Een musical over probleemjongeren die mede mogelijk gemaakt is door Nationaal Fonds Kinderhulp, het kan niet anders dan dat het hier om ‘serious bussiness’ gaat. Zo’n organisatie zal haar medewerking niet verlenen aan een musical die geen recht doet aan de waarheid. Mocht je rozengeur en maneschijn verwachten? Dan ben je voor de pauze ‘Home Again’ want dan is dit niet jouw type show.
Het verhaal gaat over een zestal ontspoorde jongeren die samen in een opvanghuis wonen. Het is een zooitje ongeregeld want elke begeleider die ooit het gebouw binnen kwam is ook weer gevlucht. Nu zijn ze al maanden in afwachting van de nieuwste begeleider. Elk personage heeft zijn of haar eigen problemen. Bij de problemen van Sept komt nog een groter probleem. Zijn broer, een vermaarde drugsdealer, heeft onderdak nodig. Sept komt op het idee om Burg binnen te laten onder het voorwendsel dat hij de nieuwe begeleider is. Sommigen voelen zich daadwerkelijk beter dankzij Burg.. Voor anderen betekent dit nog meer problemen.
De show vangt aan met een achtervolgingsscène gevolgd door een solo van Joël de Tombe, die de rol van Burg speelt. Op het podium speelt een live band snoeiharde rockmuziek. De muziek blijft de hele show door lekker stevig en laat goed horen wat er gebeurd maar, de band is tevens het mankement. De muziek staat in vergelijk met de zang wel erg hard en hierdoor is het eerste nummer eigenlijk niet te verstaan. Later in het stuk blijft dit probleem zich herhalen.
Zoals gezegd, elke jongere heeft zijn of haar eigen problemen. Bij Titi, gespeeld door Desi van Doeveren, is haar probleem al vrij snel duidelijk. Keihard, maar steeds weer mooi, zingt zij over haar bestaan wat in het teken staat van het hebben van seks voor een paar tientjes. Amir Vahidi speelt Kuzun. Op het eerste gezicht lijkt hij een normale puber die weliswaar iets meer online leeft dan offline maar hij is wel de meest sociale van het stel. Amir (die we kennen uit Op Zoek Naar Joseph) steelt de show. Zijn stem is keihard, mooi zacht, bedwelmend lief of snerpend en daarnaast is ook zijn spel geloofwaardig.
Een ontzettend moeilijke rol in een musical moet de rol zijn van iemand die niet praat. Nicole Rushing speelt de zwijgende Stans. Natuurlijk zwijgt ze niet het hele stuk, ze doet zelfs iets wat nog moeilijker is. Ze zwijgt alleen in samenspel. In haar scènes waar ze met de rest van de cast op het podium staat bedient ze zich van een ijzersterke mimiek. Haar gesproken tekst is een dialoog die ze heeft met haar twee persoonlijkheden. Nicole’s spel getuigt van lef en als ze zingt klinkt het prachtig.
Aan Maickel Leijenhorst de taak om met zijn personage Borre de choreografie uit het stuk te laten zien. Choreograaf Kok-Hwa Lie heeft duidelijk gekeken naar de woeste dans van Billy Elliot als hij Borre woedend uit zijn dak laat gaan. Het dansen ziet er overtuigend uit maar doet afbreuk aan de tekst. Maickel zingt mooi, maar wat hij nu eigenlijk zingt blijft giswerk. Vlieg, het personage van Coumba van Hoven, heeft één van de dunste verhaallijnen. Er wordt gehint op een groter probleem dan alleen haar tienerzwangerschap maar nergens wordt er echt diepte aan haar personage gegeven. Coumba heeft dus ook niet de kans veel van zichzelf te laten zien.
Een ander personage dat niet echt uit de verf komt is dat van Sept, gespeeld door Guus Bok. Eigenlijk vraag je jezelf het hele stuk af wat nu eigenlijk precies Sept’s probleem is. Hij is kwaad, arrogant en egoïstisch, maar is niet elke puber dat? Vlak voor het einde mag Guus dan eindelijk alles eruit gooien wat er gaande was en dit gaat veel te snel. Anderzijds kan hij hierdoor zijn acteer-kunsten laten zien. Doordat alles ineens komt kan hij goed een compleet manisch persoon laten zien.
Een rol die apart genoemd moet worden is die van Joël de Tombe. Burg loopt tussen alle probleemgevallen door en weet zich eigenlijk met allemaal te identificeren. Joël speelt ontzettend naturel en ondanks de zwaarte van het stuk lijkt het hem allemaal makkelijk af te gaan.
Al met al is de show verwarrend. Doordat de teksten zo slecht te verstaan zijn besluipt je het gevoel dat je misschien wel een deel van het verhaal hebt gemist. De teksten die te verstaan zijn, zijn soms wel erg Nederlands. Het rijm is soms wel erg makkelijk à³f juist te ver gezocht.
Jongeren zijn duidelijk de doelgroep. Expliciete seksscènes en veel gescheld wordt niet geschuwd. Toch is dit niet hinderlijk, het hoort er duidelijk gewoon bij. Waar het stuk grotendeels voor allerlei jongeren toegankelijk gemaakt wordt, zijn er in de tweede acte verschillende Bijbelreferenties. Deze lijken een beetje uit de lucht te komen vallen.
Al met al is ‘Home Again’ een gedurfd project met een verhaal wat verteld moet worden. Aan het publiek in de zaal te merken is het goed lesmateriaal en een productie om met een woongroep te komen bekijken. Naderhand zal er genoeg om over te praten zijn geweest met deze groepen want alle mogelijke problemen passeerden deze avond de revue.
