Het was waarschijnlijk de verrassing van 2011, de Vlaamse musical Lelies. Een werkelijk schitterende kleine productie die dat jaar ook het vaakst werd genomineerd voor de Musicalworld Awards. En de grote winnaar van de Vlaamse musicalprijzen. De musical kende een relatief korte speelperiode, en toen de musical voor dit seizoen opnieuw werd aangekondigd, ook met een Nederlandse tour, leek dat niet meer dan volkomen terecht. Die Nederlandse tour is uiteindelijk niet doorgegaan (al zijn er wel een aantal voorstellingen in het M-lab), maar Vlaanderen staat opnieuw een prachtig stuk theater te wachten. Opnieuw is het aantal voorstellingen beperkt, dus alert zijn is het devies.
Lelies 2015 kent vrijwel dezelfde cast als de versie van 2011. Natuurlijk zijn de spelers allemaal rijper geworden, wat vooral bij de jongere acteurs ook betekent dat ze een stukje meer ervaring meebrengen. Tevens is er een nieuw nummer geschreven voor de show, en zijn er her en der kleine aanpassingen gedaan. Of de show er beter door is geworden is twijfelachtig, maar slechter is de voorstelling nu zeker niet. Het blijft een klein meesterwerk, die je soms op het puntje van je stoel laat zitten, en soms ook laat afvragen of je wel wilt zien wat er gebeurt.
Lelies is gebaseerd op een Canadees stuk, en speelt zich dan ook af in Canada. Een bisschop, Jean Bilodeau (Door van Boeckel, wordt gevraagd om de laatste biecht af te nemen van een gevangene. Wat hij op dat moment niet weet is dat ze elkaar kennen. Hij en deze man die 40 jaar vastzit delen een belangrijk stuk verleden. En zo raakt hij in de macht van zijn jeugdvriend Simon Doucet (Hans Peter Janssens). Hij confronteert Bilodeau met wat er vier decennia geleden (1912) gebeurde door het laten opvoeren van een toneelstuk door een aantal medegevangenen. Uiteraard allemaal mannen, die dus ook vrouwen in het verhaal spelen. En zo zien we de jonge Doucet (Timo Descamps heel intiem omgaan met Villier de Tilly (Matthew Michel), dit tot ongenoegen van de jonge Jean Bilodeau ({b]Leendert de Vis). Hij ziet de relatie als iets zondigs, en ziet zijn plan om samen met Doucet naar het seminarie te gaan in rook opgaan. Simon en Villier oefen voor een schooltoneelstuk met een voor die tijd wel heel experimentele invalshoek, waardoor het nogal een homo-erotische lading krijgt. Niet echt iets voor het conservatieve dorp waar ze leven. De enige die er wel enthousiast over is is de gravin de Tilly(Ara Halici). Zij is een vrouw die in een droomwereld leeft: haar man is er vandoor, en ze leeft in een schuur, maar zij verwacht zijn terugkeer, en doet alsof ze leeft in een droomhuis, met uitzicht op de Mediterranee, wat niet meer is dan een plas. Als zij tijdens een repetitie een zoen ziet tussen Doucet en Bilodeau, en hier heel enthousiast over vertelt in het bijzijn van de vader van Simon één van de rollen van Sébastien De Smet zijn de rapen gaat. Hij krijgt een pak ransel, en de twijfel bij Simon over zijn relatie met Villier is gezaaid. Dat wordt verergerd als met een luchtballon de jonge dame de Rozier (Ivo Chundro) ten tonele verschijnt, die Simon om haar vinger lijkt te wikkelen.
De voorstelling begint met een aantal voorschotjes op wat er in het verhaal komen gaat. Er is sprake van een moord. Het hoe blijft echter tot het einde van de voorstelling onzeker, en de weg ernaartoe is bijzonder boeiend. De karakters weten je te grijpen, van de jonge geliefden tot de arme gravin die de waarheid niet onder ogen ziet, en leeft in haar droom. Het toneelstuk van de gevangenen is de kern van het stuk, maar de onderbrekingen van de bisschop en de Doucet van nu zijn prachtig geacteerd. Net als hoe ze reageren op wat er op dat moment wordt gespeeld.
Visueel is het simpel (wat kun je verwachten in een gevangenis) en effectief. De personages brengen genoeg humor met zich mee ter ontspanning, wat de cruciale momenten alleen maar nog beklemmender maakt. De afranseling van de jonge Simon grijpt je bijvoorbeeld naar de keel, mede dankzij het licht en de geluidseffecten. De cast (naast eerdergenoemde acteurs nog bestaand uit Laurenz Hoorelbeke en Floris Devooght) speelt de sterren van de hemel. De muziek van Sam Verhoeven past goed bij de voorstelling, en wordt prachtig uitgevoerd door het ensemble onder leiding van arrangeur Pol Vanfleteren. Met zijn allen zorgen zij voor dit intense indrukwekkende avondje uit.
Eigenlijk is er maar zwak punt: de voorstelling heeft een pauze terwijl je als publiek helemaal in het verhaal zit. Je wilt weten hoe het verder gaat, en denkt niet aan een toiletbezoek of een drankje. Het is het offer dat je als publiek maar met brengen. De aangename stilte tijdens de voorstelling wordt dan ook afgesloten met een overdonderend en terecht applaus
