Little Voice van schrijver Jim Cartwright ging in 1992 in premiere in het National Theatre in Londen waar de voorstelling zo succesvol was dat hij verhuisde naar West End en in 1998 verfilmd werd. Een echt Brits commercieel “well-made play” zoals dat in Nederland maar zelden te zien is. Dit seizoen waagt Kik Productions en Senf Theaterpartners de gok om de voorstelling groots uit te brengen.
Little Voice gaat over Marie (Ellen Pieters) en haar dochter Mus (Suzan Seegers). Mus is verlegen en sluit zich het liefste op in haar kamertje, waar ze langspeelplaten van Willeke Alberti, Kate Bush en Billy Holiday draait. De platen herinneren haar aan haar overleden vader. Moeder Marie is vooral druk met het oppikken van louche kerels en laat zich het liefst lauwe koffie en beschimmelde cornflakes serveren door haar beste vriendin Nellie (Wivineke van Groningen). Marie duikt op een avond het bed in met Ed Desmet (Han Oldigs) die een derderangs artiestenbureau runt. Als hij Mus hoort zingen als Billy Holiday ziet hij opeens de ster die hij altijd zocht. De schuchtere Mus wordt het podium opgeduwd om centen te verdienen, maar durft eigenlijk niet. Hoe ver mag je gaan in het stimuleren van talent en wanneer ga je daar een grens bij over?
De voorstelling geeft een ontluisterend beeld van een milieu dat de gemiddelde theaterbezoeker zelden tegenkomt. Regisseur Bruun Kuijt haalt maximaal effect uit extreem lelijke kostuums en een hyper realistisch decor. De toon is, zeker voor de pauze, kluchtig. Binnen 10 minuten is er al iemand tegen een deur gelopen, zijn de stoppen doorgeslagen en zijn er verschillende dubbelzinnige opmerkingen gemaakt. Toch zit er onder de lach een schurend randje dat, hoe meer de voorstelling vordert, steeds meer de nadruk krijgt.
Ellen Pieters heeft als Marie een rol om haar tanden in te zetten. Ze durft lelijk te zijn, een loeder van een moeder te spelen en toch haar kwetsbare kant te laten zien. Het premiere publiek wilde wel erg graag lachen om haar kapriolen, maar hier stond uiteindelijk een echt mens dat verraden werd door alles en iedereen. Prachtig. Suzan Seegers was overtuigend als Mus. Haar nerveuze gebaartjes, kleine stemmetje en schrikachtige reacties maakten haar tot een muizig meisje dat bang is voor haar eigen talent. Ook vocaal maakte Seegers grote indruk met haar imitaties van Marilyn Monroe, Kate Bush, Willeke Alberti, Shirley Bassey en Edith Piaf. Han Oldigs was een slijmbal eerste klas als Ed Desmet; een man waar het lang onduidelijk van bleef of hij nou de redding of de ondergang van Mus zou betekenen. Wivineke van Groningen krijgt nu al de prijs voor het lelijkste kostuum van het jaar. In badstoffen joggingpak met daaronder fijne vetrollen en een hopeloze pruik bleef ze wel erg een typetje, maar haar stille spel bleef de aandacht trekken. Michael de Vriend speelde Wim, de jongen die steeds maar weer onder het raam van Mus stond om met haar te praten. Hij maakte er een ontwapenend personage van. Laus Steenbeeke speelde nachtclubeigenaar Boe en deed dat prima.
Little Voice is bijna vijfentwintig jaar oud en dat is te merken. Het stuk is nogal breedsprakig en het tempo zakte af en toe flink in. Waarom de keuze van de producenten nou juist op dit stuk is gevallen, blijft onduidelijk. In deze tijd van publieke audities op televisie, Twitter en Facebook lijkt het eenzame meisje op haar zolderkamertje wat ver weg voor het publiek van nu. De kluchtige inzet van regisseur Kuijt werkt bij vlagen uitstekend, maar maakt wel dat de ontroering in de tweede helft minder aankomt dan gedacht. Het stuk lijkt niet helemaal in evenwicht, maar misschien dat dit later in de reeks beter wordt. Er staan in ieder geval acteurs op het podium die er helemaal voor gaan.
De Dailymotion-versie van deze reportage:
