk kunt kleuren dat het weldegelijk Ganesha is die via een ander medium aan het woord is. Dat is boeiend, want als acteur krijg je die kans niet zo vaak.
Ganesha is een heel ander karakter dan je in Daens speelde, hoewel ze min of meer beiden een religieuze drijfveer hebben
Bij Louis Scholiers was het meer het “afzetten tegen” dan religie wat zijn drijfveer was. Ganesha en hij zijn als het ware water en vuur. Louis Scholiers was een vulkaan van agressie, Ganesha is de rust in eigen persoon. Twee zulke uitersten spelen, daarvan kun je als acteur alleen maar dromen.
Ik vind het eenvoudiger om die agressieveling te spelen dan “de goed heid in persoon”, misschien omdat dat het verst van mij weg ligt. Van nature ben ik een mens die mensen graag wil zien en ook graag gezien wil worden; dat is een eigenschap in jezelf die je kunt gebruiken. Ganesha is een god die open staat voor iedereen, zonder oordeel, en die iedereen wil zien. Dat maakt je meteen zacht. Zonder daardoor een hoge aaibaarheidsfactor te krijgen, want dat is juist weer niet de bedoeling.
Wat zijn voor jou de grootste uitdagingen in het stuk
Er zijn een paar vierstemmige stukken, die zo mooi zijn dat het lastig is je niet te laten meeslepen in de emotie. En natuurlijk om de juiste Ganesha-toon te vinden.
Wat zijn voor jezelf de hoogtepunten in deze voorstelling
Dat is moeilijk. Er zijn een paar emotioneel heel heftige momenten die belangrijk zijn in het verhaal. Maar het is gevaarlijk om daar momenten uit te nemen, omdat dat voor iedereen heel persoonlijk is. En wij zitten zodanig in die voorstelling dat we niet meer goed kunnen inschatten hoe het publiek daarop zal reageren. Je bent twee maanden dag in dag uit er mee bezig en dan ga je er op een andere manier naar kijken. Voor mij is het een hele mooie voorstelling om te spelen en ik ben ook heel dankbaar dat ik zo’n verhaal mag vertellen. Een mooi verhaal, dat voor iedereen in meer of mindere mate emotioneel herkenbaar zal zijn.


