Grand Hotel speelt in een van mijn favoriete theaters in de wereld nl. de Donmar Warehouse. Dit is een gerenoveerde brandweerkazerne, die een prettig intieme sfeer heeft. Het 200 plus publiek omringt de vlakkevloer aan drie kanten en zit dus bovenop de actie en de acteurs. Er zijn geen coulissen (de acteurs komen op tussen het publiek) en het speelvlak is niet erg diep.
De Donmar vierde onlangs zijn 10-jarig bestaan en is opgericht door wunderkind Sam Mendes (Oscar winnaar voor “American Beauty”), die van het theater een succes wist te maken en internationale filmsterren als Nicole Kidman (“The Blue Room”), Gwyneth Paltrow (“Proof”), Dame Helen Mirren (“Orpheus Descending”) en Colin Firth (“Three Days of Rain”) wist te verleiden om daar voor ‘peanuts’ te spelen.
Onder Mendes verwierf de Donmar een reputatie als theater waar men vooral Amerikaans werk kon bewonderen, inclusief revolutionaire interpretaties van klassieke musicals, waaronder “Cabaret” en Stephen Sondheim’s “Company” en “Assassins” (de eerste productie van het theater).
Alhoewel de Donmar dus vaak musicals deed heb ik er eigenlijk alleen maar toneelstukken gezien. Ik verheugde me er dus op om in die ruimte de musical “Grand Hotel”, in een regie van de nieuwe artistiekleider Michael Grandage, te zien. Gelukkig werden mijn verwachtingen niet teleurgesteld, “Grand Hotel” was groots in het kleine theater.
De show is gebaseerd op het gelijknamige boek van de Duitse Vicki Baum en werd al succesvol verfilmd door MGM met een hele reeks aan sterren, waaronder John Barrymore en Joan Crawford. De onsterfelijke tekst van Greta Garbo, ‘I vant to be alone’ is afkomstig uit deze film.
Het verhaal speelt zich af in het meest luxueze hotel in Berlijn, net voor de beurskrach van 1927. Alle personages doen zich beter voor dan ze zijn en de meeste hunkeren naar liefde. Hieronder bevinden zich een blutte baron, een prima ballerina die ver voorbij haar hoogtepunt is, een stervende Joodse accountant, een typiste die droomt van een filmcarriere en een corrupte zakenman.
De timing van deze programmering lijkt mij ‘on the money’. Er zijn heel wat overeenkomsten met het heden, een falende economie, de zwakke dollar, de reizende werkloosheid en het oprukken van nationalistische en rechtse gevoelens.
De productie van Grandage en choreograaf Adam Cooper (voormalig balletdanser, die internationaal furore maakte als de zwaan in de moderne ‘Swan Lake’ van choreograaf Matthew Bourne) blijft constant onrustig in beweging en schildert een milieu af van de onderste tot en met de bovenste laag van de maatschappij. Het stuk wordt zonder pauze gespeeld, waardoor de gecreerde sfeer en spanning van het stuk door blijft spelen van begin tot het tragische einde.
De opening alleen is de prijs van een kaartje waard. Het is meesterlijk geschreven en vooral geensceneerd. In deze scene worden alle personages in een keer geintroduceerd. De gasten komen het hotel binnen stromen door een draaideur, die door het ensemble wordt gevormd.
Het dekor van Christopher Oram bestaat vnl. uit een muurschilderij geinspireerd door het werk van Max Beckmann en een groot ‘Grand Hotel’ sign, dat achterstevoren hangt boven het speelvlak.
De schitterende expressionistische belichting is het ontwerp van de getalenteerde en met prijzen beladen Hugh Vanstone. Hij is de man die o.a. de naakte filmsterren Nicole Kidman en Kathleen Turner smaakvol belichte in de theaters van Londen en New York.
De acteurs zijn een voor een subliem (en doen vaak denken aan karakters uit schilderijen van Grosz en Beckmann), maar enkele zijn het noemen waard.
De Amerikaanse Mary Elizabeth Manstrantonio maakt grote indruk als de uitgerangeerde prima ballerina, die op haar oude dag de liefde ontdekt. Haar solo ‘Bonjour Amour’ is een van de hoogtepunten van de musical. Mastrantonio is vooral bekend uit films als: ‘Scarface’ van Brian DePalma, ‘The Color of Money’ (Oscar nominatie) van Martin Scorse, ‘The Abyss’ van James Cameron en ‘Robin Hood: Prince of Thieves’.
Daniel Evans als de stervende accountant Otto is het kloppende hart van het stuk en Julian Ovenden als de oplichter van een baron (met een hart van goud), doet alle harten sneller kloppen. Evans en Ovenden maakte eerder furore in de Donmar in Sondheim’s ‘Merrily We Roll Along’. Hiervoor werden beide genomineerd voor de Olivier award en Evans won hem ook nog eens.
De nummers zijn niet opvallend sterk, maar staan vooral in dienst van het stuk. Grand Hotel is een middelmatige musical, die wordt verheven tot kunst door de regie van Grandage.