Nederland mag blij zijn met zijn jeugdvoorstellingen. Gek genoeg blijven er nog veel van deze voorstellingen onder de radar, vaak juist diegene die het zien meer dan waard zijn. Zo ontdekten wij het briljante “Oma, mag ik mijn pop terug” pas toen de voorstellingenreeks nagenoeg voorbij was (de reguliere reeks dan, de voorstelling kan nog steeds worden geboekt). Het smaakte naar meer, en er gelukkig kwam er ook meer. Zo ging dit weekend “Het Bos Draaft Door” in Zwolle in première. Ook bij deze voorstelling wordt geput uit een boek van Mark Haayema, al is het in dit geval maar deels, en speelt hij zelf ook mee.
De voorstelling draait om de gelijknamige talkshow van Twan. Hij krijgt een aantal gasten, met wie hij het over liefde wil hebben. Zo is er tafelheer Wolf, een schaap, is er een zang groepje van flamingo’s en komt Sas de slak langs. Eigenlijk een dag te laat zodat Twan haar wegstuurt, maar als hij bedenkt dat oorspronkelijk iedereen lief was (inclusief dat nare kind in je klas, of die blonde meneer in Amerika), zou de oplossing zijn om terug naar de bron te gaan. Nu blijkt uit Sas’ boek dat zij haar slijmspoor terug kan volgen. Maar een mens kan dat dus niet. Als vervolgens matties Joesoef (rat) en Bolle P (pad) een lied over vriendschap brengen, raakt Twan van de kaart, en komt hij in een vreemde droom terecht, met mooie kanten (oma), rare kanten als een kat in meerdere delen, maar ook duistere, als er een enorme roofvogel verschijnt: wat griezelig voor de kleinsten, en voor de volwassenen een knap staaltje poppenbeheersing, op een totaal andere manier gebracht.
De voorstelling wordt gespeeld door Joep Onderdelinden, die presentator Twan speelt, en Mark Haayema en Aniek Stokkers, die de poppen voor hun rekening nemen, maar beginnen als publiek-opwarmers, die je ook bij echte televisieshows ziet. Hoe één ze worden met die poppen wordt al meteen duidelijk bij tafelheer Wolf het schaap. Haayema is het schaap, de kalme herkauwer die zijn tijd neemt, dankzij de mimiek zelfs als er verder nauwelijks beweging is.
De thematiek is liefde, en anders dan vorige voorstellingen, ligt er niet echt een duidelijke boodschap als ‘acceptatie van anders zijn’ dik bovenop. Impliciet komt er wel veel langs. Zo geeft het verhaaltje over mus en Koekkoek inderdaad een aardige overdenking mee. Toch is het vooral de humor die zal blijven hangen. Naast de ‘gewone’ grappen wordt er ook speels omgegaan met spreekwoorden. Als schaap begint over zijn uitjes met de familie naar Amsterdam, Rotterdam, Monnikendam en nog enige dammen zullen sommigen de grap wel voelen aankomen (al blijkt het daar niet de enige), en misschien iets verrassender is het weerbericht aan het eind van de talkshow, als een mus verslag doet van een bloedhete dag, vanaf een dak. Er volgen 2 spreekwoorden, en inderdaad is de voorstelling soms een beetje cru. Zo ook als het gaat over de dode goudvis, waar een gedeelte van de zaal om moet lachen, en een ander verdrietig tegen zijn moeder zegt: ‘ik vind dit niet grappig’.
In deze voorstelling keren een aantal poppen terug die we al in eerdere voorstellingen zagen in de theatervoorstellingen van Gnaffel, maar ze passen ook prima hier, waar ze een andere identiteit hebben. Ze zijn duidelijk herkenbaar in stijl.
“Het bos draaft door” is losjes gebaseerd op de verhalenbundel “De Ander en de Een” van Mark Haayema, na reguliere voorstellingen vast weer te koop in de foyer. Daarin kun je onder andere de avonturen van rups en slak of mus en koekoek (hier wel gewoon met 3 k’s) teruglezen.
De voorstelling toert de rest van het jaar langs diverse theaters in Nederland.
Scenefoto’s: Erik Franssen
