In Nederland en België is de musical Rent! weer regelmatig te zien. Deze wordt beschouwd als ‘nog steeds actueel’, terwijl er toch stukken zijn die muzikaal in hetzelfde straatje liggen en een stuk actueler zijn. Eén daarvan in Bare, en gelukkig is deze weer eens te zien. Ditmaal in Brugge, gebracht door het sterke gezelschap Koté Koer. Dat deze Nederlander de buitenwijken en randgemeentes van Brugge inmiddels beter kent dan van de doorsnee Nederlandse stad is mede aan dit gezelschap te danken. Ditmaal wordt er gespeeld in Zaal Daverlo, een multifunctioneel centrum, met een vlakke vloer zaal.
Bare is een stuk met een gay thema. In musicals zijn er eigenlijk maar twee types gays: de uitbundige relnicht, die moet zorgen voor wat comic relief, en daardoor blijft steken in een karikatuur of de jongen die ermee worstelt. (Een van de uitzonderingen is Soho Cinders, dat enige jaren geleden ook door dit gezelschap werd opgevoerd.) In Bare gaat het duidelijk om de tweede categorie.
Op de vloer van de zaal staat een muur van vierkante delen, waarvan sommige opgelicht kunnen worden. Er zijn verschillende soorten van redelijk hard tl-licht tot een zachtere bloemvormige verlichting om verschillende soorten ambiance te creëren. Meest indrukwekkend is het verlichte kruis, dat binnen deze muur licht wordt gekanteld. Een fraai decor, dat de uitstekende prestatie van de spelers weet te versterken.
Bare speelt zich namelijk af op een katholieke kostschool, waar de homoseksuele Peter een verhouding heeft met Jason. Peter’s moeder weet al lang hoe hij in elkaar steekt, maar wenst dat volledig te negeren. Jason’s ouders en omgeving weten ook van niets. Op dezelfde kostschool zit ook Jason’s zus Nadia, een meisje met een maatje meer, die haar kamer deelt met de populaire Ivy. Het is als water en vuur tussen die twee. Matt is stapel op Ivy, maar hij lijkt zo’n beetje de enige die zij niet ziet zitten. Peter zit met het geheime van zijn relatie met Jason in zijn maag, en wil het aan zijn moeder vertellen, wat Peter niet wil. Hij is als de dood dat zijn ouders er achter komen, en hem laten opnemen of onterven. Dat dit kruitvat van gevoelens en drugs een keer moet ontploffen wordt al snel duidelijk.
Het verhaal van Bare is pittig. Het stoeien met seksualiteit en emoties is natuurlijk onderdeel van de puberteit, maar de veroordeling van de liefde tussen twee mensen is iets wat niet meer actueel zou moeten zijn. Naast dat het op zich gewoon een prachtige voorstelling is, valt het te hopen dat deze, al is het maar bij één iemand, de ogen opent.
Bare heeft een cast van bekende en nieuwe gezichten. Peter, de hoofdrol, wordt geweldig gespeeld door Brent Coppers. Binnen een minuut heb je hem al in je hart gesloten, en leef je volledig mee met zijn gevoelens. De tragiek van zijn rol klinkt door in zijn zang, wat het geheel nog sterker maakt. Tegenspeler Bram Verbeke, Jason, zingt zijn partijen ook fantastisch, wat het jammer maakt dat amateurgezelschappen niet gewoon een castalbum uitbrengen. Elise Vanheertum als Nadia weet zich wel raad met de valse opmerkingen in de richting van Ivy, en Anne-Sofie Metselaar staat vocaal haar mannetje. De continue spanning tussen de twee is zorgt regelmatig voor een lach, al is de serieuze ondertoon nooit verdwenen. Een rol als Ivy heeft, toch een sletterig type, verliest makkelijk de sympathie, maar als zij in de problemen komt, blijkt dit door de vertolking toch niet het geval. Dat geldt evenmin voor Matt (Robin Vandekinderen), die uiteindelijk voor een fataal vlammetje zorgt. Ook hem kun je wel begrijpen.
Geheel conform de bedoelingen van het stuk valt de sympathie niet ten deel aan de volwassenen, de priester (Dennis D’Ooghe) en moeder van Peter(Liesje Bouwen), al vertegenwoordigen zij een gedachtegoed dat helaas nog te veel bestaat. Alleen zuster Chantelle (Phebe Vanderstraeten) blijkt meer bij de tijd en niet alleen vanwege de kledingkeuze: voor een zuster zie je wel heel veel van haar benen. Als regisseuse van het toneelstuk Romeo & Julia mag ze dan een vrouw zijn met haar op haar tanden; ze heeft wel oog voor waar Peter mee zit. Ze levert een buitengewoon swingende performance af met “God maakt echt geen brol”, een van de vele hoogtepunten in de show, waarover eigenlijk niets negatiefs te melden valt. Nu ja, eentje dan. Sommige scènewisselingen met black-out duren net even wat te lang.
Met Bare toont Koté Koer opnieuw aan tot de top van de Vlaamse amateurmusicalwereld te behoren. Andermaal zien we een hoofdrolspeler die we, in navolging van eerdere opvallend sterke spelers binnen dit gezelschap, graag een professionele musicalopleiding zien volgen en daarna natuurlijk carrière zien maken. De voorstelling is alleen komend weekend nog driemaal te zien in Brugge (Daverlo). Wie zich enigszins betrokken voelt bij het onderwerp, beleeft een boeiende, mooie, maar ook intense avond.
