M-lab’s 50 jaar Musical in Nederland — Deel 2

The Wild Party (met o.a. Vera Mann, Alex Klaasen, Gino Emnes, Ellen Evers):
Koen van Dijk: In deze jaren zijn er twee soorten musicals te onderscheiden. De geproduceerde musical en de auteursmusical. In het eerste geval is er een producent die een titel verzint of koopt en er vervolgens mensen bij zoekt, en als iemand niet bevalt gaat deze weg en komt er een nieuwe op die plek. De beste sterren worden ingevlogen, het beste creatieve team wordt samengesteld. Er wordt gewerkt naar een sure hit. Het beste recente voorbeeld hiervan op dit moment is Spiderman. Het andere geval is een tekstschrijver en een componist die vanuit een heilige overtuiging vinden dat er een nieuw werk gemaakt moet worden, die de koppen bij elkaar steken en bereid zijn om 2 jaar, of soms wel vijf jaar van hun leven investeren om nieuw werk te maken. Dat vindt zijn weg via kleine festivals als het New York Music Festival naar een off-off-Broadway theater naar een off-Broadway theater en als ze heel veel succes hebben naar Broadway. Next to Normal, Spring Awakening en The Wild Party zijn voorbeelden van dit soort producties in de jaren nul. Andrew Lippa is zo’n componist die via een achterkamertje begint met schrijven en net zo lang doorgaat totdat hij op Broadway staat. The Wild Party heeft Broadway niet gehaald, maar Lippa werd daarna wel gevraagd om The Addams Family te schrijven. The Wild Party is eerder gespeeld in M-lab en we zijn er trots op dat we dat terug gaan nemen.
Vera Mann: The Wild Party is één van de voorstellingen die ik hier heb gezien en toen de voorstelling was afgelopen zijn we nog 10 minuten lang blijven zitten in de zaal. We waren totaal overdonderd door de intensiteit van de voorstelling en door de kracht van de acteurs, en door het feit dat er zo goed gespeeld en gezongen werd. En omdat je er zo dicht op zit. Ik zit altijd op de eerste rij omdat ik graag bloed zweet en tranen van de acteurs wil zien, voelen en ruiken. En dat gebeurde die avond.
Ik had heel erg binding met die voorstelling en de rol van Queenie, en ik zou er heel graag een eigen interpretatie van maken. Het lijkt me ook leuk om met Alex Klaasen te werken, had nog nooit een voorstelling met Alex gemaakt. Gino Emnes ken ik ook al langer. Ellen Evers ken ik al 20 jaar, en we hebben ook nog nooit samengewerkt.
Toen Koen Vera belde om te vragen of ze interesse zat zat Ellen Evers toevallig naast Vera in de auto. Zij riep toen al “Vraag of hij mij ook belt.” En het volgende telefoontje was in haar richting.
Vera Mann: Er staat 3 weken repetitie voor, en dat zal voor mij niet genoeg zijn. Dus ik ga eerder beginnen en huiswerk maken.
Koen van Dijk: The Wild Party is een dansmusical, en het bijzondere is dat de hele voorstelling gechoreografeerd is. Er wordt geen pas gezet zonder dat dat op muziek is, en het is ook een doorgecomponeerde musical. Carolien Canters gaat die choreografie doen. Voor de muzikale leiding is Frans Heemskerk weer van de partij, die voor de oorspronkelijke Wild Party een Musical Award ontving.
The Wild Party is van vrijdag 16 september t/m zaterdag 8 oktober in het hele land te zien.

We spraken na afloop van de presentatie met Tony Neef, die Cyrano zal gaan vertolken:

Toen Cyrano voor het eerst in Nederland werd opgevoerd speelde je Jeans. Heb je de voorstelling destijds gezien?
Dit gaat over 50 jaar musical, maar ik zit er pas 15 jaar in eigenlijk.
En toch één van de grote namen
Ik heb heel veel te danken aan Miss Saigon. En in die vijftien jaar heb ik natuurlijk niet alleen musical gedaan; ik heb Purper gedaan, en Telkens weer het dorp, en volgend seizoen Vroeger of Later, een liedjesprogramma rond Robert Long. Ik vind die combi zo leuk. Ik heb met Crazy shopping een grote musical gedaan, en ga nu weer wat kleinkunsterigs doen.

