Jan Jans en de Kinderen gaat over de oerhollandse familie Tromp. Voor de buitenkant een ideaal gezinnetje, maar er is wel degelijk iets mis. Ze houden de schijn op, maar een voor een dromen ze van een ander huis, een andere baan, een ander leven…
De oplossing denken ze te vinden in Drenthe want het gras is toch altijd groener aan de andere kant van het land….of niet???
Ondanks dat er een groot aantal personages voorbij komen, bestaat de cast maar uit 6 personen.
De rol van Jan wordt gespeeld door Wil van der Meer. Een, naar zijn eigen zeggen, enorm saaie en burgelijke vent. Wil zet de rol erg komisch neer, je gaat bijna medelijden krijgen vanwege het feit dat zijn dochters kompleet over hem heenlopen en dat zijn vrouw hem eigenlijk maar een slappe zak vindt. Hoogtepunt van zijn rol moet haast wel de YMCA scene zijn waar Jan kompleet in het leer een dansje oefent voor een collega die met pensioen gaat.
In de rol van Jans zien we Plien van Bennekom. Jans is een gefrustreerde huisvrouw die enorm ontevreden is over haar leven en een uitvlucht zoekt in haar dagelijkse soaps. Ook is ze geobsedeerd over haar leeftijd en uiterlijk. Ze doet er dan ook alles aan om jong en slank te blijven. Plien zet een heerlijk dwangmatige en hyperactieve Jans neer. Daarnaast speelt ze ook de rol van de Siamese kat Loedertje. Volgens de Rode Kater de mooiste poes van het dak, volgens Lotje de teckel de sloerie uit de buurt.
Kim van Zeben speelt te rol van de vroegwijze Catootje. Je zou bijna vergeten dat Kim een volwassen vrouw is. Ze zet Catootje erg goed neer, kompleet met kinderstemmetje en lijfspreuk ‘Ik ben hier te jong voor’. Haar sketches met Jeroentje zorgen voor veel hilariteit. Vooral de scene dat Jeroentje en Catootje filosoferen over wat de toekomst hen zal brengen is erg komisch. Jeroentje’s carriëre plan gaat van huisman naar computernerd naar reggeaster naar drugsverslaafd en Catootje ziet zichzelf wel als hoofd van een opvanghuis voor zielige dieren (voor dyslectische koeien of manke olifanten), als fotomodel of als minister. Dat blijkt dat kinderen erg hard naar elkaar kunnen zijn, komt ook in deze scene goed naar boven. Jeroentje wordt computernerd want Catootje vindt hem lelijk en aangezien alle computernerds lelijk zijn, is dat de enige optie voor Jeroentje. En Catootje kan haar carriëre als fotomodel wel vergeten want Jeroentje zegt glashard dat ze te dik is.
De rol van Karlijn wordt gespeeld door Anne van Veen. Voor haar is deze productie een stageplaats voor het laatste jaar aan de Amsterdamse Toneelschool en Kleinkunst academie. Anne speelt een op en top puber, gaat heerlijk tegen de draad in en drijft met haar vele verschillende vriendjes haar ouders, en dan met name haar vader, tot wanhoop. Een klein aandachtspuntje voor Anne is wellicht haar zang, deze is niet altijd even sterk, maar zeker ook niet storend.
Petje af voor Alex Klaasen. Volgens mij is er nog nooit iemand geweest met zoveel rollen en snelverkledingen in een voorstelling. Hij speelt niet alleen de rol van Jeroentje, maar ook alle vriendjes van Karlijn (en dat zijn er nogal wat), de nieuwe buurman die het op Jans gemunt heeft, Lotje de teckel die denkt dat hij Napoleon is, Opa Tromp en een personage uit de soap van Jans die tot leven komt. Vaak hebben de rollen maar een paar zinnen en moet hij dus snel van het ene personage overschakelen naar het andere, iets wat hem makkelijk afgaat. De rol van Jeroentje zet hij wat mij betreft het leukste neer, lekker brutaal en nonchalant. Natuurlijk kompleet met de uitdrukkingen ‘Hoi Piepeloi’ en ‘Poep aan je schoen’.
De rode draad van de voorstelling is de Rode Kater, gespeeld door Niek Barendsen. Ondanks dat hij in een kattenpak op het podium staat komt hij naar mijn gevoel niet altijd over als kat, maar dat is niet erg. Zijn rol is het vertellen van het verhaal en dat doet hij met een komische noot. Ook geeft hij veel achtergrond informatie over de rest van de gezinsleden en over bepaalde situaties die zich voordoen. Leuk detail is dat als hij aan het woord is, de rest even stil staat, wat een ‘freeze frame’ effect geeft. Typerend voor de rol is de frustratie die de kater heeft over het feit dat hij ‘geholpen’ is. Het maakt niet uit wat voor verhaal hij verteld, zijn eigen frustraties moeten ook elke keer weer aan bod komen.
Jan Jans en de Kinderen is wat mij betreft niet per definitie een ‘kindervoorstelling’. Kinderen zullen het zeker heel leuk vinden, maar ook voor de wat ouderen is het een hele leuke voorstelling. Allereerst is er natuurlijk de herkenbaarheid van de strip. Deze bestaat nu 35 jaar en is in menig huishouden gelezen waardoor je het gevoel hebt dat je de personages heel goed kent. Maar ook al ken je de strip niet dan kun je je toch wel identificeren met de verschillende typetjes aangezien ze heel uitgesproken neergezet worden. Wat leuk is voor de wat oudere generatie is het feit dat er heel veel herkenbare dingen de revue passeren; opgroeiende kinderen en dan met name de problemen rondom de pubertijd, onvrede over je baan, je leven, je relatie etc.
Wil je een leuke avond uit voor relatief weinig geld (vergeleken bij de grote producties) en hou je van cabaret-achtige voorstellingen, dan is Jan Jans en de Kinderen echt een aanrader. Deze show is nog tot eind maart in verschillende theaters in Nederland te zien. Voor meer informatie en de speellijst kijk op www.janjansdekomedie.nl
