Grote regionale producties duiken vaker en vaker op. In Twente zagen we er de laatste jaren al een aantal, en ook de komende weken is er weer een regelrechte parel te zien. Locatie voor deze voorstelling is Vliegveld Twenthe, waar het familieverhaal van de Twentse boerin Hanna centraal staat. Een verhaal in drie bedrijven, uitgevoerd op 3 verschillende locaties in en rond hangar 11.
Hanna is een boerendochter, die haar oog laat vallen op een jongen uit Limburg, die met zijn vader in de regio is komen wonen. Na wat gemor geeft haar vader toch toestemming. Ze nemen de boerderij over, en het lijkt een tijdje goed te gaan. Dat hun eerste kind Bert een zonnekind is, een jongetje met een beperking is een tegenvaller. Maar het noodlot slaat toe, en Hendrik overlijdt, waardoor Hanna er alleen voor komt te staan. Ze werkt keihard, maar als de lening voor een aan te kopen melktank wordt geweigerd, ziet het er slecht uit. Ondertussen is er ook grote onrust onder de boeren over de plannen van de provincie voor de omgeving: een ruilverkaveling, waarvan de stemming zo is ingericht dat iedereen die niet komt opdagen, voor is.
Het verhaal wordt met tijdsprongen verteld. Hendrik is al een geest bij het begin van de voorstelling, waarna bijvoorbeeld wordt teruggesprongen naar de eerste ontmoeting tussen hem en Hanna of de geboorte van Bert. De herinneringen van haar verwarde opa leiden zelfs tot een sprong verder terug tot in de oorlog, en een van de allermooiste scenes in de voorstelling. Het merendeel gaat over het gevecht van Hanna in het jaar 1971, met alles wat er op haar afkomt. Beste vriendin Ria, die haar persoonlijk komt vertellen dat haar verzoek om een lening is afgewezen, wat haar door Hanna op een vrij extreme wijze ‘niet in dank wordt afgenomen’. Zoon Bert, die het leuk vindt om te sleutelen, en opkijkt naar de grote jongens met de motoren. Die van zichzelf beseft dat hij niet slim genoeg is om de boerderij te kunnen runnen, maar altijd welwillend is om iedereen te helpen. En door zijn beperkte wereldbeeld dat niet kan. Haar dementerende vader, die soms weer denkt dat het oorlog is, of wil emigreren naar zijn zoon in Canada, die al lang blijkt te zijn overleden. Hendrik, die als geest het klankbord is voor Hanna, en haar relativerende adviezen geeft. Dochter Wilma, die met haar puberdromen voor de toekomst Hanna weet te ergeren. Niet werken op de boerderij, maar dansen. Ze zijn stuk voor stuk puur.
De voorstelling heeft dan ook een cast om van te smullen. Johanna ter Steege is fantastisch als Hanna. Je voelt haar emoties door en door, en begrijpt haar keuzes, ook als deze niet de meest verstandige zijn. Huub Stapel als Hendrik brengt de lichtheid en een stukje beschouwing. Hij weet een technisch probleempje uitstekend komisch te benutten (Misschien krijgt het wel een vaste plaats in de voorstelling). Tragiek en comedy gaan hand in hand bij de dementerende vader van Hanna, Lambertus in de vertolking van Jan Roerink. Als dochter Wilma is Marliz van Til duidelijk de opstandige puber, van wie haar soms felle reacties richting moeder wel goed te begrijpen zijn. Verbijsterend treffend is de vertolking van Bert door Max Laros. Daar staat een jongen met een beperking, zijn eenvoudige emoties en beperkte wereldbeeld, en bijbehorende motoriek. Mooie bijrollen zijn er van Magda Nij Bijvank als vriendin Ria en Laus Steenbeeke als de welwillende buurman Gerrit. Naomi van der Linden die als verteller het merendeel zingt, maar toch ook een rol in het verhaal blijkt te hebben, klinkt geweldig.
Door het goede gebruik van comedy in de voorstelling, komen de dramatische momenten extra hard aan. Zo kan de traan van de lach zomaar ineens een traan van ontroering of emotie worden. Mede door de enorme ondersteunende cast zijn zowel momenten van ondersteuning als momenten van agressie indrukwekkend. De protesten bij de stemming in Tubbergen (authentiek) worden door hen angstaanjagend. Een groot koor zorgt voor zowel lichtheid als kracht waar dat nodig is
De muziek tijdens de voorstelling wordt verzorgd door de band Her Majesty, die bekend zou kunnen zijn van De wereld draait door, of theatertours met Beatles of CSNY-muziek, of als afzonderlijk bandlid van groepen als Daryl-Ann, Johan of Bertolf. Zij hebben ook de songs gecomponeerd, die deels rocken als je van hen verwacht, maar voor een ander deel verrassend ingetogen zijn. Zij zijn naast Naomi van der Linden de enigen die verantwoordelijk zijn voor leadzang.
De hangar waarin ook de ontvangst is, heeft twee theaterzalen. De eerste, voor de eerste akte, laat het erf van de boerderij van Hanna zien. Het pand, de schuren, de hooizolder en een stal met koeien. Er is ruimte genoeg om er met allerlei voertuigen uit die tijd voor te rijden. Een grappig klein autootje, een aantal klassieke brommers en natuurlijk ook de trekker. Het is een stukje spektakel dat als slagroom op deze al prachtige taart dient. De tweede ruimte toont het interieur van de boerderij, waar met bewegende vlakken toch nog meerdere locaties kunnen worden uitgebeeld. De afsluiting van de voorstelling is dan buiten, waar een overdekte tribune is opgesteld.
De voorstelling heeft een flinke speelduur, van zo’n 3 uur en drie kwartier, uiteraard mede veroorzaakt door de verhuizing in het tweede deel van de voorstelling. Dat is wel iets om rekening mee te houden. Voor de wat grotere eter is er nog iets wat de aandacht verdient. Het kaartje voor de voorstelling voorziet ook in een hapje eten. Verwacht hier geen uitgebreide driegangenmaaltijd, zoals bij andere Twentse megaproducties wel werd aangeboden, maar een kleine hap en een toetje.
De voertaal is Nederlands, al is er ook een flinke aandeel in het Twents. Persoonlijk vermoed ik dat dit geen probleem is voor diegenen, die niet uit de streek komen of er tijdelijk hebben gewoond (uw recensent behoort tot de laatste categorie). En voor wie het dialect goed machtig is, is het naast ‘onmeunig’ leuk om te horen, ook nog eens best grappig dat er mensen naast hen zitten die niet snappen waarom er gelachen wordt over een opmerking over het bekijken van brommers.
Hanna van Hendrik is te zien tot en met 21 juli. Dat lijkt ambitieus, met een capaciteit van 1000 personen per avond, maar het zou avond aan avond stampvol moeten zitten. Strikt genomen is het geen musical, maar een musicalliefhebber zal deze vorm zeker ook waarderen. Dit is een unieke voorstelling: een mooi verhaal in een fraaie setting met een fenomenale cast. Ga kijken naar dit geweldige initiatief van hoofdrolspeelster Johanna ter Steege.
