Als het doek opgaat zien we een witte kinderdoodskist met daarin Micky, de zoon van hoofdpersoon Boudewijn. Het is twee tellen schokkend om te zien hoe het jongetje opstaat uit zijn kist en genadeloos luchtgitaar begint te spelen. Maar dan denk je: dit wordt een heel interessante voorstelling….
De Kleine Blonde Dood is gebaseerd op het gelijknamige boek van Boudewijn Büch. Lang was de gedachte dat Büch een autobiografisch verhaal schreef, maar na zijn dood bleek al snel dat Büch zich behoorlijke vrijheden had gepermitteerd en hij bijvoorbeeld nooit een zoon had verloren. Het boek was echter een groot succes en werd verfilmd door Jean van der Velde. Nu heeft Albert Verlinde er een nieuwe Nederlandse musical van gemaakt die op alle fronten geslaagd is.
De show doet in de verte denken aan Next to Normal. Niet de lievige versie die Stage Entertainment er twee jaar geleden van maakte, maar meer de rauwe rockversie van Broadway. Ook hier knalt rockmuziek de boxen uit en wordt het drama lang op afstand gehouden. Ad van Dijk schreef een interessante score met een lekker randje die nergens doet denken aan zijn eerdere werk als Cyrano of Joe. Hij boort hier een nieuw spannend muzikaal idioom aan dat geheel in dienst staat van het verhaal. Scriptschrijver Dick van den Heuvel heeft ervoor gekozen het publiek aan het werk te zetten. De hele voorstelling wordt er heen en weer gesprongen in de tijd, wisselt het vertelperspectief constant en moeten we zelf bedenken waar we in het verhaal zitten en wat “echt’ is en wat in het hoofd van Boudewijn zit. Hierdoor blijft de voorstelling spannend en opwindend, ook door de beelden die regisseur Pieter de Baan erbij bedacht. Hij zorgt ervoor dat je als publiek continue betrokken blijft bij het verhaal en niet kan ontsnappen. De toon die hij de voorstelling gaf is misschien wel het sterkste element.
De Kleine Blonde Dood heeft een cast van vijf acteurs die allemaal fantastische prestaties leveren. William Spaaij was nog nooit zo goed als hier. Als Boudewijn heeft hij ongelooflijk veel te spelen, van de angstige zoon tot de bravoure van een jonge vader. Hij doet dat met een heerlijke losheid en durft de grenzen op te zoeken. Zijn stem past wonderwel bij de rock die van Dijk hem te zingen geeft en zijn prijsnummer “Ik Leef” is het onbetwiste hoogtepunt van de avond. Marjolein Teepen speelt de alcoholistische Mieke, de moeder van zoon Stijn. Haar formidabele stem hebben we al vaker horen schallen natuurlijk, maar als Mieke laat ze vooral zien dat ze enorm gegroeid is als actrice. Ze speelt een wanhopige, egocentrische en nare vrouw en doet dat overtuigend. Haar grote solo “Verdommenis” is een uitgelezen kans om haar formidabele belt stem te laten horen, al had een breekbare ballade misschien meer in de lijn van een musical geweest. Maar de Kleine Blonde Dood kiest vaker voor het tegenovergestelde van wat je zou verwachten. Dat maakt het nou juist zo goed.
Frans van Deursen speelt de vader van Boudewijn. Het is een beschadigde Duitse man die maar niet los kan komen van de nachtmerries van de Tweede Wereld Oorlog. Feest en vrolijkheid zijn taboe in huize Büch. Het enige wat hem raakt is zijn vlinderverzameling. Hij bewaart zijn schatten in een mooie doos en geeft ze daarmee het eeuwige leven. Die vlinders zijn het symbool van de voorstelling en komen terug in het decor van Niek Kortekaas, alsof het hele stuk een eerbetoon is aan een te kort leven. Van Deursen zegt de vreselijkste dingen, maar doet dat met een ijzige kalmte, waardoor de boodschap nog harder aankomt: “Ik heb alleen maar ellende uit die kut van je moeder zien komen”. Adembenemend.
Margreet Boersbroek speelt Fleur, de beste vriendin van Boudewijn die hem uiteindelijk bijstaat als arts bij de ziekte van zijn zoon. Ze is fantastisch als halfdronken geil meisje tijdens Boudewijns studententijd, maar weet later diep te ontroeren in de laatste momenten uit het leven van Micky. Tijdens de première werd Micky gespeeld door Stijn van der Plas en het grootste applaus van de avond was geheel verdiend voor hem. We zijn in Nederland nog wel eens jaloers op de kindacteurs uit Engeland of Amerika, maar Stijn bewijst maar weer dat dit nergens voor nodig is. Hij WAS Micky, bijna drie uur lang en veroverde de harten van het publiek.
De Kleine Blonde Dood houdt het sentiment lang op afstand, maar uiteindelijk slaat de voorstelling genadeloos toe en is er geen houden meer aan. De dood van een kind blijft een schokkend gegeven. Maar als Spaaij zijn laatste breekbare woorden zingt en het licht uitgaat, kun je niet anders dan concluderen dat je een waanzinnig mooie, ontroerende en onvergetelijke voorstelling hebt meegemaakt. Hulde!
De Dailymotion-versie van deze reportage:
