Meer dan veertig jaar. Nederland heeft zo lang moeten wachten op de herrijzenis van Jezus. Nou ja, die van Ted Neeley dan. Steve Balsamo, Ian Gillan, zij waren uitstekende Jezussen in de theaterversie, maar de real deal is toch echt Ted Neeley, de kleine Jezus in de grote verfilming van Jesus Christ Superstar.
Musicalworld.TV’s interview met Ted Neeley:
Beelden van het slotapplaus van de première:
Dat deze musical — indertijd nog een ‘rockopera’ — van Andrew Lloyd Webber en Tim Rice na al die jaren nog steeds populair is, is een prestatie op zich. Maar dat Ted Neeley de rol van Jezus nog steeds live in volle theaters speelt, is een waar wonder.
Toen werd aangekondigd dat Ted Neeley deze kerstvakantie eindelijk in ons land zou uitvoeren, waren de eerste reacties nogal cynisch. Op social media riep een flink aantal criticasters dat het helemaal niets zou worden. ‘Een man van 70 is vast niet om aan te horen.’ Maar naarmate de premièredatum dichter bij kwam, raakten steeds meer voorstellingen uitverkocht. Gàªnant of niet, Ted Neeley live zien was voor velen toch te aanlokkelijk om voorbij te laten gaan.
Afgelopen dinsdag was de première eindelijk daar in Den Haag. En terwijl de zaal volliep, was de grote vraag ‘kan hij het nog?’. Toen de show begon en tijdens de opening Ted Neeley in zijn bekende witte jurk het podium op gelift werd, klonk eerst een enthousiast applaus, dat echter snel verstilde. Hoorbaar was ieders ingehouden adem, want weldra zou de song What’s The Buzz ingezet worden, waarin Neeley voor het eerst zijn stem zou laten horen. Helaas bleek Neeleys microfoon defect en klonk zijn eerste zangstrofe ‘Why should you want to know’ bijna in morse. Blinde paniek bij de techniek, maar ondanks het hoorbare gerommel zetten de problemen zich zelfs voort met het volgende Everything’s alright. Ted Neeley raakte er zo te horen ook danig in de war van en kon met de grootste moeite maat houden. De galmende morse werd zo erg, dat je hoopte dat Giel Beelen ook dit optreden voor ieders bestwil zou onderbreken.
De verlossing kwam pas tijdens Jezus’ intocht in Jeruzalem (Hosanna), toen Neeleys stemgeluid helder te horen was. En de cynici bleken ongelijk te hebben. Natuurlijk, Neeley heeft minder adem en zijn middenregister klinkt wat aarzelend. Maar laag en hoog waren prima in orde. Acteren, ach ja, de acteerprestaties in de film — vooral die prachtige intense interactie tussen Carl Anderson (Judas) en Ted Neeley — moeten we maar in onze herinneringen koesteren.
Regisseur Matteo Romeo Piparo koos voor deze nieuwe productie voor een wat statige — lees statische — mise-en-scène. En dat moeten we letterlijk nemen: voldoende emotie in de zang maar verder veel staan. Die regiekeuze bezorgde vooral tijdens de eerste song een teleurstelling. Heaven on their minds, Judas’ openingssong, die van alle musicals het meest inslaat als een bom, klonk met de ogen dicht uitstekend, maar op het podium zagen we ene Feysal Bonciani die zich plichtmatig van de ene sticker op het podium naar de andere bewoog. Van een verhit treffen tussen de twee gezworen ex-vrienden zoals we ons de verfilming graag herinneren, was niet veel over.
Gelukkig waren er ook fijne uitzonderingen in de cast. Simona Distefano viel naast haar grote gelijkenis met Alanis Morissette op door haar helder stemgeluid. Emiliano Gepetti had als Pontius Pilatus slechts een handvol momenten — waaronder Pilate’s Dream -, maar wist ze allemaal te benutten met zijn diep doorvoelde zang. Voor de rest overheerste Piparo’s visie niet echt. Het decor bevatte de bekende steigers, die links bezet waren door strijkers en blazers van het orkest en rechts dienden als achterkamertje voor het gekonkel van de hogepriesters. Er was wat videoprojectie, maar niet overdadig. Tijdens het instrumentale gedeelte van Gethsemane zagen we alleen een snelle collage van foto’s met hard geweld. Beginnend met de nazigruwelen tot aan die van IS.
Over Gethsemane gesproken. Dat was toch het moment waarvoor iedereen eigenlijk gekomen was. Jezus’ dramatische smeekbede tot zijn vader is een huzarenstuk waarop menig musicalster-wanna-be zijn tanden stukgebeten heeft. Zou de oude meester vanavond ook ten onder gaan? Absoluut niet. De door velen gelauwerde interpretatie van Steve Balsamo is zeker de meest atletische, die van Ted Neeley op zijn 72ste is de meest emotionele. Natuurlijk, Neeleys leeftijd helpt gratis en voor niets een beetje mee om dat gesloopte en getergde aan het lied mee te geven. Maar verder weet Neeley Jezus’ gekwelde en wanhopige smeekbede met ongeëvenaarde kracht naar buiten te persen, alsof de Vesuvius opnieuw tot uitbarsting aan het komen was om alle aanwezige 2000 toeschouwers zonder genade te verzwelgen. Dat het publiek nog midden in de song al juichend ging staan, verraste niet. Het ging ons allang niet meer om de zoveelste uitvoering van een van de beste musicals uit de geschiedenis, de avond werd een ode aan overleven, aan volhouden en aan onverzettelijke moed om alle voortijdige kritiek ten spijt de uitdaing van het moeilijkste musicallied aller tijden aan te gaan. Een ode aan Ted Neeley.
Binnenkort Musicalworlds interview met Ted Neeley, vlak voor de premièrevoorstelling.
