Recensie

Iemand bang voor Woody Allen?

'Who's afraid of Woody Allen' is de nieuwste M-lab voorstelling, die voornamelijk gebaseerd is op Hannah and her Sisters.

Filmmaker Woody Allen heeft een schare trouwe fans, die al zijn films verslinden. Af en toe scoort hij ook bij een groter publiek, zoals met “Hannah and her Sisters.”Deze film en Woody Allen in het algemeen zijn de inspiratiebron voor de voorstelling “Who’s afraid of Woody Allen?”

De voorstelling is voortgekomen uit de M-lab Pitch van ongeveer een half jaar geleden. Toen was nogal vaag wat er nu bij de voorstelling hoorde, en wat op de pitch was gericht. Bij de opening zijn de acteurs namelijk nog acteurs, die denken met een repetitie bezig te zijn en geconfronteerd worden met betalend publiek. Nu blijkt alles gewoon bij de voorstelling te horen.
Het uit de rol stappen komt nog een aantal keren terug. Het meest extreme geval is als de mannelijke acteur twee actrices op tafel gooit en ze bespringt, om te kijken of er wel goed gecast is. (Het blijkt van wel.) Rein Hofman vertolkt Woody Allen en geeft zelf aan dit niet zo goed te doen. Het is een soort onzekerheid die ook weer bij de uitstraling van de acteur hoort, die in het verhaal een onvruchtbare hypochonder speelt. Zijn rol is kleiner dan je zou vermoeden bij een titel als deze. Het is toch vooral het verhaal van de drie zussen (Jolanda van den Berg, Janna Fassaert en Sytske van der Ster). De oudste is getrouwd met de man, waarmee de jongste een verhouding krijgt (Ad Knippels). En de middelste, die is vooral een onzekere coke-snuifster met dure toekomstplannen. Een gastrol is weggelegd voor Theo Nijland als de eerste minnaar van de jongste dochter, een erudiete en kunstzinnige man. Gastrol omdat hij bij het eindapplaus er niet meer is: hij had nog een schnabbel in het Bim-huis.
Er is geen duidelijk doorlopend verhaal. Er zijn situatischetsen, en hier en daar een flash-back. Dit, en het feit dat hier duidelijk acteurs rollen aan het spelen zijn, maakt dat je je niet kan vereenzelvigen met de karakters. Meeleven doe je niet, enkel aanschouwen.

De liedjes in het stuk zijn vooral bestaande jazz-liedjes (nachtclubstijl), die in het Engels worden gezongen, met thema’s die wel in de voorstelling passen. Toch heeft de voorstelling geen Amerikaanse setting gekregen; we zijn echt in Nederland. Zo komt er bijvoorbeeld een zanger voorbij die 51e is geworden bij The Voice, en in het Nederlands wil zingen.

Mijn kennis van Woody Allen is onvoldoende om te beoordelen of deze voorstelling nu typisch Woody Allen is. Natuurlijk, hij komt er in voor, en het verhaal is duidelijk gebaseerd op zijn werk, maar de bizarre absurditeiten en het van de hak op de tak springen, de soms vrij bizarre uitstapjes uit het verhaal. 
Dit is duidelijk niet een voorstelling voor het grote publiek. Je moet het regelmatig uit het script stappen en het fragmentarisch vertellen met flashbacks kunnen waarderen, net als de vreemde overacting-stijl die de spelers gebruiken. Geestig is het op sommige momenten zeker. En apart is het in ieder geval. Omdat door deze stijl er eigenlijk niet echt een verhaal wordt verteld, blijft het ook wel een beetje wringen. Het is een soort tussendoortje waarvan je je afvraagt, is de smaak de calorieën wel waard. En dat oordeel is voor iedereen anders.

23 March 2012
Reguliere voorstelling
Amsterdam
M-lab
http://www.m-lab.nl
ad knippels, woody allen, who's afraid of woody allen, m-lab, recensie, theo nijland, Jolanda van den Berg, Janna Fassaert , Sytske van der Ster

Over de auteur

Jeroen schreef dit artikel voor jou

Jeroen

Jeroen is sinds 2005 redacteur van Musicalworld. Hoewel Jeroen al jong in aanraking kwam met theater, is zijn passie voor musical pas deze eeuw tot volle bloei gekomen. Hij was zeer onder de indruk van de eerste voorstelling van Cats, en de Nederlandse versie van Oliver uit 1999, op basis van de film al een van zijn favorieten, was de eerste voorstelling die hij meermaals zag. Toch waren deze bezoeken eerder sporadisch dan frequent. Sinds hij redacteur is van Musicalworld bezoekt hij meer dan 100 voorstellingen per jaar. Jeroen is de Musicalworld-specialist op het gebied van familievoorstellingen en kindervoorstellingen. Hij is tevens de correspondent voor Vlaanderen. Ook in Duitsland en Engeland (Londen) is hij regelmatig te vinden. Hij doet ook verslag van amateurvoorstellingen die voor neutrale toeschouwers de moeite waard zijn. Tot zijn favoriete musicals behoren naast Oliver! meer musicals met kinderen in de hoofdrol. "Billy Elliot" is zijn all-time favorite, maar daarnaast moeten zeker "Whistle down the Wind", "Matilda" en "The Secret Garden" worden genoemd. Daarnaast zijn Chicago, Come from Away, Spamalot en Soho Cinders voorstelling met een ongelofelijke aantrekkingskracht. Hoogtepunten in het jukebox-genre: Our House, Ich war noch niemals in New York en Ich Will Spass? (en voorganger Doe Maar). Favoriete Nederlandse producties zijn: Ganesha (een Perfecte God), Lelies, Wat zien ik? en Kuifje. Naast het bezoeken van musicals is hij een frequent bezoeker van attractieparken. Favoriete park in Europa is Europa Park (met een uitgebreid entertainment programma). Naast deze tijdverslindende hobby is Jeroen ook nog werkzaam in de ICT.

Meer van Jeroen

Meer artikelen van Jeroen

Delen