Timo Descamps
Hoe is het om een “dode” te spelen
Dat is wel heel apart. Het is niet iets waar je vaak over nadenkt als je met acteren bezig bent. Het komt niet meteen in je op van he, laat ik eens iemand spelen die overleden is. Dus het is iets waar ik geen pasklaar antwoord op had. Dus ik moest wel even denken hoe ik het zou moeten gaan spelen. Maar in dit geval is het wel vaag natuurlijk, want is het echt wel een dode of is het meer een levende herinnering van de moeder. Dat is iets wat het publiek zelf moet invullen, dus kan ik het niet te expliciet op de ene of andere manier spelen. Ik heb daar wel mijn mening over, maar moet het niet te veel voor hen invullen. Ik hou het dus vrij vaag.
In sommige scènes is het wel duidelijk, omdat je daar dingen zegt of toont die de moeder niet kan weten, maar andere momenten zijn het handelingen die zich heel goed alleen in het hoofd van de vrouw kunnen afspelen.
Kun je het karakter van je personage, Wouter, omschrijven
Wouter is een heel vrijgevochten jongen, die zich, op het moment dat hij zich out, ook het gevoel heeft dat meteen de hele wereld het maar moet weten. Aan de andere kant is het ook gewoon een zoon van een moeder en is hij heel kwetsbaar. Hij had op veel meer begrip gerekend van zijn eigen moeder. Zij hadden een heel goede band voordat hij uit de kast was gekomen. Het feit dat zijn moeder daar niet goed op reageerde, niet mee wist om te gaan heeft hun relatie verziekt. Hij is overleden, dus dat heeft ook nooit goed kunnen komen. Aan de ene kant heeft Wouter dus een heel grote mond, en heel trots op wat hij is, maar aan de andere kant had hij ook graag bevestiging gehad van zijn moeder en is hij een kleine bange jongen. Twee uitersten dus.
Er is een moment in de voorstelling dat hij echt keihard is richting zijn moeder
Er zijn dingen gebeurd waar hij heel zwaar aan tilt, die hem heel erg geraakt hebben. Aan de andere kant is er toch ook die liefde tussen moeder en zoon die op het einde van zijn leven niet meer aan de oppervlakte kwam. Het is toen helemaal misgelopen. Nu hij dood is kan hij heel goed zien waar de pijn zit en waar de liefde zit; gevoelens die hij allebei nog heeft en die in elkaar overlopen. In de voorstelling is wel heel duidelijk gemaakt dat ook waar hij heel erg tekeer gaat tegen zijn moeder de liefde er nog steeds wel zit. In kleine dingen kun je dat zien. Dat als hij heel kwaad is, hij vervolgens ook wel weer spijt heeft dat hij alleen op deze manier met zijn moeder kan communiceren, want hij had het zo graag anders gezien.
Is er in de loop van de repetitie veel veranderd als je kijkt naar de invulling van je rol
Ja. voor mij wel. Heel de repetitieperiode was een grote ontdekkingstocht. Ik kende het stuk niet voor we met de repetities begonnen. Ik had het nooit gezien Dus het begint met teksten leren en veel praten. Nu zijn we steeds met complete doorlopen bezig en elke nieuwe dag ontdek je nog nieuwe dingen. Dan is het weer net iets duidelijker in je hoofd. Dan ziet de regisseur nieuwe dingen die hij weer beter vindt. Het geeft je ook de tijd om te experimenteren; je kunt altijd net iets anders doen. En soms is dat ook geen goede keuze en doe je het de volgende keer niet weer zo. Ik snap het personage; ik zit op schema om op de premier het personage neer te zetten zoals het moet zijn.
Hoe herkenbaar zijn de omstandigheden van Wouter voor jou persoonlijk
Dat herken ik totaal niet. Wat hij meemaakt met zijn moeder en het geweld is voor mij ver weg. Mijn familie staat er volledig voor open, dus op dat vlak heb ik totaal geen problemen. Ook het geweld waar Wouter mee te maken heeft gehad is mij of mijn vrienden nooit overkomen. Natuurlijk hoorde je wel verhalen, maar dan ging het altijd over mensen die ik niet kende. Het is wat dat betreft altijd ver weg gebleven. Ik heb denk ik geluk gehad wat dat betreft.
Je speelt naast Wouter ook een aantal andere rollen, waarbij soms ook echt wordt verwezen naar Wouter. In hoeverre gaat het hier (net als bij Ganesha) om een Wouter in vermomming
Helemaal niet. Bij een later karakter zegt Karin “Nee, hij lijkt niet op Wouter.” Dat is iets wat wel terugkomt, want die moeder herkent wel dingen van haar zoon in andere mensen.
Dus je moet andere karakters spelen die toch wel wat lijken op Wouter, maar duidelijk anders zijn
Het feit dat ik dezelfde acteur ben en geen make-over krijg maakt al dat de personages genoeg op elkaar lijken. Ik moet moeite doen om ze anders te maken, zodat het publiek weet: ok, dit is een nieuw personage. Allemaal personages spelen, die soms doen denken aan Wouter; dat is best ingewikkeld. Ik heb op het toneel nog nooit zo’n ingewikkelde rol gespeeld.
Welk bij-karakter is het leukst om te spelen
Ik vind Wouter het leukst om te spelen, maar dat vroeg je niet. De man in de luchthaven is wel leuk. Die man die professioneel aardig moet blijven terwijl er een stel vrouwen staan te zeuren aan de balie. Er is ook een personage waar we een Nederlander van gemaakt hebben; dat vind ik ook wel grappig. Dan kan ik mijn Nederlands weer naar boven halen. Maar er steekt er niet echt één bovenuit. Er is ook een hele leuke scene waar in de oorspronkelijke versie een poppenspel zat, maar daar hebben we nu wat anders van gemaakt, en dat vind ik ook een hele leuke scene.
Is het nog steeds een jaren negentig verhaal; het gay 90s gebaar, het merk en type auto
De explicite verwijzing in de vorm van het noemen van het“gay 90s gebaar” is eruit; het gebaar en de woorden zitten er nog wel in. Wat die auto betreft weet ik het eigenlijk niet.
We vonden het jammer dat er juist nog één zo’n duidelijke verwijzing in zat, terwijl het net zo goed een paar jaar geleden of nu had kunnen gebeuren. Het is een heel actueel verhaal.
Is de belangstelling voor India nu groter geworden
Het is niet zo dat ik nu morgen op het vliegtuig ga springen, maar ik wil het land ooit in mijn leven wel eens gezien hebben. Ik geloof wel dat dat heel inspirerend kan zijn. Ik ben dan wel bang dat het darmstelsel ontregeld raakt, waar we het in het stuk ook een aantal keer over hebben. Ik wil dat ooit in mijn leven wel gaan doen, en dan ook mijn tijd ervoor nemen. Niet een week of twee weken, maar meteen een maand. Maar goed, in onze sector is het geen goed teken als je een maand geen werk hebt. Als ik het later kan doen als ik wat minder ambities heb op professioneel vlak zou dat echt heel mooi zijn.
Weet je al wat je na Ganesha gaat doen
Ik presenteer voor de zender VT4, dat is de Vlaamse SBS. Dat doe ik sinds een paar weken. Ik praat daar kinderprogramma’s aan elkaar. Ik ga ook een film van Dreamworks nasynchroniseren. Maar qua musical is het nog een vraagteken. Ik doe natuurlijk aan allerhande audities heen, maar de concurrentie is heel groot. Dus we zullen zien wat er van komt.
Je wilt dus wel door in musicals
Ja,. Ik vind het wel heel leuk hoe ik het nu doe. Dat ik musical kan combineren met televisie en stemmenwerk. Ik hoop dat ik dat zo kan volhouden. Met name in Nederland zijn er musicals die acht keer per week spelen en dan kun je er geen andere dingen bij doen. Met Kruistocht in Spijkerbroek heb ik geluk gehad. Die spelen voornamelijk in het weekend en vakanties, dus dat was voor mij ideaal om er andere dingen bij te kunnen doen. Ik weet niet of ik alleen musical zou kunnen doen. Ik ben bang dat ik er snel op uitgekeken zou raken. Ik ben iemand die heel veel afwisseling nodig heeft, een beetje ongedurig en wispelturig.

