In de musical staat Hannah centraal. Zij woont in een flat en is een enorme poezenliefhebber. Ze heeft niet alleen een vlog over katten en kattenspeeltjes, ook de katten uit de buurt komen bij haar over de vloer. Er is nog geen man in haar leven, wat zowel haar vriendenkring als haar moeder zorgen baart. Verder heeft ze een weinig bevredigende baan op de telefonische helpdesk van een grasmaaierleverancier. Verder is er nog de voorzitster van de vereniging van eigenaren, die op grond van een oude regel alle huisdieren uit de flat wil bannen. Genoeg problemen dus, al lijkt een oplossing voor één van de problemen voor de hand te liggen: de aantrekkelijke buurman, die ook een over zijn vrijgezelle status zeurende moeder heeft. Zoals bij een romcom gebruikelijk zullen we tot het einde moeten wachten om te zien of die inschatting de juiste is. Of is het misschien toch de pakketbezorger, die rechtstreeks uit Legally Blonde deze musical ingestapt lijkt te zijn. Net als haar wat volkse vriendin overigens.
Inspiratiebronnen voor verhaal of karakters liggen voor de hand. De romantische komedie-situatie is een bekende; de katten doen aan Minoes denken. De bazige, dieren hatende vve-voorzitster heeft Cruella de Ville trekjes (101 Dalmatiërs) , en zoals gezegd lijken twee andere karakters rechtstreeks uit Legally Blonde binnengelopen. Dit is vooral grappig, en allesbehalve storend .
De cast speelt hun rollen goed. Dat geldt voor de mensfiguren, veelal duidelijke stereotype karakters die goed in hun rol blijven, maar zeker ook voor de beesten. Favoriet daarbij zal ongetwijfeld de minst snuggere van het kattengilde zijn, dankzij een ontwapenend stukje enthousiasme. Verder is het bijvoorbeeld leuk om te zien om een kat met speler en al een rol op de rug te zien maken. Uitermate grappig zijn daarbij de conversaties tussen mens en dier. Bij de honden begrijpen mens en dier elkaar, en horen we ze over dat ze meestal toch aan hetzelfde onderwerp denken, terwijl een gesprek tussen mens en kat, vanuit het beest toch vooral om één ding gaat: te eten krijgen.
Het decor oogt goed, en zit geraffineerd in elkaar. Een aantal hoge decorstukken beelden met een draai van een kwartslag, en een herpositionering de belangrijkste plaatsen van handeling uit. Vooral dat verplaatsen kost soms nog wat tijd, maar dit wordt goed opgevangen met de twee enorme telefoonschermen die links en rechts van het podium staan. Hierop worden soms fragmenten van Hannah’s blog getoond, en soms kattenfilmpjes, en ze worden tevens gebruikt als er via de telefoon wordt geconverseerd, vooral met de moeders, die we verder niet te zien krijgen.
De muziek raakt vrijwel alle genres van de popmuziek, en de meeste nummers lijken dan ook wel een beetje op songs die je kent, maar zijn vervolgens toch wat anders (met uitzondering van het Bon Jovi-nummer dat Hannah meezingt). Hoewel het zich in 2017 afspeelt, wordt de hedendaagse Topnotch-troep gelukkig wel overgeslagen. Maar wel soul, rap en pop, en niet te vergeten de aanstekelijke ska/reggae die de katten vergezelt.
Het zelf schrijven van een musical is bewonderingswaardig, maar ook een behoorlijk risico. De meeste bestaande titels in het amateurcircuit hebben zich al bewezen, maar daardoor bijvoorbeeld qua rollen in beton gegoten. Bij “Ik miauw van jou” is het script duidelijk de zwakste schakel. Het verzuimt in het begin een duidelijk beeld te zetten van het hoofdpersonage en haar belangrijkste issue. In plaats daarvan is er een opening met de weinig relevante werkomgeving van Hannah, gevolgd door een caféscene met veel karakters, waarbij onduidelijk is wie er wat zingt. En juist de belangrijkste verhaallijnen worden niet echt logisch opgebouwd en afgehandeld. In de tweeënhalf uur dat de voorstelling inclusief pauze duurt wordt veel in herhaling gevallen (de dubbelzinnigheid van het vloggen over je poes wordt bijvoorbeeld flink uitgemolken), en kent het veel scènewisselingen die lang niet altijd nodig zijn. Het is begrijpelijk dat je in een amateurstuk lekker veel rollen wil hebben, om zo ook veel mensen de kans te geven te stralen, maar hier zitten er een aantal in die het verhaal niet verder helpen. Om van de voorstelling te kunnen genieten moet je dus vooral de losse scènes op zich beschouwen, die volop, deels platte, humor hebben en soms ook flink over the top zijn, en wat geduld hebben als er weer een kattenfilmpje te zien is om een decorwissel op te vangen, en niet te veel moeite hebben met herhaling. Dan is er volop te genieten van de spelers, die hun rol met volle overtuiging spelen, en de prachtige beesten, die zowel op de voorgrond als op de achtergrond de aandacht meteen naar zich toetrekken.
Ik Miauw Van Jou is nog op 22 en 23 september te zien in de Nieuwe Nobelaer in Etten-Leur
Scènefoto’s: Max Mini
