Mamma Mia in Las Vegas is niet nieuw voor ons. Lang voordat Simone en consorten een onvergetelijke Nederlandse versie in Utrecht neerzetten, hadden we al eerder kennisgemaakt met Mamma Mia: eerst in Londen - nota bene in de vorige eeuw -, dan Los Angeles en ten slotte Las Vegas.
Maar nu we zo gewend zijn aan de Nederlandse versie, met zijn schitterende cast en zijn grappige Hollandse teksten, zou het wennen worden. Het is bizar, het lijkt de omgekeerde wereld, maar na vele keren ‘Zo ben ik, zo ben jij’ was het echt omschakelen om nu eens het oorspronkelijke ‘Knowing Me Knowing You’ te horen.
De cast…het zal jullie worst wezen. Jullie kennen niemand, maar toch om het plaatje compleet te houden.
Donna - Tina Walsh
Sopie - Suzie Jacobsen Balser
Sky - Victor Wallace
Rosie - Jennifer Perry
Tanya - Reyna Von Vett
Sam Carmichael - Lewis Cleale
Bill Austin - Michael Pemberton
Harry Bright - Michael Piontek
Pepper - Adam Michael Kaokept
We hadden geluk: we hadden bijna de complete eerste cast, alleen voor Lisa sprong een understudy in.
Het theater in het casino van Mandalay Bay is iets kleiner dan het Beatrixtheater. Ook zul je de lichteffecten van vlak voor de tweede akte niet meemaken. De orkestbak biedt meer ruimte aan de muzikanten, maar groter is het orkest niet. De dirigent ‘onderbreekt’ niet rij 1, zoals in Utrecht, maar maakt deel uit van de orkestbak. Het decor is precies hetzelfde, alleen worden de zee-effecten op het doek pas ingezet als de eerste muziek begonnen is.
Enne….de muziek staat zacht. Dat was een domper, maar gelukkig bedacht iemand tijdens akte 2 dat het volume best harder mocht. Zo geschiedde! Omdat wij tradities graag hoog houden, hadden wij precies dezelfde plaatsen als onze ‘vaste’ in het Beatrixtheater, rij 1, pal rechts van de dirigent.
Het eerste lied, het doek gaat op en het eerste wat ik dacht: ‘Dat is Donna, dat is niet Sophie!’ Dat zei genoeg, want ons beider conclusie was dat ze voor de jonge generatie spelers wat oudere mensen hadden gecast. Sky was geen al te jonge knul meer, dat was een door de wol geverfd fotomodel. Deze Victor Wallace maakte van Sky weer een donkere schoonheid, geen dotcom-yup, maar aan de grond geraakt door aandelen en opties. Hij zong zijn ene lied erg mooi, maar net als Axel de Graaf, weer net iets te langzaam ten opzichte van de muziek. De opkomst van deze Sky tijdens het slotnummer in zijn kaki-jeans zal ik voorlopig niet vergeten… Waar vind je zulke jeans hier in Vegas?
Sophie werd gespeeld door Suzie. Leuk hoor, maar haar stem viel tijdens lopen en bewegen weleens weg. Denk hierbij aan Lenette. Suzie haalt het niet bij ‘onze’ Celine.
Eddie werd vertolkt door ene Adam. Bij het eerste zicht op zijn koppie dacht ik ‘nee, dit is geen Eddie, in ieder geval geen mensenvriend Jeroen Luiten!’. Dat klopte, Adam maakte ook niet die onvergetelijke Luiten-exit terwijl hij zijn visnet om zijn nek drapeert, maar hij bleek desondanks een van de beste dansers.
De mannen. Tjonge, Bart Oosten (Bill Austin) was nu een Australier. Michael Pemberton, die geen haar genoeg had om zijn microfoon te verstoppen, maakte er een heel vriendelijk type van. Harry Bright was een typische Brit. Op en top Brits gedrag wordt wel vaker door elkaar gehaald met homoseksualiteit, dus de grote onthulling op het eind kwam in tegenstelling tot bij Derek Blok, enigszins als een verrassing. Maar let op: in Las Vegas blijkt Harry’s seksuele identiteit geen onderwerp van de weddenschap van Tanya en Rosie te zijn!
Sam Carmichael was mijn favoriet van de voorstelling. Iets te jong voor die rol, misschien ook iets te mager. Volgens mij moeten al deze mannen wat gezet zijn om te benadrukken dat hun ‘jonge jaren’ voorbij zijn. Maar deze Lewis Cleale zag er bijzonder leuk uit, zijn stem blies ons weleens naar achteren, want Lewis benaderde zijn Abba-songs als heuse operastukken. Maar ja, het was voor het eerst dat ik mijn favorieten S.O.S. en Knowing Me Knowing You nu eens WEL briljant gezongen hoorde. Go Lewis.
De vriendinnen. Het is altijd een wedstrijd wie de leukste is. Deze Tanya was net iets te jong en had een te gewone uitstraling om een gelifte mannenverslindster te spelen. Deze Reyna was wel erg begenadigd als komisch actrice en zangeres. Maar de comedienne van de avond was Jennifer Perry die Roos (Rosie) speelde, die wij vorig jaar al een keer in deze rol zagen. Jennifer maakte er een lelijk eendje van, compleet met uilenbril aan een ketting. Maar dat was de basis voor een echt Amerikaanse opvatting van Roos, zoals Lucille Ball en Carol Burnett vroeger miljoenen verdienden aan de komische bekken die zij trokken. Wat hebben wij gelachen! Doris Baaten blijft de kroon spannen, maar voor deze Perry komen wij graag terug.
Donna werd gespeeld door Tina Walsh. Een heel mooie vrouw uit dezelfde fabriek waar ze de blonde vrouw uit De baas in huis/Who’s The Boss in elkaar gezet hebben. Mooi haar, mooie jukbeenderen, mooie stem. Aan haar zang konden we merken dat Tina voortkwam uit de Amerikaanse musicaltraditie: een nogal gedragen maar helaas geknepen stemgeluid. Tina kon wel elke melodie met gemak aan. Haar Slipping Through My Fingers was geweldig, maar..
Maar dan komen we aan het acteren. Ik vond alles gisteren behoorlijk gehaast, alsof de cast een keer eens lekker vroeg naar huis wilde. De verwikkelingen op de bruiloft verliepen haast twee keer zo snel als in Utrecht. Donna hoeft geen seconde na te denken en ze geeft Sam al het ja-woord. Het publiek krijgt geen tijd om te reageren op Harry’s verrassende bekentenis. Donna’s Slipping Through My Fingers wordt eigenlijk alleen gezongen. De sterren vallen daarbij wel van de hemel, maar het innerlijke proces dat we wel zien bij Simone, Lone en zelfs Lenette, is hier totaal afwezig. (Vreemd genoeg wordt The Winner Takes It All wel helemaal door-geacteerd, maar dat komt dan weer nogal overdreven over).
Ten slotte, en daar kwam Huib helemaal van de andere kant van de wereld voor naar toe, Huibs favoriete ensemblelid Brad Gray. Na anderhalf jaar bleek hij er gelukkig nog te zijn. Hij bleek zelfs de rol te hebben die Huibs andere favorietje Jasper Kerkhof al zo lang vervult. Dubbel feest voor Huib. Alleen…en daar had een groot deel van de cast van Las Vegas last van…Brad Gray danste weliswaar heel soepel en zelfverzekerd, hij had last van de Patrick Stanke-kwaal. Brad was, net als tal van andere dansers, inmiddels een paar pondjes aangekomen. Komt dat door het overvloedige casino-voedsel hier?
