Life is a Cabaret vertelt het muzikale verhaal van Judy Garland en Liza Minnelli, de meest bejubelde figuren in de geschiedenis van de Amerikaanse Showbizz. Beiden een kindster met een succesvolle carrière en winnaars van vele Awards. Beiden vakvrouwen, maar ook allebei heen en weer geslingerd tussen emotionele uitersten. Hun handelsmerk: hartveroverende uitbundigheid.
De opening van ‘Life is a cabaret’ is heel surrealistisch opgebouwd. ‘Liza’ zit verborgen onder een overmaats hondepak, met haar rug naar het publiek. Al snel heb je het gevoel dat je naar een klein meisje zit te kijken dat troost zoekt. Als je denkt aan een grootheid als Liza Minelli, past daar voor het publiek niet het beeld van een klein meisje bij. Maar die eerste blik op het podium is wel treffend voor het verhaal. ‘Life is a cabaret’ is een intensieve musical geworden die de schaduwkant van de medaille belicht.
‘Champagne met de smaak van tranen’
Het basis-verhaal van deze productie is eenvoudig. Als kijker spring je in het verhaal wanneer superster ‘Liza Minelli’ terugkomt van een kuur in een ontwennigskliniek. Naast alcohol en drugs heeft ze ook haar carriere afgezworen. Ze wil een ‘gewoon’ leven gaan leiden. De moeder van Liza, Judy Garland, heeft echter hele andere plannen met haar. Ze zijn immers allebei buhnebeesten die niet zonder theater kunnen. Judy heeft het idee dat ze de carriere van Liza een ‘boost’ kan geven door gezamelijk op te treden. Bijna twee uur lang vechten ze met elkaar en hun eigen gecreëerde monsters. Wie gelooft waar in? Wat is realiteit? Waarom was je er niet voor me toen ik je nodig had, waarom kun je niet gewoon van me houden? Waar de ruzie naar toeleidt is aan het begin van de musical al te voorspellen. Toch zit er op het einde nog een aardige twist in het verhaal, iets wat doet denken aan het plot van de film ‘the Sixth Sense’.
Het verhaal is absoluut niet de sterkste kant van deze productie. Het zijn de details, de symboliek en de verwijzingen die van Life is a Cabaret een mooie productie maken. En laten we de twee actrices niet vergeten die een sterke prestatie neer zetten.
‘Be a Clown’
Allereerst Frederique Sluyterman van Loo in de rol van Liza Minelli. Musicalliefhebbers hebben haar de laatste tijd waarschijnlijk al in producties als “Into the Woods” en “Merrily we Roll along” gezien. Nu heeft ze dan haar ‘eigen’ productie en deze weet ze erg goed te dragen. Het is best een risico geweest voor Frederique om zo’n bekendheid op het podium te zetten, maar het lukt haar om een gezicht te geven aan het icoon Liza Minelli.
Ook haar zang is prettig om naar te luisteren ondanks haar stem niet echt lijkt op Liza en haar Nederlandse accent toch wel te horen is in de Engelstalige nummers.
Ook Michael Diederich was trots op zijn Frederique: “Ik ben blij verrast! Ik heb haar voor de voorstelling gezien en er zat best een rust in haar lijf. Toen ze op het podium stond, stond ze er als een huis, ze dwaalde geen moment weg. Haar stem was grandioos, haar dans was buitengewoon goed en strak. Ze nam ook de ruimte. Het gaat in deze musical niet om de immitatie, maar er waren genoeg dingen voor de fans die kunnen zeggen van ‘ohw dat doet Liza precies ook zo”. Liza is ook iemand die spettert en iets uitstraalt. Of het bij Liza energie of cocaine is weet ik niet, maar je zit dan op je stoel in de zaal en denkt ‘wauw’. Frederique heeft het vanavond gepresteerd om mij een paar keer achterover in mijn stoel te laten zakken met datzelfde ‘wauw’ gevoel”.
Naast Frederique zien we Heddy Lester in de rol van Judy Garland. Haar opkomst geeft al een beetje aan dat zij de grappige noot is in het verhaal. Als Dorothy uit The Wizard of Oz maakt zij haar entree. Maar haar rol gaat veel dieper dan een leuk kostuum. Judy Garland is de spiegel die keer op keer tegen haar dochter zegt “jij bent de mooiste van het land”. Maar Liza ziet haar niet meer als een platte spiegel die niet verder kijkt dan het uiterlijk. Heddy Lester komt overtuigend over. Haar stem is rauw en hard, maar niet storend omdat het zo goed bij haar karakter past. Ze weet ook op de juiste momenten de scene naar zich toe te trekken om van een twee uur durende monoloog een goede dialoog te maken.
De laatste schakel op het toneel is voor de band. Zij hebben een prominente plek op het podium gekregen en worden dan ook een enkele keer betrokken bij het verhaal. Meestal om een statement te maken of om een humoristisch sprongetje te maken uit het dramatische leven van Liza Minelli. Hun spel is strak en goed verzorgd. Maar ze houden altijd de aandacht op de twee hoofdpersonen.
‘Mein Herr’
Het decor, ontworpen door Michel Speckreyse, is vrij eenvoudig gehouden. Er staat een grote kast op het podium. Deze dient ook meteen als bed, verkleedruimte en als poppenkast. De vorm van deze kast is doorgevoerd in de achtergrond van het decor waardoor het een mooi geheel wordt. Weinig poespas dus, maar uiteindelijk dient het dan ook niet meer als een deur om nieuwe gedachtes in het hoofd van Liza binnen te laten komen. De details zijn hem dan ook vooral te vinden in de ‘props’ die gebruikt worden. De hond in de openingsscene is groot en log maar biedt Liza een bescherming die ze nodig heeft. Nodig heeft om maar niet onder te gaan aan haar eigen gedachten. Naarmate de voorstelling vordert komt deze hond nog twee maal terug, steeds in een kleiner formaat. Liza is haar gedachten op een rij aan het zetten en heeft ‘de hond’ steeds minder nodig als bescherming. Ze komt er nog niet helemaal uit, maar het gaat wel de goede kant op. Ze gaat steeds meer zichzelf vinden.
Details als deze maken, naast het geweldige spel, van Life is a Cabaret een genot om naar te kijken. Het stuk is te verdelen in drie kenmerkende stukken. De eerste acte bestaat uit een deel voor en na het nummer “Mein Herr”. Dit nummer is in zoverre bepalend dat als je na dit nummer echt meegesleept wordt door het verhaal. De tweede acte zet deze trend voort maar mist daarin wel de overtreffende trap die je in een verhaal zou verwachten.
‘Live Alone and Like It’
We zijn erg positief over deze productie. Toch is het waarschijnlijk geen musical die iedereen moet gaan zien. De liefhebbers van klassieke Amerikaanse musicalnummers komen in ieder geval zeker aan hun trekken. Het is moeilijk om te zeggen wie er niet van zal genieten. Veel zal afhangen van het moment. Heb je zin in drama en eenvoud? Ben je bereid om twee uur lang na het ‘geleutel’ van twee dames te luisteren? Heb je in het verleden kunnen genieten van musicals als Passion en Rex, dan zul je ook hier het intense spel kunnen waarderen.
