Volgens William Spaaij is het jammer dat er zo weinig originele Nederlandse musicalcomedy wordt gemaakt. Daarom heeft hij zelf een stuk geschreven voor de tweedejaars van de Song & Dance Academy, een opleiding geleid door zijn moeder en broer. Gemeld wordt dat de stijl is geïnspireerd op musicals als Avenue Q en The Book of Mormon. Hashtag de Musical heeft meer overeenkomsten met de eerste, omdat de rode draad vrij dun is, en vooral bestaat uit losse scènes. Er is genoeg te lachen in Hashtag, om flauwe woordspelingen, visuele en tekstuele absurditeiten en lichte satire. Wel is deze musical minder hard en grof in de humor ten opzichte van de inspiratiebronnen.
In de musical gaat Eva, een digitale leek, van het platteland naar een school, vol met jongeren van deze tijd. Als zij zich voorstelt in de klas is iedereen met zijn mobiel bezig, en zelfs als ze meldt dat ze op meisjes valt is er geen reactie. Eva moet niets hebben van alle moderne communicatiemiddelen; wat is er mis met echt contact. Totdat ze iets voelt voor één van de klasgenoten, en ze er toch bij wil horen. Ze gaat op zoek naar Jack the Hacker, die haar wel moet kunnen helpen.
Voor de digibeten in de zaal wordt eerst een korte uitleg gegeven van de meest basale termen uit de hedendaagse Social Media. Dit wordt steeds gedaan door het karakter wat er het meest mee te maken heeft, en gaat met de nodige grappen en grollen gepaard, veelal op het projectiescherm dat later in de voorstelling als schoolbord dient. De uitleg die Eva later in het stuk krijgt is hierdoor een enkele keer dubbelop, maar dat stoort nergens. Als we dan daadwerkelijk met de musical wordt gestart zien we meteen een aantal creatieve visuele vondsten. Een bed en fiets die door mensen wordt gevormd bijvoorbeeld, of de koe die voor school nog even door Eva gekalfd wordt. De fietstocht naar school en de ontberingen erheen worden met speciale effecten uitgebeeld, waarbij het hoe van de effecten ook duidelijk zichtbaar is. Er wordt de draak gestoken met het theatrale spel in opera-achtige voorstellingen, alsmede de rol van bijfiguren in een stuk. Het leukste is echter de discussie tussen twee facebook-wachters die van Eva een wachtwoord willen weten, en haar ondertussen met vet Brabants accent belachelijk maken.
Door haar boerenachtergrond associeren we de tuinbroek van Eva (Anna Timmer) niet meteen met de geaardheid, die wel een belangrijke rol in het stuk heeft, zonder het tot item te maken. Het is tenslotte haar liefde voor @ (Debora van er Weerd) die haar prikkelt zich in de digitale wereld te storten. Speels is de manier waarop wordt omgegaan met de dubbelrol van vader en de nogal handtastelijke meester Wiki-Pedo Ja (Gerco Gommer). Meesboek (Ilona Ramaker) mag de onthutsing vertolken als blijkt dat Eva geen profieel heeft. Het linked-in trio (Arianne van Diermen, Larissa Vulperhorst en Sanne van de Velde Harsenhorst) visualiseert het altijd verbonden door altijd geschakeld te zijn. Jack the Hacker (Tamara Schilder) boezemt qua naam angst in, maar blijkt allesbehalve angstaanjagend te zijn. Voor de What’s App Buddies ( Rik van der Top en Charlotte Walthuis) is een bijrol weggelegd, maar wel één met een eigen verhaallijn. Hun overtheatrale Blauwe Vinkjes, over het al dan niet (snel) reageren op berichten is een heerlijk hoogtepunt in de voorstelling. Voor Instabram (de charismatische Luuk Haaze) en App-ie (Willemijn de Gans) zijn maar liefst twee songs weggelegd. Instabram is de man, en Fast Forward, een nummer als een zwart wit film dat eindigt met massale tapdans. Lang blijft de rol van de solistische gamer Flappy Berget (Sarah van der Pol) op de achtergrond, maar bij het slot heeft ze toch nog een wijze les voor ons.
Achter de voorstelling zitten een aantal bekende musicalmensen die zich buiten hun bekende werk begeven. Acteur William Spaaij is verantwoordelijk voor het script, en muzikaal leider Mark Kuypers, te zien als dirigent bij een aantal Stage Entertainment voorstellingen, voor de muziek. Muzikaal is het gevarieerd, en in de beweging schiet de voorstelling alle kanten uit. Zo zien we bijvoorbeeld tap en salsa. Qua dans is het prettig om te zien dat de energie die choreograaf Yannick Baetens zelf als performer altijd toonde ook op het podium is terug te zien. Na het ook op dansgebied verschrikkelijk tuttige ‘Nederland Musicalland’ is er voor hem nu een gunstigere referentie.
De plannen zijn om met deze voorstelling de scholen langs te gaan als de leerlingen in het vierde jaar zitten. De grote proef is vanochtend, als een school deze eerste versie bekijkt. Ze zien show waar de digitale grappen wel zullen scoren, de andere knipogen zullen waarschijnlijk minder worden begrepen. In ieder geval is deze Hashtag een geslaagde eerste aanzet, die zeker gezien mag worden. Natuurlijk is er voor de spelers nog groei mogelijk (ze zitten pas in het tweede jaar, en begreep ik nu goed dat er maar een week aan de dans is gewerkt?), maar ook het stuk kan hier en daar nog wel wat scherper. En als ze zich daadwerkelijk willen spiegelen aan The Book of Mormon en Avenue Q, ook wat grover en wat meer confronterend.