15 January 2010
N.v.t.
Antwerpen
Fakkelteater - Zwarte zaal
http://www.judastheaterproducties.be
sebastien de smet, timo descamps, zwarte zaal, allard blom, rhody matthijs, antwerpen, ganesha, musical, interview,

Over de auteur

Jeroen schreef dit artikel voor jou

Jeroen

Jeroen is sinds 2005 redacteur van Musicalworld. Hoewel Jeroen al jong in aanraking kwam met theater, is zijn passie voor musical pas deze eeuw tot volle bloei gekomen. Hij was zeer onder de indruk van de eerste voorstelling van Cats, en de Nederlandse versie van Oliver uit 1999, op basis van de film al een van zijn favorieten, was de eerste voorstelling die hij meermaals zag. Toch waren deze bezoeken eerder sporadisch dan frequent. Sinds hij redacteur is van Musicalworld bezoekt hij meer dan 100 voorstellingen per jaar. Jeroen is de Musicalworld-specialist op het gebied van familievoorstellingen en kindervoorstellingen. Hij is tevens de correspondent voor Vlaanderen. Ook in Duitsland en Engeland (Londen) is hij regelmatig te vinden. Hij doet ook verslag van amateurvoorstellingen die voor neutrale toeschouwers de moeite waard zijn. Tot zijn favoriete musicals behoren naast Oliver! meer musicals met kinderen in de hoofdrol. "Billy Elliot" is zijn all-time favorite, maar daarnaast moeten zeker "Whistle down the Wind", "Matilda" en "The Secret Garden" worden genoemd. Daarnaast zijn Chicago, Come from Away, Spamalot en Soho Cinders voorstelling met een ongelofelijke aantrekkingskracht. Hoogtepunten in het jukebox-genre: Our House, Ich war noch niemals in New York en Ich Will Spass? (en voorganger Doe Maar). Favoriete Nederlandse producties zijn: Ganesha (een Perfecte God), Lelies, Wat zien ik? en Kuifje. Naast het bezoeken van musicals is hij een frequent bezoeker van attractieparken. Favoriete park in Europa is Europa Park (met een uitgebreid entertainment programma). Naast deze tijdverslindende hobby is Jeroen ook nog werkzaam in de ICT.

Meer van Jeroen

Meer artikelen van Jeroen

Delen