Nog een aantal voorstellingen resteren tot de officiële première (die inmiddels is geweest), en deze Amerikaanse importvoorstelling lijkt er volledig klaar voor. De voorstelling loopt als een trein, en of je het goed gaat vinden is gewoon een kwestie van smaak.
Over smaak valt niet te twisten, maar Rock of Ages is een voorstelling vol slechte smaak. Vooral karakter Lonnie grossiert in ordinaire grappen en gedrag. Hij is een van de personeelsleden in de kroeg, maar heeft ook de taak van verteller. Zo zien we hem in z’n blote kont over het podium rennen, en komt hij van het toilet met de papieren wc-brilbeschermer (die we misschien herkennen van Disneyland Parijs) achter uit z’n broek. Maar ondanks een lading banaliteiten mag Rock of Ages niet zomaar worden weggezet als Musical voor Tokkies. Daarvoor zit de voorstelling toch te ingenieus in elkaar.
De voorstelling speelt zich af op de Strip van Las Vegas. Een kroeg vol rockhistorie (en heden) moet het veld ruimen voor een (Duitse) projectontwikkelaar. In de kroeg werkt Drew, die droomt van een rockcarrière. Als wanna-be actrice Sherrie in deze tent komt werken raakt Drew verliefd op haar. Maar als hij het niet durft uit te spreken, en Sherrie evenmin, worden ze ‘gewoon vrienden’. Om aandacht te krijgen voor zijn zaak weet Dennis het afscheidsconcert van Arsenal binnen te halen, want de zanger wil een solocarrière. Als deze rockster Stacee Jaxx vervolgens zijn oog (van de dag) op haar laat vallen, gaat ze met hem mee voor een samenzijn op het toilet. Vervolgens regelt Jaxx haar ontslag, en belandt Sherrie in een striptent. Drew’s eerste stappen op het rockpad lijken een succes, maar de doorbraak komt niet. Zijn manager gooit het over een andere boeg, en dwingt hem in een hippe boyband. Hoe het afloopt… Lonnie kijkt er op terug met “dat had je niet verwacht”.
Het verhaal kent verder kleurrijke figuren als de nichterige zoon Franz van de projectonwikkelaar Hertz en de activiste Regina, die start als assistent van de burgemeester maar vervolgens alles probeert om de sloop van de Strip te voorkomen.
De grote namen voor het Engelse publiek zijn televisiepresentater Justin Lee Collins, die kroegeigenaar Dennis speelt, en Shayne Ward, die in 2005 X-factor won. Hij speelt Arsenal-zanger en ultieme rockster Stacee Jaxx, in wie alle rockclichees samenkomen. Ze spelen hun rollen goed, met de juiste kwinkslag. De belangrijkste rollen zijn echter die van Lonnie, Drew en Sherrie.
Simon Lipkin is geweldig als de volkse Lonnie. Aan zijn karakter moet je even wennen, maar hij sleept je als publiek fraai door het verhaal. Zeker als hij uit het verhaal stapt als verteller is hij onnavolgbaar, met een aantal reacties die je niet verwacht, en toch weer bij deze Lonnie passen.
Van Drew hou je op het moment dat hij het toneel op stapt. Oliver Tompsett heeft een zeldzame vertederende charme, en benut dit optimaal. Voor de rol van Sherrie is understudy Natalie Andreou op. Ze beheerst de rol echter prima, en speelt overtuigend, al is ze wel de enige in de cast die vocaal af en toe minder sterk klinkt, waar de rest van de cast van het podium knalt, en ook precies de juiste rocktoon aanslaat.
Op het podium speelt de rockkroeg uiteraard een belangrijke rol. De band is zichtbaar, en speelt soms mee als Arsenal, de rockband. Hoog boven het speelvlak worden gedurende de voorstelling beelden geprojecteerd, of filmpjes, die soms het totaalbeeld aanvullen, maar vaak ook bedoeld zijn voor wat extra comic relief.
Want als er 1 ding is wat Rock of Ages doet is het zichzelf serieus nemen. Al voor de voorstelling worden er aanstekers (nou ja, op aanstekers lijkende lampjes) uitgedeeld om voor een rockconcert-sfeer te zorgen. Er staat personeel aan de zijkant om deze zee aan wuivende lampjes te initiëren. Ook andere effecten die we kennen van de eightees rockshows komen in de voorstelling voorbij, waarbij de zaal niet wordt ontzien.
De nummers in de voorstelling worden vaak niet helemaal gezongen. Korte fragmenten, soms mash-ups van een aantal songs, en een enkele keer met een licht aangepaste tekst. En zo horen we bijvoorbeeld grote hits als More than Words (Extreme), Here I go again (Whitensnake), The Final Countdown (Europe) en Don’t stop believin’, dat we in Nederland eigenlijk pas kennen van Glee, afgewisseld met onbekende Amerikaanse superhits als Sister Christian en Oh, Sherrie.
Rock of Ages vist in dezelfde publieksvijver als We Will Rock You. Grootste verschil is dat deze Rock of Ages zich niet zo serieus neemt. Het script is vrij mager, en zij zijn de eerste om dat te bevestigen. Waar het even serieus dramatisch dreigt te worden, wordt deze om zeep geholpen door de instructie met de aanstekers te zwaaien. De voorstelling is uitermate geschikt voor mensen met hun jeugd in de jaren tachtig. Hoewel een groot van deze Amerikaanse poedelrockhits Nederland niet hebben gehaald, is het toch een feest van herkenning. Voor de jongere generaties is het gniffelen om de jeugdcultuur van hun voorgangers, nog niet wetend dat over een paar jaar zij vast ook de klos zullen zijn.
