Anne-Marie van den Aarsen brengt het er het beste van af als het domme wicht Cecile. De na�viteit van haar personage weet ze overtuigend neer te zetten. Jacqueline Aronson (Chicago) is de tweede gastactrice in de cast en speelt met verve de verbitterde moeder van Cecile, die andere vrouwen probeert te behoeden tegen Valmont. Verder doen Dennis Radelaar (volgend seizoen te zien in Wat Zien Ik?!) als muziekleraar Danceny, Danny Houtkoper als knecht Laclos en Irene Borst als de gekwelde Tourvel het verdienstelijk. Christiaan Nannen wist mij niet geheel te overtuigen als de duivelse Casanova. Er was niet echt sprake van seksuele spanning tussen hem en de vrouwelijke personages en ook de verandering van zijn personage o.i.v. de liefde werd niet echt duidelijk (maar dat kan ook aan het script liggen). Dat Nannen talent heeft is echter wel duidelijk en hij zal ongetwijfeld floreren in een geschiktere rol. Volgend seizoen is hij in My Fair Lady te zien. Momenteel is Anouk van Nes de stralende ster van deze voorstelling. Als een valse zwarte kat beweegt ze zich over het toneel en haalt ze fel uit naar alles wat in haar weg zit. Dat belooft wat als ze volgend seizoen in Cats te zien is.
In het geweldige boek ‘Not Since Carrie: 40 years of Broadway Musical Flops’ van Ken Mandelbaum staat een hoofdstuk dat heet ‘Don’t musicalize works that don’t need music’. Ik citeer: “There are certain works that are so tightly constructed that the addition of music can only weaken them, while there are others that simply do not need music”. Als voorbeelden worden Cyrano de Bergerac en Our Town genoemd. Ik zou Liaisons ook aan dit lijstje toevoegen. Het plot en de taal is zo strak en rijk dat het totaal geen muziek nodig heeft. In deze voorstelling gingen alle elementen ook niet altijd samen of even organisch over in elkaar. Ondanks deze reserveringen verveelde de voorstelling geen moment en is het natuurlijk een showcase voor de talenten van de studenten. We zullen ongetwijfeld nog meer van hun gaan horen.