Is het theater, is het circus, is het muziek, is het een combinatie van aaneengeschakelde tegenpolen of juist een samensmelting van deze vormen? Deze gedachte bleef bij me hangen toen ik na afloop van de voorstelling weer buiten liep. Enerzijds het gevoel hebben alles uit de show al een keer gezien te hebben, maar aan de keerzijde heel erg bewogen door hetgeen aanschouwd. Maar laten we vooraan beginnen.
LOFT is een voorstelling gebaseerd op de omgang tussen verschillende huisgenoten. De setting is dus ook die van een gemiddeld studentenhuis. Een studeerkamer, een badkamer, een leeshoekje, een slaapkamertje (wat erg hoog is) en een keukentje. Door deze setting ontstaat een leuke sfeer en wordt het podium erg breed getrokken. 1 voor 1 betreden de bezoekers de zaal vanuit de ijskast. Erg apart gedaan en leuk om eens op die manier de zaal te betreden. Via het podium loop je vervolgens naar je plaats, waarna de voorstelling begint. De bewoners zijn vlijtig hun huisje aan het schoonmaken, en langzaam ontvouwt zich de rode draad van het verhaal waarin de appel een hoofdrol inneemt. Een niet noodzakelijke rode draad, maar wel een die ervoor zorgt dat je wat stichtelijke woorden meekrijgt. Een soort morele opsteker dus.
Langzaam maar zeker begint de show dan toch echt de aaneenschakeling te zijn van de acrobatische acts die we allemaal wel kennen van Cirque du Soleil. Al snel werd me duidelijk dat alleen het acrobatische hieraan vergelijkbaar is met Cirque. Razendknap wat deze gymnasten uitvoeren. Memorabel zullen voor mij altijd de diabolo act en de trapese nummers blijven. Maar door alle karakters als individuen presenteren krijgt de toeschouwer een band met de acteurs. Iets wat bij Cirque niet van toepassing is. De mooiste vorm van combinatie tussen theater en acrobatiek vindt ik persoonlijk het stuk waar 1 van karakters (sorry ik ben de namen vergeten) een gevecht aangaat met een kussentje. Het lijkt een jonge hond die zich vastbijt in een speeltuig, maar ondertussen haalt hij halsbrekende acrobatische toeren uit.
Wat ik ook mooi vind is het gebruik van projectie. Een ogenschijnlijk saai decorstuk als een laken aan de was word meerdere malen gebruikt als projectie scherm, waar televisiebeelden en live beelden elkaar afwisselde.
Mooiste moment hierin is een ogenlijk schijngevecht wat word gevoerd door 1 persoon, terwijl er op video hetzelfde gevecht te zien is maar nu met tegenstanders. En dan het geluid. De DJ wisselt heftige beats, slappe nummers, en eigengemaakte sounds af.
De muziek heeft een bepaalde intensiteit, waardoor het gespeelde een extra diepe lading krijgt. Het gevoel dat iets echt bij je aankomt omdat het begeleid wordt door muziek. De keerzijde is dat er niets nieuws te zien is. Alles wat hier wordt gedaan is al een keer vertoont. En als je niet wordt betoverd door de stillere momenten in de show of de spanning van een (overigens ongezekerde) trapeze-act voelt, kan ik mij heel goed voorstellen dat je geen leuke avond hebt en het kaartje behoorlijk aan de prijs vindt. Natuurlijk gingen er dingetjes mis, en zijn een aantal passages redelijk langdradig, niet grappig of ronduit saai.
Dit wordt ruimschoots goedgemaakt door de hoogtepunten waardoor deze show lang in mijn geheugen gegrifd zal zijn.