Heb je Cyrano destijds gezien?
Ja, maar ik weet er weinig meer van moet ik eerlijk toegeven. Ik denk dat ik toen nog niet zo gewend was om naar musicals te kijken. Ik had toen alleen nog maar Les Miserables in Engeland gezien, en daar was ik helemaal kapot van. Ik weet wel dat ik de muziek destijds heel mooi vond. Ik kan op basis van dat bezoek niet zeggen: “oh ja, mag ik dat doen”. Ik kom er nu pas achter waarom ik het zo fijn vind dat ik deze rol mag doen. Omdat het gaat over dingen die heel goed bij mij passen. Ik schrijf, maar ik heb mezelf nooit mooi gevonden. Toen ik voor het eerst mijn shirt uit moest trekken bij Joop van den Ende voor Miss Saigon dacht ik: “Oh god, nu gaan ze me alsnog ontslaan.” Ik heb mezelf nooit een knappe vent gevonden. Ik vind mezelf ook nooit leuk op foto’s; ik zie mezelf dan veel liever op video want dan zie je jezelf iets doen. Ik ben nooit zo van uiterlijk, en dat zit ook in dit verhaal, in Cyrano. Het is ook een modern thema, als je meisjes ziet die anorexia hebben en zichzelf te dik vinden; het is geen ouderwetse musical. Daarom willen ze het ook niet in die kostuums doen.
Zouden we dan moderne legeruniformen krijgen?
Nee, ik denk dat het symbolisch is. Mensen vechten altijd; het is altijd oorlog. Mensen die nu in Libië strijden hebben ook geen uniforms aan, nou ja het leger, maar de rebellen hebben hun eigen kleren aan.

Cyrano is een doorgecomponeerde musical. Daar heb je ervaring mee. Hoe anders is dat spelen ten opzichte van een musical waar de spelscènes losser staan van de muziek?
Je zou kunnen zeggen dat het veiliger is omdat alles op muziek staat. Je weet precies wanneer je wat moet zeggen of zingen, maar het is moeilijker om te spelen want het moet altijd geloofwaardig blijven. En ben niet iemand die alle noten wil zingen; ik wil het graag spelen. Bij mij staat de tekst absoluut voorop, eerder dan de noten. Maar een doorgecomponeerder musical biedt een stramien waaraan je je kunt vasthouden. Ik hou er wel van. Ik hou ook wel van spelscènes, maar als deze musical zo is vind ik het mooi. Ik vind dat Ad van Dijk de plank absoluut niet heeft misgeslagen. Het lied Op Vleugels vind ik ook prachtig.

Dit is niet je eerste “kleine musical”, wel je eerste keer M-lab
Maar wel iets wat ik heel graag wilde. Want in M-lab heb ik eigenlijk wel de mooiste dingen in mijn hele leven gezien. Natuurlijk heb ik in Las Vegas grote shows van Cirque du Soleil gezien, maar het mooie hiervan is is dat de acteurs het moeten doen. We kunnen ons niet verstoppen achter het decor of enorme orkestraties. En we moeten het samen doen. Dit is het vak op z’n mooist en puurst. Dat heb je bij Sunday in the Park with George gezien, bij The Wild Party. Het publiek zit er bovenop, en je staat daar eigenlijk in je blote reet. Voor iemand die zichzelf nooit mooi heeft gevonden is dat doodeng, maar als het lukt word je tien keer gelukkiger dan in een hele grootse musical. No way to treat a lady, Spring Awakening, ook prachtige M-lab voorstellingen.